Το «νέο» που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς διαψεύδεται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα και μετατρέπεται στη χειρότερη εκδοχή του «παλιού». Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και να μη θέλει να το παραδεχτεί έχει χάσει προ πολλού το «ηθικό πλεονέκτημα» που διατυμπάνιζε και διαφήμιζε προεκλογικά, αποκαλύπτοντας τη «δίψα» για εξουσία και τα προνόμια που συνεπάγονται.
Την ώρα που η ανεργία αυξάνεται ραγδαία και ιδιαίτερα στους νέους με ευθύνη της Κυβέρνησης και ενώ ο Ιδιωτικός Τομέας «αιμορραγεί», στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βολεύουν τους συγγενείς και τους φίλους τους σε δημόσιες θέσεις. Πρόσφατο παράδειγμα από τα πολλά που έχουν σημειωθεί, ο γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που φρόντισε για την επαγγελματική αποκατάσταση της μητέρας του, του αδερφού του και της φίλης του διορίζοντάς τους σε Κυβερνητικές θέσεις. Μάλιστα, αντί να απολογηθεί τόσο ο ίδιος ο γραμματέας όσο και η Κυβέρνηση για το γεγονός αυτό, αντέδρασε με μια οργισμένη επιστολή στην οποία ποτέ δεν απάντησε για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά προσπάθησε να συγκινήσει τη κοινή γνώμη και να τους πείσει ότι οι «κομματικοί αγώνες» πρέπει να εξαργυρώνονται με θέσεις στο Δημόσιο.
Θα περίμενε κανείς ιδιαίτερα από ένα νέο άνθρωπο, εκπρόσωπο νεολαίας να έχει διαφορετική αντίληψη για την ενασχόληση με τα κοινά και όχι την αντίληψη ότι η πολιτική ενασχόληση πρέπει να ανταμείβεται με βολέματα, μια παλαιοκομματική αντίληψη που ευθύνεται για τις κρατικές και κοινωνικές παθογένειες και για τα σημερινά αδιέξοδα της χώρας μας.
Δυστυχώς, αυτό που διαφαινόταν πριν καν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, επαληθεύεται. Επαληθεύεται ότι ήταν και είναι εκπρόσωποι του «χθες», του άκρατου κρατισμού και των ψεύτικων υποσχέσεων. Μπορεί η Κυβέρνηση να περικόπτει μισθούς και συντάξεις και να παίρνει τα πιο σκληρά φορολογικά μέτρα, ωστόσο φροντίζει να βολεύει τα δικά της παιδιά, τους φίλους και συγγενείς σε κρατικές θέσεις που επιβαρύνουν τους φορολογούμενους πολίτες.
Πρώτη φορά Αριστερά, και η αναξιοκρατία, η κομματοκρατία, η οικογενειοκρατία, ο νεποτισμός και τα «βολέματα» καλά κρατούν. Η τελευταία φορά Αριστερά και το τέλος της καταστροφικής πολιτικής της Κυβέρνησης, τελικά θα έρθει μέσα από τους ίδιους, αφού η «λαιμαργία» τους για εξουσία και ανταμοιβή των κομματικών αγώνων, τους εκθέτει ανεπανόρθωτα στην κοινωνία, που πλέον έχει συνειδητοποιήσει ότι η «ηθική» της Αριστεράς φτάνει μέχρι εκεί που δεν αγγίζει τα δικά της συμφέροντα.
