Βράδυ. Ένα αυτοκίνητο είναι αραγμένο στην περιοχή του Ασύρματου πίσω από το Δασύλλιο. Μέσα ένας άνθρωπος κοιμάται. Είναι ψηλός. Τα πόδια του μετά βίας χωράνε. Κοιμάται διπλωμένος.
Το πρωί, όταν ξυπνάει, αν το αμάξι έχει βενζίνη, το μετακινεί στην περιοχή πίσω από το Παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο. Άν όχι πάει με τα πόδια. Εκεί, σε μια βρύση τέρμα Αγίου Νικολάου, πλένεται. Εκεί δύο φορές κλήθηκε η αστυνομία για να του κάνει έλεγχο. Οι κάτοικοι έβλεπαν ένα αυτοκίνητο να παρκάρει συχνά στο ίδιο σημείο. Ανησύχησαν. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι αυτό το αυτοκίνητο για τον 63χρονο Κώστα Νικολάτο είναι η στέγη του για τρία συνεχή χρόνια.
Εκεί κοιμάται, εκεί ζει, εκεί έχει περάσει ακόμη και με χιόνι.
Μια ανθρώπινη περιπέτεια, δίπλα μας. Μια σκηνή από μια πραγματικότητα που στην εποχή της κρίσης αποκτά συνεχώς νέους «επιβάτες».
- Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου-
«Τρία χρόνια μένω σε αυτοκίνητο. Έχω ένα παλιό φιατάκι uno. Με βοηθάει και ο θεός να επιβιώσω αλλά είμαι και σκληρός και τα καταφέρνω. Είμαι 63 ετών. Το 1974 ήμουνα φαντάρος στην Κύπρο, έχω πολεμήσει εκεί. Αλλά η ταλαιπωρία είναι μεγάλη. Με βοηθάνε κάποιοι φίλοι αλλά για πόσο; Δουλειά δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί, σύνταξη δεν μπορώ να βγάλω, έχω πάει και στο δεσπότη και στις εκκλησίες, αλλά δεν έχει βγει άκρη. Μου ζητάνε κάτι χαρτιά που δεν μπορώ να βρω... Μου ζητάνε απόδειξη νερού ή ρεύματος για παράδειγμα. Βρε, ζω σε αυτοκίνητο τους λέω... Μου ζητάνε φορολογική δήλωση. Εγώ έχω να κάνω φορολογικη έξι χρόνια. Πήγα και στην παλιά μου ενορία στον Παντοκράτορα. Τίποτα. Ακόμη και στον Αμβρόσιο μίλησα που ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης και έμενε στην παλιά μου γειτονιά. Έχετε δική σας εκκλησία εδώ, μου είπε».
Ο κύριος Κώστας είναι ένας άνθρωπος που δούλεψε, που έχει τη δική του διαδρομή και κατέληξε να βλέπει μπροστά του ένα μεγάλο stop σε μια εποχή που οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται και οι άνθρωποι κάποιας ηλικίας είναι αδύνατον να βρουν δουλειά.
«Το επάγγελμά μου είναι ηλεκτρολόγος» μου λέει. Παλιά δούλεψα ώς ναυτικός για πολλά χρόνια και μετά είχα δύο ουζερί στην Πάτρα. Πέρασα εποχές που είχα χρήματα πολλά, αλλά τα έκανα θάλασσα. Έχω και εγώ τις ευθύνες μου»
Τελυταία φορά δούλεψε σε ένα συσκευαστήριο φράουλας στο νομό Ηλείας.
«Στην ηλικία που είμαι δεν με παίρνουν για δουλειά. Μόνο εκεί που έχει εποχιακή δουλειά, στη Μανωλάδα, μπορώ να δουλέψω μια φορά το χρόνο να βγάλω ένα μεριοκάματο. Πήγα ακόμη και σε γραφείο τελετών να ζητήσω δουλειά, αλλά πουθενά δεν έβγαλα άκρη. Θέλουνε νεαρούς με ΟΑΕΔ με κάρτα ανεργίας να πληρώνονται από εκεί, ή νεαρούς να δουλέυουν μαύρα. Σε κάθε περίπτωση, νεαρούς. Υπάρχουν μέρες που δεν τρώω. Έχω χάσει 25 κιλά».
