Της Μαρίζας Πουλοπούλου
Αναντίρρητα,η οικογένεια είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας σε μια συγκεκριμένη εποχή. Οι λειτουργίες της είναι καθοριστικές για την διαμόρφωση της προσωπικότητας και για την κοινωνικοποίηση των νέων, αφού μέσα στους κόλπους της διαπλάθεται ο χαρακτήρας τους και αποκτούν συνείδηση της οντότητας τους. Ωστόσο,η μεταβατική εποχή που ζούμε επηρέασε τον θεσμό της οικογένειας επιβαρύνοντας την με πολλά προβλήματα.
Ο Μπερνάρ Σω, διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας, επισημαίνει ότι αυτό που θα αποτελέσει ίσως την πιο μεγάλη πληγή του αιώνα μας ,θα είναι η ανεπάρκεια της οικογένειας σε ότι αφορά την ανατροφή των παιδιών. Οι γονείς βέβαια μοχθούν για την εξασφάλιση ανέσεων,για να μην λείψει τίποτε από το παιδί τους, αλλά τελικά αποξενώνονται από αυτό. Τα παιδιά στερούνται την θαλπωρή,την αναζητούν απεγνωσμένα αλλού (οργισμένα νιάτα), βιώνουν μοναξιά, μελαγχολία και τέλος αδυνατούν να διαμορφώσουν μια υγιή και δυνατή προσωπικότητα, καθώς λείπει η επιμελημένη αγωγή από τους γονείς.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι σε μια εποχή,όπως η δική μας( γρήγοροι ρυθμοί, πολλαπλότητα ρόλων, ξέφρενος καταναλωτισμός, κατάρρευση αξιών) είναι ηρωισμός να ανατρέψεις παιδιά, μα μεγαλύτερος ηρωισμός είναι να μπορείς να τα αγαπάς και να τα αγαπάς σωστά. Σκοπός είναι να γίνει η οικογένεια χώρος οικείος, σπίτι ευτυχίας, φορέας αγωγής και παιδείας. Ούτε υπερβολική αυστηρότητα και υπερπροστασία , γιατί ένα παιδί υπερβολικά προστατευμένο είναι απροστάτευτο, αλλά ούτε και υπερβολική ελευθερία. Οτιδήποτε φτάνει στα άκρα εμποδίζει την σωστή διαπαιδαγώγηση σωστών ανθρώπων, αφοπλίζει ψυχικά το παιδί, γίνεται πλάσμα αδύνατο, εγωκεντρικό, στοιχεία αρνητικά για την ομαλή ανάπτυξη του. Διάλογος, αμοιβαίος σεβασμός, ισοτιμία και αναγνώριση της προσωπικότητας του άλλου αποτελούν στοιχεία που θα έχουν ευεργετικά αποτελέσματα,θα εξυγιάνουν τον θεσμό της οικογένειας και θα τον στηρίξουν σε σταθερότερες βάσεις.
Το να ανατρέφεις παιδιά δεν είναι κάποιες γνώσεις από κάποιο βιβλίο. Είναι πρωτίστως τέχνη. Κάθε παιδί είναι ξεχωριστή περίπτωση και θέλει έναν ιδιαίτερο τρόπο ανατροφής,που προϋποθέτει έναν σφριγηλό θεσμό,την οικογένεια. Η οικογενειακή εστία πρέπει να μην είναι ένα προσωρινό καταφύγιο,αλλά ένα υγιές περιβάλλον ασφάλειας, ενθάρρυνσης, κατανόησης, σύμπραξης σε μια απρόσωπη, απογυμνωμένη από παραδόσεις κοινωνία, στιγματισμενης από κάθε είδους κινδύνους.Ο οικογενειακός θεσμός θα επιβιώσει, αλλά με διαφορετική μορφή και δεν θα πάψει να αποτελεί την κινητήριο δύναμη των παιδιών εφόσον παρέχει αίσθημα ασφάλειας και συναισθηματική στήριξη. Η αξία της είναι ανεκτίμητη και οι επόμενες γενιές οφείλουν να διαφυλάξουν τον ρόλο της.
