του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ο 18ος, ο 19ος και ο 20ος αιώνας υπήρξαν αυτοί της κυριαρχίας της Δύσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Και η κυριαρχία αυτή είχε και έχει ακόμη τέσσερες πολιτιστικές, θρησκευτικές, τεχνολογικές και οικονομικές πηγές. Τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τον ιουδαϊσμό-χριστιανισμό, τον Διαφωτισμό και την ανοικτή βιομηχανική οικονομία.
Σε πολιτικό επίπεδο, η Δύση, αφού πέρασε από διάφορες συγκρουσιακές φάσεις, προκαλώντας και δύο παγκόσμιους πολέμους, τελικά υιοθέτησε ένα δημοκρατικό μοντέλο, αυτό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία στηρίζεται σε κανόνες δικαίου που υπερασπίζονται ατομικές ελευθερίες και συναφή δικαιώματα των πολιτών.
Ακόμα, τους τρεις αιώνες της κυριαρχίας της, η Δύση επικράτησε και των πολιτικών εχθρών της, που υπήρξαν ο ναζισμός (εθνικοσοσιαλισμός), ο φασισμός και ο κομμουνισμός. Με αφετηρία επίσης την ελληνική επανάσταση του 1821, η Δύση διαλύοντας στη συνέχεια την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατάφερε σοβαρό πλήγμα και στον ισλαμισμό, έναν δεδηλωμένο εχθρό της.
Σήμερα, οι πρώην μεγάλες αποικίες της Δύσης, οι ηττημένοι του κομμουνισμού και οι «οραματιστές» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Χαλιφάτων, σε μια καλά οργανωμένη επίδειξη δυνάμεως – θέαμα, θέλουν να δείξουν ότι είναι παρόντες στην παγκόσμια σκηνή, σε μια φάση όπου το δυτικό πλέγμα, μετά από 80 χρόνια εντυπωσιακής ανάπτυξης και προόδου, είναι λαχανιασμένο και ηθικά κουρασμένο.
Ακόμα χειρότερα, όπως θα έγραφε και ο Γιόζεφ Σούμπιτερ αν ζούσε, το σύστημα αυτό, αν και αναπτύχθηκε μέσω της «δημιουργικής καταστροφής» άφησε ελεύθερο το πεδίο της αυτοενοχοποίησης για την επιτυχία του και ορατής πιθανής αυτοκαταστροφής του. Πιθανότατα δε, την πρόβλεψη αυτή του συγγραφέα του «Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία», να αξιοποιούν και να χρησιμοποιούν κατά κόρον οι αντίπαλοί του, οι οποίοι υπό τον έλεγχο της παροιμιώδους κινεζικής τακτικής για εκδίκηση, να περιμένουν την ώρα να πάρουν την μεγάλη ιστορική ρεβάνς.
Μόνο που αυτή δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε χωρίς συνέπειες για τους εμπνευστές της. Η Δύση όσο και αν μοιάζει αποχαυνωμένη στα μάτια των πιο αυταρχικών ηγετών του κόσμου, εν τούτοις διατηρεί στους κόλπους της πολίτες που δεν παραδίδουν αμαχητί αρχές της δημοκρατίας και τα πλεονεκτήματα της ελευθερίας. Η ανοικτή κοινωνία, μετά από 125 χρόνια δοκιμασιών και πολέμων, παραμένει ισχυρή, παρά τα αδυσώπητα κτυπήματα που δέχεται από τους εχθρούς της μέσω διαδικτύου και των μηχανισμών παραπληροφόρησης μεγάλων αυταρχικών καθεστώτων.
Στη σημερινή φάση της παγκόσμιας γεωπολιτικής συγκυρίας, δύο πολύ σοβαρά προβλήματα της Δύσης είναι η δημογραφική της κάμψη και η από την πλευρά των εχθρών της, η μετατροπή της παράνομης μετανάστευσης σε όπλο.
Από την άποψη αυτή, υπήρξε τραγικό το λάθος της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελας Μέρκελ, το 2015, να ανοίξει τα γερμανικά σύνορα σε ένα εκατομμύριο μετανάστες, προσφέροντας έτσι σοβαρό κίνητρο στους διακινητές και σε διεφθαρμένα καθεστώτα, όπως αυτά της Τουρκίας και της βόρειας Αφρικής, να μετατρέψουν το εμπόριο ανθρώπων σε πλουτοπαραγωγική πηγή.
Έτσι, από το 2015 έως σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση και χώρες-μέλη της ξεχωριστά, στα παραπάνω καθεστώτα έχουν καταβάλλει πάνω από 10 δις. ευρώ «συνδρομές» για τη δήθεν συγκράτηση της παράνομης μετανάστευσης, η οποία έχει «τροφοδοτήσει» την Ευρώπη με αρκετούς μαχαιροβγάλτες, εμπόρους ναρκωτικών, επαγγελματίες δολοφόνους και τζιχαντιστές.
Τα δέκα τελευταία χρόνια έτσι, η εγκληματικότητα έχει ανέβει πάνω από 12% στις χώρες μέλη της Ε.Ε., με παράλληλη έξαρση της σχολικής βίας. Δεν θυμάμαι ποτέ σε Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να έχουν υπάρξει τόσοι μαχαιροβγάλτες μαθητές όσο σήμερα.
Είναι κατάδηλο ότι οι αυταρχικές ασιατικές και λοιπές δικτατορίες κάνουν εξαγωγή βίας προς τη Δύση. Παρ’ όλα αυτά, αντιθέτως, φαινόμενα συγκρούσεων και πολεμικών αναταραχών είναι πολύ πιθανόν να εκδηλωθούν στους κόλπους των αυταρχικών καθεστώτων που συγκεντρώθηκαν στη Σαγκάη και τα οποία, με εξαίρεση την Ινδία, έχουν κάκιστες σχέσεις με την ελευθερία, τη δημοκρατία και την έννοια του κράτους δικαίου. Η ασιατική ανάπτυξη και η άνοδος του Ισλάμ, δεν είναι ακίνδυνα φαινόμενα για τις περιοχές που συμβάλλουν στην εξέλιξη αυτή και κάποιες από τις οποίες δεν φημίζονται για ήρεμες σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία του Πούτιν. Και ας μην ξεχνάμε ότι στον ασιατικό χώρο υπάρχει πάντα ο γιαπωνέζικος παράγοντας που είναι πολύ πιο κοντά στη Δύση απ’ ό,τι κάποιοι νομίζουν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η συγκέντρωση της Σαγκάης, θα πρέπει να αφυπνίσει την Ευρώπη κυρίως, η οποία όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να ρίξει βάρος στην πολιτική της ολοκλήρωσης, στην αντιμετώπιση της δημογραφικής της παρακμής και στην άρση των παραγόντων που καλλιεργούν τη γεωπολιτική της παρακμή και την αποδυνάμωση της πάλαι ποτέ πολιτιστικής της αίγλης.
Όσο για την Αμερική, κορυφαία δυτική υπερδύναμη, ο παλιμπαιδισμός της woke ιδεολογίας και ο ναρκισσισμός του προέδρου της, είναι τα καλύτερα δώρα που μπορούσε να προσφέρει στους δυνητικούς εχθρούς των ανοικτών κοινωνιών, σε μια αποφασιστική καμπή της παγκόσμιας ιστορίας. Η οποία, ωστόσο, απέχει πολύ από του να έχει γραφεί….
