H oμιλία της βουλευτού Αχαΐας της Νέας Αριστεράς Σίας Αναγνωστοπούλου στην Ολομέλεια της Βουλής για την τροπολογία για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη:
Τι ακούσαμε σήμερα από την Κυβέρνηση, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό που πήρε και την πλήρη ευθύνη της ντροπιαστικής τροπολογίας; Ακούσαμε κάτι που θεωρούσαμε ότι δεν έπρεπε να το ξανακούσουμε από το 1974 και μετά. Δηλαδή, ακούσαμε τη διάκριση έθνους από λαό. Δεν υπάρχει πιο διχαστική, πιο τιμωρητική διάκριση στην οποία οφείλονται τα δεινά αυτής της χώρας από αυτήν τη διάκριση ανάμεσα σε έθνος και λαό. Μας είπε, λοιπόν, ότι το έθνος είναι ιερό, πρέπει να το φυλάξουμε και ο λαός πρέπει να κανοναρχείται. Τα έζησε αυτά αυτή η χώρα, τα έζησε και ας έρχεται εδώ ο κ. Φλωρίδης για να μας λέει ότι υπάρχουν και εθνομηδενιστές.
Η δεύτερη διάκριση που έκανε -επαίσχυντη για την ιστορία αυτής της χώρας- ήταν η διάκριση ανάμεσα σε ιερό και δημοκρατία. Η ιερότητα του χώρου, μας λέει, η δημοκρατία είναι κάτι που πρέπει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, να υποκύπτει στην ιερότητα. Το 1974 αυτός ο λαός αποφάσισε ότι δεν υπάρχουν τέτοιες διακρίσεις, ότι κανένας δεν υπόκειται, ο λαός δεν υπόκειται σε κάτι υπερβατικό, που κάποιες δυνάμεις αποφασίζουν κάποια στιγμή να το κανοναρχήσουν και να βάλουν τους κανόνες και η δημοκρατία είναι αυτή η οποία βασίζεται σε μία θεμελιώδη αρχή του Συντάγματος: Ο λαός είναι το θεμέλιο της εξουσίας. Λαϊκή Κυριαρχία.
Τα ξέχασε αυτά αυτή η Νέα Δημοκρατία. Είναι επικίνδυνη, απειλητική για τη δημοκρατία του τόπου.
Είναι σκληρά ιδεολογική μάχη αυτή και αποδεικνύεται. Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν αποκόβει, όπως θέλησε ο κύριος Πρωθυπουργός, τη Βουλή από τον φυσικό, πολιτικό, ιστορικό της χώρο, που είναι το έξω της, γιατί το μέσα της Βουλής δεν υπάρχει χωρίς τη διαρκή συνομιλία με το απέξω.
Αυτό είναι η λαϊκή κυριαρχία, κυρίες και κύριοι. Η λαϊκή κυριαρχία είναι όταν το μέσα συνομιλεί διαρκώς με το απέξω, όταν η μέσα εξουσία νομιμοποιείται από την έξω.
Εκτός από διχαστική, εκτός από εμφυλιοπολεμική, αυτή η τροπολογία είναι τιμωρητική. Τι δεν άντεξε αυτή η Κυβέρνηση; Δεν άντεξε τον Πάνο Ρούτσι, έναν άνθρωπο ο οποίος ανανέωσε, επικαιροποίησε την ιστορία του χώρου εκτός Βουλής, ένωσε το νήμα των μεγάλων λαϊκών διεκδικήσεων. Ένωσε, λοιπόν, την κατοχή, την απελευθέρωση της Αθήνας, τα Ιουλιανά, όλες τις μεγάλες λαϊκές διεκδικήσεις. Λαϊκή κυριαρχία! Δεν ακούστηκε ούτε μία φορά από το στόμα του Πρωθυπουργού η έννοια αυτή της λαϊκής κυριαρχίας. Ο Πάνος Ρούτσι, λοιπόν, ένας άνθρωπος ο οποίος κάθισε πραγματικά στις όχθες της Πλατείας της Βουλής, του Συντάγματος, που εφάπτεται με τον δρόμο και εκεί με το σώμα του διεκδίκησε συμβολικά και υλικά αυτό που διεκδίκησε ο λαός πέρσι τον Φεβρουάριο, με την υλικότητά του, με την παρουσία του ένα εκατομμύριο κόσμος στον δρόμο! Αυτό φοβήθηκε η Κυβέρνηση, αυτό θέλησε να τιμωρήσει, αυτό θέλησε να εκδικηθεί. Αυτό έγινε.
Τα ονόματα των νεκρών παιδιών, των δολοφονημένων στα Τέμπη, εκεί, συνομιλούν πάρα πολύ αρμονικά με τα ονόματα των άλλων νεκρών παιδιών, των στρατιωτών του Αγνώστου Στρατιώτη. Δεν πειράζουν πουθενά αυτά τα ονόματα, γιατί -να σας πω κάτι, κάτι που δεν ξέρει ο Πρωθυπουργός και δυστυχώς ούτε οι Βουλευτές του;- ο λαός ξέρει -εκτός από τους φασίστες, τους ακροδεξιούς, τους νεοφιλελεύθερους συντηρητικούς- να φροντίζει τα παιδιά του και όταν είναι ζωντανά και όταν κοιμούνται τον αιώνιο ύπνο.
Οι φωτογραφίες εδώ, κοιτάξτε τες, οκτακόσιες χιλιάδες με ένα εκατομμύριο κόσμου βλέπετε να ενοχλούν πουθενά τον τόπο του Άγνωστου Στρατιώτη; Κοιτάξτε το, εδώ από άλλη εικόνα και κοιτάξτε τους φασίστες με τη Συμφωνία των Πρεσπών πού βρίσκονται. Τότε δεν σηκώθηκε κανενός η τρίχα ότι παραβιάστηκε ο Άγνωστος Στρατιώτης, ιερότητα του χώρου και λοιπά!
Θα το πω, λοιπόν, μια και καλή σε αυτήν την Αίθουσα: Έχουμε να κάνουμε με μία επικίνδυνη εκτροπή. Εμείς θα είμαστε μπροστά σε αυτήν την πλατεία, στο Σύνταγμα, στην πλατεία των λαϊκών διεκδικήσεων όπου πιστοποιείται κάθε φορά η λαϊκή κυριαρχία. Θα είμαστε εκεί και ας έρθουν να μας συλλάβουν.
Και θα πω ένα τελευταίο: Με τσαντίρια δεν ήταν ποτέ οι δωσίλογοι που μοστράρανε την ελληνική σημαία. Ήταν οι άνθρωποι που κάνανε αντίσταση στα βουνά. Με τσαντίρια ήταν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Με τσαντίρια ήταν οι εξόριστοι στα Μακρονήσια και λοιπά. Με τσαντίρια είναι οι πρόσφυγες που έρχονται τώρα. Με τσαντίρι ήταν ένας άνθρωπος, ο Πάνος Ρούτσι, που με το σώμα του είπε αυτό που διεκδικεί ο λαός διαχρονικά, δικαιοσύνη. Θέλουμε δικαιοσύνη!
Διαχωριστική γραμμή προοδευτικής Αντιπολίτευσης και το λέω εδώ επίσημα: Η πρώτη ιδεολογική για το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία!
