Τα λόγια αποδεικνύονται ανεπαρκή για να περιγράψουν το δράμα. Οι εικόνες προκαλούν σοκ. Χιλιάδες ταλαιπωρημένοι και ρακένδυτοι πρόσφυγες να περιφέρουν το σαρκίο τους από την μια άκρη της χώρας στην άλλη.
Παιδιά να κουβαλούν τον μπόγο με τα ανύπαρκτα υπάρχοντά τους , πιστεύοντας πως μπορεί να διανύσουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να φθάσουν στα σύνορα.
Αλλοι που αποκαμωμένοι από την ατελείωτο ταξίδι θέλησαν να ξαποστάσουν, στα υποτιθέμενα καταλύματα, βιώνουν ώρες απόλυτης απώλειας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, να αισθάνονται σαν σταβλισμένα ζώα και να εκλιπαρούν αγνώστους για ένα πιάτο φαγητό.
Άνθρωποι που έτρεξαν να σωθούν από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο , έχοντας ως όνειρο ένα ομορφότερο αύριο στην εξελιγμένη Ευρώπη, που τόσα άκουγαν όταν βρίσκονταν στην πατρίδα τους.
Ανέστιοι τώρα ζουν την ωμή πραγματικότητα. Η γηραιά ήπειρος που ανέδειξε την αξία της αλληλεγγύης των λαών, ρίχνοντας τα σύνορα μεταξύ των κρατών της, σηκώνει τείχη απροσπέλαστα, για να παρεμποδίσει την είσοδό τους.
Τα ευρωπαϊκά φληναφήματα για κοινές δράσεις όλων των πολιτών. Για ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις , μόνο θλίψη προκαλούν. Μπροστά στο κύμα της ξενοφοβίας που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.
Κλείνουν τα σύνορα, υψώνουν φράχτες , για να εμποδίσουν το ανήλικο προσφυγόπουλο , που αναζητά στα σκουπίδια κάτι για να ξεγελάσει την πείνα του, να πατήσει την γη τους, μήπως και την…μολύνει.
Γιατί η ηγεσία της Ευρώπης έκλαψε στην θέα των μικρών αγγέλων που κείτονταν άψυχοι στις παραλίες των αιγαιοπελαγίτικων νησιών. Δεν μπορεί να πράξει το ίδιο όμως και για να φροντίσει να επιβιώσουν τα χιλιάδες ασυνόδευτα «παιδιά του πολέμου».
Κροκοδείλια δάκρυα , μπροστά στην δειλία , την αναποφασιστικότητα, την αναβλητικότητα και την βλακεία, που δυστυχώς περισσεύει…
