ΕΙΚΟΝΑ 1: Περπατάς στον δρόμο και ακούς το γνώριμο:
‒ Γεια σου, ρε Δάσκαλε!
Ζυγιάζεις τη ματιά σου, προσπαθείς να κρύψεις την αμηχανία σου μέχρι που ακούς:
‒ Δεν με γνώρισες; Είμαι ο Νίκος... η Μαρία... ο Γιώργος από το δημοτικό.
Χαμογελάς. Πού να σε γνωρίσω; Έγινες ολόκληρος άντρας, ...ολόκληρη γυναίκα.
Δάσκαλε, τι ωραία περνάγαμε... τι ωραίο εκείνο, το άλλο…
Φεύγει και αυτό που νιώθεις από την αγάπη που εισπράττεις κάθε φορά δεν περιγράφεται.
Και εννοείται ότι αυτό που νιώθεις δεν χρειάζεται :
• Να το καταγράψεις σε κουτάκια.
• Να το αναβάσεις σε πλατφόρμες.
• Να το κρίνει εξωτερικός αξιολογητής.
• Να το δημοσιοποιήσεις για να συγκριθεί με αυτό που ένιωσε ένας άλλος Δάσκαλος.
• Να βαθμολογηθεί.
• Να βρεις χορηγό να το λανσάρει.
Αποφάσισα από πολύ μικρός να γινώ Δάσκαλος. Είχα γοητευτεί από κάποιους καθηγητές μου και την παιδαγωγική σχέση που είχαμε.
Δε είναι μόνο ένα λειτούργημα, είναι ένα κομμάτι από τη σκέψη μου, τον προβληματισμό μου, την ίδια μου τη ζωή!
Δεν μπορώ να συναινέσω το σχολείο μου, τα σχολεία μας να:
• Γίνουν επιχειρήσεις, οι γονείς πελάτες, τα παιδιά προϊόντα.
• Να κλείσουν σχολεία μέσω της κατηγοριοποίησης που προωθούν σε γειτονιές, χωριά κτλ.
• Να γινώ ζητιάνος που θα παρακαλώ τους χορηγούς για λίγα χρήματα.
• Να με βλέπουν οι γονείς σαν δοσατζή που κάθε μήνα θα τους ζητά 50-100 ευρώ για να λειτουργήσει το σχολείο.
• Να μην μαθαίνω τα παιδιά γράμματα, να μην διαπαιδαγωγώ και μόνο να συμπληρώνω κουτάκια και πλατφόρμες όλη μέρα για να «αξιολογούν» ένα σχολείο που δεν θα είναι σχολείο!
ΕΙΚΟΝΑ 2: Διδακτική ώρα τρίτη. Οι νηπιαγωγοί κάθονται αποκαμωμένες στο παγκάκι κάνοντας «διάλειμμα» με τα μάτια τους συνεχώς στα μικρά.
Ένα εκτάκι πάει τουαλέτα όσο πιο αργά μπορεί να κερδίσει ένα-δυο λεπτά από το μάθημα. Κι εγώ έτσι έκανα σκέφτομαι.
Ο διευθυντής μιλάει στο τηλέφωνο και τον ακούει το μισό σχολείο.
Μάθημα με τα πρωτάκια. Πέντε από αυτά έρχονται μπροστά μου και με ύφος με ρωτάνε:
‒ Γιατί είσαι τόσο ψηλός; Με αιφνιδιάζουν δεν έχω τι να απαντήσω.
‒ Α.. καλά, λέει ένα και φεύγουν γελώντας.
Τι ωραία!!!
Αυτή την περίοδο οι εκπαιδευτικοί δίνουν έναν ιερό και ωραίο αγώνα να προστατέψουν ό,τι απέμεινε από το δημόσιο σχολείο.
Όχι επειδή μας αρέσει αυτό το σχολείο, αλλά γιατί μπορεί να είναι η βάση για ένα καλύτερο σχολείο.
Ο νόμος της κυβέρνησης για την «εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση» δεν είναι τίποτα άλλο από την κρατική επιβολή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής τους.
Είναι η πολιτική που θέλει τα σχολεία να λειτουργούν σαν επιχειρήσεις, να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, να αναζητούν χορηγούς (τους γονείς ποιους άλλους). Πού η μόρφωση, η διαπαιδαγώγηση δεν υπάρχουν πουθενά.
Ο αυταρχισμός, οι απειλές, ο εκφοβισμός, τα δικαστήρια προς τους εκπαιδευτικούς είναι καθημερινότητα.
Μας απειλούν ότι θα μας κόψουν έναν μισθό.
Φίλοι γονείς, μας απειλούν ότι θα βάλουν χέρι στον μισθό μας άμα δεν βάλουμε χέρι στον δικό σας.
Όμως δεν φοβηθήκαμε, ενωμένοι απαντήσαμε με τεράστια ποσοστά απέναντι στον αυταρχισμό της κυβέρνησης.
ΕΙΚΟΝΑ 3: Σχολάμε, μια παρέα γονιών μιλάει έξω από την πόρτα.
‒ Γεια σου, κύριε Στέλιο. Είδα ότι φέτος έχουμε και εργαστήρια δεξιοτήτων.
‒ Ναι, απαντώ.
‒ Και πού είναι;
‒ Ποια; ρωτάω με απορία.
‒ Τα εργαστήρια.
‒ Ποια εργαστήρια;... Α, κατάλαβα. Είναι σε κουτάκια, πλατφόρμες, χαρτούρα φόρμες κτλ.
( γελάνε όλοι)
‒ Είπαμε και εμείς εργαστήρια... εδώ τα σχολεία δεν έχουν αίθουσες.
Αγαπητοί γονείς, τελειώνω με αυτό:
Αν θέλετε να μας βλέπετε στον δρόμο στο μέλλον και να μας λέτε: ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΡΕ ΔΑΣΚΑΛΕ, πρέπει τώρα να ενωθείτε μαζί μας και να μας λέτε ΚΡΑΤΑ, ΡΕ ΔΑΣΚΑΛΕ!!
*Γραμματέας του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Πάτρας