Η καθημερινότητα του Κώστα Νικολάτου είναι απίστευτη.
«Το πρωί, όταν έχω καύσιμα, κατεβάζω το αμάξι στο παλαιό δημοιτκό νοσοκομείο από πίσω και το βράδυ κάτω από το ραδιοφωνικό σταθμό στον Ασύρματο, εκεί που ήτανε η ναυτική βάση. Πλένομαι σε μια βρύση στην Αγίου Νικολάου, πάνω στις σκάλες, χειμώνα- καλοκαίρι και τρώω πότε πότε σε κανένα φιλικό σπίτι. Διαφορετικά τίποτα. Το βράδυ στο σκοτάδι. Όταν δεν έχω βενζίνη, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, πάω με τα πόδια. Έχω τραβήξει ταλαιπωρίες σοβαρές. Και με το χιόνι που έριξε φέτος το χειμώνα ήμουνα στη Νέα Μανωλάδα. Ήμουνα στο αμάξι. Δεν άνοιγαν ούτε οι πόρτες και εν τέλει πήγα στην εκκλησία για να στανιάρω λίγο. Είχε 20 πόντους χιόνι. Μου έχουν στείλει και την αστυνομία στο παλιό δημοτικό νοσοκομείο από πίσω. Μου λένε οι αστυνομικοί τι κάνεις εδώ; Τους εξήγησα τι συμβαίνει, έδειξα τα χαρτιά μου, έφυγαν. Έχει τύχει δυό φορές αυτό. Μια ημέρα έψαξαν όλο το αμάξι. Τους λέω ψάξτε ρε παιδιά, τα ρούχα μου είναι μέσα».
Το απίστευτο με τον κύριο Κώστα είναι ότι προέρχεται από οικογένεια με περιουσία. Ο πατέρας του με τον οποίο, όπως λέει είχε πολύ καλές σχέσεις, «ήταν άρχοντας», πέθανε πριν από 17 χρόνια. Η μάνα του, η οποία, όπως λέει, έχει άνοια, του έχει γυρίσει την πλάτη και αρνείται να τον δει. Το ίδιο και οι αδελφές του, αλλά και ο 38χρονος γιος του.
«Όσο είχα χρήματα όλα ήταν καλά. Μετά...» μου λέει.
«Είμαι διαζευγμένος χρόνια. Η μάνα μου είναι κατάκοιτη. Έχω τέσσερις αδελφές. Οι τρεις στην Αθήνα, η άλλη στην Πάτρα. Με έχουν αποκλείσει από την οικογενειακή μου περιουσία. Δεν με αφήνουν καν να δω τη μάνα μου. Πήγα στον Εισαγγελέα για σύσταση να με αφήσουν να δω τη μάνα μου που μένει με τη μια απο τις αδελφές μου. Πιστεύει η αδελφή μου ότι όλη η περιουσία είναι δική της επειδή κουράρει τη μάνα μου.
Αν δεν έχεις χρήματα δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Όσο είναι στη ζωή η μητέρα μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Και αυτή δεν έχει σώας τα φρένας.
Πήγα σήμερα τρεις φορές χτύπησα το κουδούνι. Δεν μου ανοίξανε. Είναι σκληροί άνθρωποι».
Ο Κώστας Νικολάτος ψάχνει για δουλειά και για δικαίωση. Δουλειά για να μπορέσει να ζήσει και δικαίωση για να αποκτήσει πρόσβαση στη νόμιμη περιουσία του.
Στο μεταξύ, κοιμάται στο αμάξι. Η ζωή του έχει δείξει το σκληρό της πρόσωπο.
Κι αν δεν έχει συγγενείς που να τον νοιάζονται, για αυτόν υπάρχουν ευτυχώς ακόμη μερικοί φίλοι. Η δική τους υποστήριξη είναι που τον κρατάει ακόμη όρθιο.
