Ήταν πετυχημένη η γενική απεργία, δεν χωρά αμφιβολία. Μεγάλες οι συγκεντρώσεις, μεγάλες οι πορείες και ήταν όλοι εκεί. Αν όμως κοιτάξουμε με λίγη προσοχή θα διαπιστώσουμε το πρόβλημα.
Επειδή ακριβώς ήταν όλοι εκεί, από τον Αμβρόσιο και τους παπάδες μέχρι τα φρικιά και φυσικά το αιώνιο ΠΑΜΕ, δεν υπήρχε κι ούτε προέκυψε μια, ελάχιστη έστω, κοινή συνισταμένη.
Να αποσυρθεί το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου; Καμιά αντίρρηση, να αποσυρθεί. Και με το ασφαλιστικό τι θα γίνει; Γιατί κάποτε πρέπει να ασχοληθούμε με το πρόβλημα αυτό, ένα πρόβλημα που δεν έχει εύκολες λύσεις.
Πριν μερικά χρόνια απορρίψαμε με εξίσου μεγάλες διαδηλώσεις το σχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό. Σήμερα όλοι συμφωνούμε ότι τότε κάναμε λάθος. Προσοχή δεν ισχυρίζομαι ότι Γιαννίτσης=Κατρούγκαλος, ξαναλέω όμως ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η διάθεση 11-12 δις. ευρώ ετησίως από τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλαδή από τους φόρους μας) προς το ασφαλιστικό σύστημα. Συνεπώς πρέπει να ασχοληθούμε με το πρόβλημα αυτό και μάλιστα τώρα.
Οι μεγάλες συγκεντρώσεις και οι μεγάλες πορείες συγκινούν και καλά κάνουν. Αλλά οι πορείες κάπου πρέπει να πηγαίνουν, κάπου να οδηγούν, κάπου να καταλήγουν. Κι αυτό θαρρώ πως έλειψε.
Πως μας λείπει γενικώς…
