Του Δημήτρη Αλεξόπουλου*
Την ώρα που η Λάρισα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη πανελλαδική συνάντηση Δημοτικών Συμβουλίων Νέων, συγκεντρώνοντας εκπροσώπους από δεκάδες πόλεις, η Πάτρα για μία ακόμη φορά απουσιάζει. Και αυτή η απουσία δεν οφείλεται ούτε σε λάθος συνεννόηση, ούτε σε οργανωτική δυσκολία. Είναι επιλογή. Μια επιλογή που δείχνει ξεκάθαρα πόσο πίσω έχουμε μείνει σε ζητήματα νεανικής δημοκρατίας και συμμετοχής.
Γιατί η Λάρισα δεν έκανε απλώς μια διοργάνωση. Έστειλε μήνυμα. Ότι οι νέοι έχουν λόγο. Ότι η πόλη τους εμπιστεύεται. Ότι δεν είναι απλοί θεατές, αλλά συνομιλητές. Όλοι όσοι βρίσκονται εκεί, από τον Πειραιά μέχρι την Κομοτηνή, έχουν θεσμούς, έχουν δομές, έχουν χώρους διαλόγου. Κι εδώ; Εδώ η δημοτική αρχή συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη νεολαία με καχυποψία και απόσταση.
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που τίθεται το ζήτημα Δημοτικού Συμβουλίου Νέων, η απάντηση κυρίως από την αντιδήμαρχο Παιδείας κ. Σίμου είναι μία: «Οι μαθητές έχουν τα μαθητικά συμβούλια». Μια φράση που μαρτυρά άγνοια για το τι είναι αυτός ο θεσμός και ποια είναι η αποστολή του. Τα μαθητικά συμβούλια δεν μπορούν, ούτε έχουν σχεδιαστεί για να αντικαταστήσουν ένα όργανο Αυτοδιοίκησης. Είναι άλλο πράγμα. Και φυσικά, άλλο βάρος.
Αντί ο Δήμος να ψάξει τρόπους να φέρει τους νέους στο τραπέζι θεσμικά, ανοιχτά, χωρίς αποκλεισμούς επικαλείται προσχηματικά ένα εργαλείο που δεν καλύπτει αυτό τον ρόλο. Το αποτέλεσμα; Μια πόλη που μένει θεσμικά πίσω, συνειδητά και όχι από αδυναμία.
Και όλα αυτά την ώρα που η δημοτική αρχή δείχνει αξιοσημείωτη κινητικότητα όταν πρόκειται για δράσεις που αφορούν την ΚΝΕ. Εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες, ανακοινώσεις όλα προβάλλονται με συνέπεια. Όταν όμως το θέμα είναι η ανεξάρτητη, θεσμική, μη κομματικά ελεγχόμενη συμμετοχή νέων; Σιωπή. Ή ακόμη χειρότερα: άρνηση.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Δεν είναι ότι η Πάτρα «δεν πρόλαβε». Είναι ότι δεν θέλει. Δεν θέλει νέους με αυτόνομη φωνή. Θέλει νέους ενταγμένους, προβλέψιμους, «συμβατούς». Η δημοτική αρχή βλέπει την νεολαία όχι ως έναν συνομιλητή που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, αλλά ως ένα ακροατήριο που πρέπει να μείνει σε ελεγχόμενα όρια.
Εδώ και χρόνια αναδεικνύω το ζήτημα αυτό: με άρθρα, με δημόσιες παρεμβάσεις, με επίσημη πρόταση προς τον δήμαρχο. Καμία απάντηση. Όχι επειδή οι προτάσεις ήταν κακές αλλά επειδή δεν ταίριαζαν στο πολιτικό αφήγημα της δημοτικής αρχής.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Λάρισα καλεί επιστήμονες όπως ο δρ. Σταμάτης Κριμιζής και εμπλέκει τους νέους σε εργαστήρια για την κλιματική κρίση, τη διατροφή, την καινοτομία. Θα μπορούσαμε να είμαστε εκεί. Θα μπορούσαμε να διαμορφώνουμε προτάσεις, να συμμετέχουμε στον Ευρωπαϊκό Διάλογο Νεολαίας, να δίνουμε στην πόλη μας φωνή. Αντ’ αυτού, είμαστε απόντες.
Ας το πούμε καθαρά: η Πάτρα δεν λείπει κατά λάθος. Λείπει γιατί έτσι επέλεξε. Γιατί η δημοτική αρχή φοβάται την ανεξάρτητη σκέψη. Γιατί επενδύει στην κομματική και όχι στη θεσμική συμμετοχή.
Αλλά έτσι, μια πόλη μένει πίσω.
Κάθε φορά που μια άλλη πόλη προχωρά, εμείς καταγράφουμε ακόμη μια χαμένη ευκαιρία. Και αυτό δεν είναι απλώς προβληματικό. Είναι επικίνδυνο.
Οι νέοι δεν είναι ντεκόρ για φωτογραφίες. Δεν είναι χειροκροτητές σε εκδηλώσεις. Είναι πολίτες και μάλιστα οι πολίτες που θα ζήσουν περισσότερο με τις αποφάσεις που παίρνονται σήμερα.
Και η Πάτρα δεν έχει πλέον το περιθώριο να τους αγνοεί
*ο Δημήτρης Αλεξόπουλος είναι Δημοσιογράφος και Φοιτητής Δημόσιας Διοίκησης.
