Όχι, δεν βλέπω με συμπάθεια τα αγροτικά μπλόκα και τα τρακτέρ στις εθνικές οδούς. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βλέπω με συμπάθεια την προσπάθεια μιας κοινωνικής μερίδας να διατηρήσει ή να αποσπάσει προνόμια, φορολογικά και άλλα, που καμιά άλλη κατηγορία Ελλήνων, δεν μπορεί έστω και να ονειρευτεί.
Κι ακόμα δεν κατανοώ αυτόν τον μακροχρόνιο εθισμό στις παράνομες δράσεις. Οι εκατοντάδες νταλίκες που περιμένουν στο αποκλεισμένο από τους αγρότες τελωνείο του Προμαχώνα, τίνος είναι; Ενός κατώτερου Θεού;
Κι ούτε μου φαίνεται τυχαίο που οι κινητοποιημένοι αγρότες δεν θίγουν έστω κι ένα ζήτημα πραγματικής αγροτικής πολιτικής, όπως ο κατατεμαχισμός του αγροτικού κλήρου, παρά μόνο διεκδικούν φορολογικά και ασφαλιστικά προνόμια, δηλαδή να πληρώνουν άλλοι γι’ αυτούς.
Προσοχή, δεν αισθάνομαι συμπάθεια προς τους νυν κυβερνώντες και όσα τραβάνε από τα μπλόκα, διότι θερίζουν ότι έσπειραν. Επειδή όμως ο υπογράφων παρεμφερώς αρθρογραφούσε και το 1996, τότε που η καρδιά της χώρας χτυπούσε στον κόμβο της Βιοκαρπέτ, και το 2009 που, όλα τα κιλά- όλα τα λεφτά κι ο Χατζηγάκης μοίραζε στους αγρότες 420 εκατ. ευρώ τα οποία στη συνέχεια μας ζητήθηκαν πίσω, αισθάνεται την άνεση να τα λέει και τώρα.
Για όσους εννοούν.
