Η δράση της μαφίας, και μάλιστα οργανωμένης και οπλισμένης σε τέτοιο επίπεδο, δεν αναστέλλεται με την παρουσία της αστυνομίας στους δρόμους.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Eντγκαρ Χούβερ για να το καταλάβεις. Είναι ζήτημα άλλου επιπέδου, απαιτεί άλλη οργάνωση και άλλη στρατηγική. Ειδικά στη χώρα μας, που δεν έχεις να κάνεις με μια ισχυρή κεντρική οργάνωση αλλά με εκατοντάδες μικρούς ή μεγαλύτερους οργανισμούς που λειτουργούν σαν καθολικός καρκίνος. Μου το είχε επισημάνει προ πολλών δεκαετιών ένας φίλος Ιταλός που πουλούσε λιπάσματα. «Σ’ εμάς κάνεις μια κεντρική συμφωνία για την προμήθειά τους που ισχύει σε όλα τα λιμάνια της χώρας. Μ’ εσάς εδώ κάθε λιμάνι απαιτεί τη δική του διαπραγμάτευση και ζητάει τη δική του προμήθεια».
Ας έχουμε πάντα κατά νουν ότι στην ελληνική κοινωνία η παράδοση της «πόλης-κράτους» είναι πάντα ζωντανή – έτσι για να σκάσει ο Φαλμεράιερ. Εκείνο που μπορεί να αποτρέψει, ή να επιβραδύνει, η παρουσία της αστυνομίας στους δρόμους είναι η άνεση με την οποία έδρασαν οι μαφιόζοι προχθές στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Κυριακή βράδυ, στην κεντρική πλατεία μιας αστικής συνοικίας της πρωτεύουσας, γεμάτη οικογένειες με παιδιά, δύο νεκροί από σφαίρες και μία άτυχη τραυματίας. Iσως αν ήξεραν ότι ενδέχεται να βρεθούν αντιμέτωποι με ενόπλους αστυνομικούς να ανέβαλλαν την επιχείρηση για τις δύο τα ξημερώματα. Eνοπλοι αστυνομικοί; Μα οι αστυνομικοί φέρουν όπλο για να μην το χρησιμοποιούν. Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο;
Οι δύο νεκροί θα ήσαν νεκροί, η άτυχη τραυματίας όμως θα γύριζε σπίτι της έχοντας πιει τον καφέ της και οι οικογένειες δεν θα είχαν υποστεί το ψυχικό τραύμα. Σ’ αυτό δεν δίνει σημασία κανείς.
Πριν από δύο χρόνια, με αφορμή τα μέτρα για τον κορωνοϊό, ένας αστυνομικός είχε ξυλοφορτώσει κάποιον που αρνιόταν να τον υπακούσει. Ακολούθησε ένας ορυμαγδός δημοκρατικής αγανάκτησης για την «αστυνομοκρατία». Eγινε και συλλαλητήριο «κατοίκων», «περιοίκων» και συναφών επαγγελμάτων, στη διάρκεια του οποίου κινδύνευσε η ζωή ενός αστυνομικού από λιντσάρισμα. Oσοι τότε είπαν πως η «αστυνομοκρατία» είναι μια φαντασίωση που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και πως όλ’ αυτά οδηγούν σε αφοπλισμό, αν όχι παντελή ακύρωση, του ρόλου της αστυνομίας, αντιμετωπίσθηκαν με τη γνωστή απαξίωση: ακροδεξιός, φασίστας και ό,τι άλλο προαιρείσθε. Hταν ο καιρός που η προοδευτική μειονότητα διαδήλωνε για τα δίκαια του Κουφοντίνα.
Πέτυχαν τον σκοπό τους. Οι αστυνομικοί εξαφανίστηκαν από τους δρόμους για να μην «προκαλούν». Και τώρα οι κάτοικοι της Νέας Σμύρνης αναρωτιούνται «πού είναι η αστυνομία»; Πού να ‘ναι άραγε;
