του Πέτρου Π. Γρουμπού, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών.
Η φράση «Κβο βάντις;» (Quō vādis?) είναι μια λατινική ερωτηματική φράση που σημαίνει κατά λέξη «πού βαδίζεις;». Μεταφράζεται επίσης συχνά (και ορθότερα) ως «πού πηγαίνεις;» ή παραδοσιακά ως «πού υπάγεις;».
Αυτή η φράση είναι γνωστή από μία χριστιανική παράδοση που αναφέρεται στον Απόστολο Πέτρο. Σύμφωνα με το απόκρυφο βιβλίο, (Πράξεις του Αποστόλου Πέτρου), ο Πέτρος εγκαταλείπει τη Ρώμη φοβούμενος τη θανάτωσή του από το καθεστώς, και στον δρόμο έξω από την πόλη βλέπει έναν άνθρωπο που βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Από κοντά αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον Αναστημένο Ιησού Χριστό. Στη λατινική μετάφραση, ο Πέτρος τον ρωτάει «Κβο βάντις;» (Quō vādis?) και εκείνος αποκρίνεται ότι, καθώς ο Πέτρος εγκατέλειπε το ποίμνιό του, «Πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ για δεύτερη φορά»). Μετά το όραμα αυτό, ο Πέτρος βρίσκει το θάρρος να επιστρέψει στην πόλη και να συνεχίσει την αποστολή του. Λοιπόν «που πηγαίνεις» σημερινέ Κόσμε, στον 21ο αιώνα; Έχεις κατανοήσει καλά που βρίσκεσαι σήμερα, και το γιατί; Και που πηγαίνεις στο μέλλον; Μάλιστα μετά από έναν αιώνα αμέτρητων και καινοτόμων επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων!;
Με το ξεκίνημα του 21ου αιώνα η ανθρωπότητα ξεκίνησε να αντιμετωπίζει μια πληθώρα προβλημάτων και τα οποία όλο και γίνονται οξύτερα . Παρουσιάζει την έκπτωση των θεσμών και αξιών η οποία χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία της μακαριότητας και καταγράφει τα κυριότερα προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει, όπως π.χ. το έλλειμμα στην κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τον συνεχή πολέμων και εχθροπραξιών, τον κλονισμό του θεσμού του γάμου και της οικογένειας, την άμβλυνση των ηθικών αξιών, την πολιτισμική υποβάθμιση, τα προβλήματα της οικονομίας και την ανισότητα κατανομής του πλούτου σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Επισημαίνεται ακόμη η εξάρτηση των πολιτικών από τα οικονομικά συμφέροντα και η ανικανότητά τους ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τα οποία μαστίζουν τους λαούς. Οι κοινωνίες καταρρέουν λόγω ανισοτήτων και απληστίας.
Μέσα από ένα συνεκτικό δεσμό εννοιών και ιδεών με συμπεριφοριστικό περιεχόμενο και κοινωνικούς συνειρμούς οριοθετούνται οι αξίες, που συνιστούν και επηρεάζουν το ΕΙΝΑΙ και το ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ στη ζωή των ατόμων και των λαών. Οι ρίζες των αξιών έχουν την αφετηρία τους από τη χωροχρονική θεώρηση στο απώτατο παρελθόν και αντλούν το γενικό και το μερικό από την ακένωτη δεξαμενή των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, με έμφαση στην Πλατωνική και Αριστοτελική θεωρία των ιδεών. Όταν μιλούμε για αξίες τίθεται επί τάπητος το θέμα της ηθικής αναγκαιότητας που θέτει «δεδομένες εκ των προτέρων» τις νόρμες και τους κανόνες για την οικοδόμηση μιας υποκειμενικής στάσης, ώστε να αποτελεί φραγμό στη ρευστότητα και την ανατροπή των αιώνιων «κοινωνικών ρόλων». Είναι οι αξίες που εκφράζουν τις πανανθρώπινες αγωνίες, τους κοινούς πόθους και τους κοινούς στόχους του ανθρώπου ως πλάσματος του Θεού, με το σήμα, τις προδιαγραφές και τη σφραγίδα της ουράνιας καθαρότητας και ευαισθησίας και όχι με τις φυλετικές, τις φατριαστικές και τις εθνικιστικές προσμίξεις της ανθρώπινης αδυναμίας και ματαιοπονίας. Άλλωστε, αυτά που ενώνουν κατά βάθος τους ανθρώπους όλου του πλανήτη, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν κατά πλάτος. Πιο πολλά είναι τα σημεία επαφής με τους άλλους παρά τα σημεία τριβής.
Για το δικό της καλό, η παγκόσμια κοινωνία καλείται σε συναγερμό για την εξύψωση των ηθικών αξιών και του πολιτισμού, τη στήριξη του γάμου και της οικογένειας, την αναβάθμιση της παιδείας και τη δραστηριοποίηση των πολιτών για την επίτευξη των παραπάνω στόχων αλλά και την κατοχύρωση της δημοκρατίας στον κόσμο, την ανάπτυξη των φτωχών χωρών και την προστασία του περιβάλλοντος. Και όλα αυτά βρίσκονται στις πανανθρώπινες αξίες του Ελληνισμού. Μόνο έτσι ο «πλανήτης-σπίτι» μας, θα αποφύγει την αυτοκαταστροφή του.
