Πολλές και έντονες συζητήσεις έχουν γίνει τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την πρόθεση της δημοτικής αρχής να πραγματοποιήσει την πορεία διαμαρτυρίας.
Η απόφαση να οργανωθεί διαδήλωση από την Πάτρα στην Αθήνα, κατά της ανεργίας αντιμετωπίστηκε με σκωπτικά σχόλια, με διαφωνίες για το περιεχόμενο της κινητοποίησης και την υπέρβαση της δημοτικής αρχής που «μπαίνει σε ξένα χωράφια», έως και για κινήσεις εντυπωσιασμού έγινε λόγος.
Είναι δεδομένο πως καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει την άποψή του και μάλιστα δημόσια. Η κριτική άλλωστε όταν είναι γόνιμη , επιφέρει θετικά αποτελέσματα.
Εμεις δεν θα σταθούμε σε επιμέρους ερωτήματα και αιτιάσεις. Αλλά στην αναγκαιότητα της διεξόδου από την απραξία.
Η αχαϊκή πρωτεύουσα έχει το θλιβερό προνόμιο να κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις πανελλαδικά σε ποσοστά ανεργίας.
Δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες αισθάνονται απομονωμένοι, περιθωριοποιημένοι, από την στιγμή που μπήκαν στην «μαύρη χώρα» της ανεργίας.
Σε ένα κόσμο άγνωστο μέχρι εκείνη την ώρα. Αναγκασμένοι να στήνονται στην ουρά για το επίδομα βοήθειας του Οργανισμού. Να περιμένουν με σκυμμένο το κεφάλι στην πόρτα κάποιου φορέα για ένα πιάτο φαϊ.
Αυτό το ποτάμι της βουβής διαμαρτυρίας δεν έχει καμιά έκφραση. Καμιά συλλογική εκπροσώπηση. Δεν έχει φωνή να βροντοφωνάξει πως στερείται το κυρίαρχο συνταγματικό του δικαίωμα, αυτό της εργασίας.
Η πρόκληση λοιπόν και αν θέλετε το στοίχημα που πρέπει να θέσει και να κερδίσει η δημοτική αρχή είναι αυτό.
Δεν έχει σημασία πόσοι θα ακολουθήσουν την πορεία των 220 χιλιομέτρων μέχρι το κλεινόν άστυ.
Τεράστια αξία θα έχει ,όμως, αν μέσα στους οδοιπόρους μετέχουν άνεργοι, που θα έχει καταφέρει να πείσει ο Κώστας Πελετίδης με αυτή του την πρωτοβουλία, πως τίποτα δεν έχει χαθεί. Πως ο αγώνας για ένα ανέφελο αύριο συνεχίζεται με προοπτικές νίκης. Πως τίποτα δεν πάει χαμένο…
Αυτή ίσως θα είναι σημαντικότερη νίκη της πορείας διαμαρτυρίας. Να αισθανθεί ο άνεργος , ενεργός για την ζωή και να διεκδικήσει τα αναφαίρετα δικαιώματά του…
