Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τελικά ποιος είναι ο παρίας; Ο Πούτιν που τον υποδέχθηκε μετά βαΐων και κλάδων ο Τραμπ στην Αλάσκα, ή μήπως οι Ευρωπαίοι που εμφανίστηκαν σαν τις βρεγμένες γάτες, στο οβάλ γραφείο, εκλιπαρώντας τον πλανητάρχη να τους προσφέρει ασφάλεια, μιας και όπως αποδείχθηκε ο βασιλιάς είναι γυμνός;
Και έναντι ποιου τιμήματος οι ‘δυνατοί’ των Βρυξελλών, είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν τα επεκτατικά καπρίτσια του αιμοσταγούς πρώην πράκτορα της KGB; Στο φλέγον θέμα που λέγεται εδαφικό, έκαναν την πάπια, αφήνοντας τον Ζελένσκι βορά στο αδηφάγο αρπακτικό του Κρεμλίνου.
Αλήθεια μια συνάντηση τετ-α-τετ των Πούτιν – Ζελένσκι τι θα αποδώσει; Ο νεοτσάρος της Μόσχας απλά θα επαναλάβει όσα είπε και στον Τραμπ, ότι θέλει όχι το 20% που κατέχει, αλλά το 25% του εδάφους της Ουκρανίας, ουδετεροποίηση της χώρας και αποκλεισμό ένταξής της στο ΝΑΤΟ, άρα βορά σε νέες επεκτατικές του διαθέσεις και ένα φιλικό πρόσωπο φιλικό, γράφε υποτακτικό, στην ηγεσία του Κιέβου.
Απλά ζητάει με τον αέρα του νικητή παράδοση άνευ όρων για να παράσχει ανάπαυλα πολέμου και όχι διαρκή ειρήνη στην αιματοβαμμένη Ουκρανία. Οι ισχυροί της Ευρώπης για την ώρα περί άλλα τυρβάζουν. Σε επιτροπές υπό τον Ρούμπιο συζητούν για ασφάλεια και άλλα τινά, όπως το ποιοι θα εποπτεύσουν τη γραμμή κατάπαυσης τους πυρός, μετά την σιγή των όπλων.
Όπως λένε, ακόμη δεν τον είδαμε Γιάννη τον εβγάλαμε. Για ποια κατάπαυση του πυρός μιλάνε, την ώρα που ο Πούτιν δεν περιορίζεται σε χερσαίες επιχειρήσεις στη γραμμή αντιπαράθεσης, αλλά καθημερινά βομβαρδίζει ολόκληρη την Ουκρανία, στέλνοντας στον τάφο ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα;
Και δεν έφταναν όλα αυτά, που είδαμε και ακούσαμε τρίβοντας τα μάτια μας, ο Τραμπ περιορίστηκε να μιλάει με γενικόλογα για την ασφάλεια της Ευρώπης, με τους Βρυξελλιώτες να δέχονται να πληρώσουν χωρίς συζήτηση το μάρμαρο στον Τραμπ, 90 δις για μελλοντικό εξοπλισμό της Ουκρανίας.
Έχουμε δηλ. τον Τραμπ να μην παρέχει καμία ασφάλεια στην Ευρώπη και να εισπράττει άκοπα τα δεκάδες δισεκατομμύρια. Κανονικός ‘προστάτης’ οίκου ανοχής. Για να μην αναφερθούμε και στην ανόητη και σίγουρα ανεφάρμοστη συμφωνία που προηγήθηκε σε ένα διάλειμμα μιας πατρίδας γκολφ του Τράμπ στη Σκωτία, με την Ούρσουλα για τα 600 δις επενδύσεων των Ευρωπαίων στις ΗΠΑ και άλλα 700 δις σε εξοπλισμούς προκειμένου το 30% των δασμών να πέσει στο 15%.
Τώρα που θα βρεθούν οι ευρωπαίοι επενδυτές των 600 δις είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Πάντως ο Τραμπ σε κάθε ευκαιρία απειλεί ότι το 15% θα εκτοξευθεί στο 30% αν οι Βρυξέλλες δεν υλοποιήσουν αυτά που υποσχέθηκαν.
Το τι μέλλει γενέσθαι σε αυτό τον παρανοϊκό κόσμο που ζούμε είναι άγνωστο και καμιά γυάλα μάγου δεν μπορεί να προβλέψει. Το βέβαιο είναι ότι το στάτους που υπήρχε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει ανατραπεί, ο αναθεωρητισμός πλέον δεν είναι στα λόγια αλλά στα πολεμικά έργα και το απαραβίαστο των συνόρων είναι γράμμα κενό περιεχομένου.
Σε όλο αυτό το πάρε-δώσε του Τραμπ, δεν έχει κανένα ρόλο ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία αυτού του ανεκδιήγητου Ρούτε, έχει χάσει κάθε ρόλο παλιό και νεότερο, και η Ε.Ε. δεν έχει καμιά παρουσία, στο όσα δραματικά συμβαίνουν στην παγκόσμια σκακιέρα.
Ο Τραμπ σε συγχορδία με τον Πούτιν, δηλώνει ότι για τον Πόλεμο φταίει ο Μπάιντεν, ενώ κάνει ότι ξεχνάει την επιχείρηση εισόδου στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας από το 1994 επί υιού Μπους στο Βουκουρέστι, που απετράπη λόγω του βέτο που έθεσε η Αθήνα γιατί στο πακέτο ήταν και τα Σκόπια μαζί με την Γεωργία.
Ξεχνάει επίσης το Μαϊντάν, όπου ενορχηστρωτές ήταν μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ με πρωτεργάτες τον Πάιατ και τη Νούλαντ. Με το να αθωώνει τον Πούτιν και να ενοχοποιεί το θύμα της εισβολής και σε ένα βαθμό τους ευρωπαίους, που ακολούθησαν τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον, δεν περιγράφει την ιστορία που είναι εδώ παρούσα και καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να την αποσιωπήσει.
Οι ευθύνες των ΗΠΑ στο ουκρανικό είναι τεράστιες, όπως επίσης και του Πούτιν, που έκανε ότι δεν άκουσε τίποτα για τα όσα συμφωνήθηκαν στο Βουκουρέστι το 1994 προκειμένου η Ουκρανία να αποδώσει τα πυρηνικά της στη Μόσχα. Με τη συμφωνία αυτή η Ρωσία είχε εγγυηθεί την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας.
Τώρα με το πρόσχημα της καταπίεσης των ρωσόφωνων εισβάλει στην Ουκρανία και με ιταμό τρόπο απαιτεί να της εκχωρηθεί το 25% της εδάφους της. Αν το δεχθεί αυτό η διεθνής κοινότητα και κυρίως οι Ευρωπαίοι, τότε θα ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου, μιας και σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο ζουν, εντός των υφισταμένων συνόρων της κάθε χώρας, αρκετοί άνθρωποι με διαφορετική εθνική καταγωγή.
Αυτό το τεράστιο θέμα αγγίζει και την Ελλάδα, από την Κύπρο μέχρι την Θράκη. Την προστασία των Τουρκοκυπρίων επικαλέστηκε η Τουρκία για να καταλάβει το 1974 το 37% της Μεγαλονήσου, για λογαριασμό του 18% των Τ/Κ.
Αλλά και τα όσα λέει περί καταπίεσης των μουσουλμάνων της Θράκης, βάζει εσχάτως στο καλάθι και τους ενσωματωμένους ελάχιστους που ζουν στη Ρόδο και δεν αναφέρονται στην συνθήκη της Λωζάννης, αποτελεί ισχυρή ένδειξη προθέσεων, και όχι απλώς ένα κάποιο σχήμα λόγου.
Για την ανθούσα μειονότητα και προστατευόμενη με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, που εκδιώχθηκε βιαίως δεν ακούμε κουβέντα.
Οι καιροί είναι ζοφεροί. Οι μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα, πιέζονται και απειλούνται από αναθεωρητικούς γείτονες, οι οποίοι καραδοκούν, όπως ένα άγριο θηρίο το θήραμά του.
Περιμένουν μια εσωτερική αναταραχή, μια περίοδο αστάθειας για να υλοποιήσουν τα επεκτατικά σχέδια τους. Το θέμα είναι πόσο άφρονες θα αποδεχθούμε στο προσεχές μέλλον, προκειμένου να ανοίξουμε την κερκόπορτα στον επιβουλέα της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας…
