του Μιχάλη Ψύλου, δημοσιογράφου
Όποιος κρατάει το κρατικό «πορτοφόλι» έχει τη δύναμη να επηρεάσει μια ολόκληρη σειρά σημαντικών αποφάσεων σε πολιτικό και διοικητικό επίπεδο.
Αυτή είναι η εικόνα που έχει διαμορφωθεί στα μάτια των πολιτών από τα σκάνδαλα που βιώνει η χώρα.
Με μία υπόγεια χρηματοδότηση, που έχει ουσιαστικά αντικαταστήσει τους θεσμούς, οι κάτοχοι του «πορτοφολιού» το χρησιμοποιούν ως εργαλείο διαμεσολάβησης για κάθε είδους εξυπηρετήσεις.
Αυτό το κρατικό «πορτοφόλι» αναβαθμίζεται μάλιστα όσο πιο απομονωμένοι αισθάνονται οι πολιτικοί και έχουν όλο και μεγαλύτερη ανάγκη να κερδίσουν ή να ανακτήσουν χαμένους ψηφοφόρους.
Έρευνα της QED έδειξε όμως ότι το 72% των Ελλήνων δεν πείσθηκε από τις παραιτήσεις τεσσάρων υπουργών και υφυπουργών που εμπλέκονται στη δικογραφία για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ: Επτά στους 10 λένε ότι οι παραιτήσεις έγιναν «για λόγους επικοινωνίας, γιατί με τον τρόπο αυτό προστατεύεται ο πρωθυπουργός». Την ίδια γνώμη έχει και το 52% των ψηφοφόρων της Ν.Δ.
Καλώς ή κακώς, πολλοί πιστεύουν ότι ο πρωθυπουργός προώθησε τον μετασχηματισμό της κυβερνητικής παράταξης της Ν.Δ. σε μια οργάνωση που διαμορφώθηκε γύρω από την ηγεσία του.
Όμως, αυτή η απόλυτη εξουσία του αρχηγού οδήγησε στο να λειτουργεί η κυβέρνηση και το κόμμα χωρίς αντίβαρα.
Οι σημαντικές απώλειες στις ευρωεκλογές και η δημοσκοπική εικόνα διαβρώνουν την εικόνα του πανίσχυρου αρχηγού.
Τα όποια βήματα που ανακοινώνονται για την αντιστροφή της κατάστασης είναι τεχνικά -πιθανώς απαραίτητα- αλλά όχι επαρκή.
Η απάντηση πρέπει να είναι ανάλογη με την κρίση. Δεν πείθει μόνο η αναγωγή στις υπαρκτές παθογένειες του παρελθόντος. Γιατί αυτό ισοδυναμεί με αγνόηση της σοβαρότητας της στιγμής.
Το σοκ θα διαρκέσει τουλάχιστον όσο η δικαστική έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας. Μια έρευνα που φαίνεται πλέον ότι επεκτείνεται σε πολλούς φακέλους, με απρόβλεπτες διαστάσεις για το εύρος της διαφθοράς.
Μπορεί η κυβέρνηση να ελπίζει στην αγορά χρόνου, αλλά δεν είναι το ίδιο με την αγορά χρέους. Η κάθαρση δεν μπορεί να είναι το τέλος της διαδικασίας, αλλά μάλλον η αρχή της. Γιατί η κρίση εμπιστοσύνης μεγαλώνει.
Όλο και περισσότεροι συμφωνούν πλέον ότι η περίοδος της Μεταπολίτευσης έχει τελειώσει.
Είναι επείγον να τεθεί ένα θεμελιώδες ερώτημα: Ποιος και πώς μπορεί ν’ αλλάξει την κατάσταση. Γιατί η διαφθορά είναι μια ασθένεια του συστήματος που μπορεί να θεραπευτεί μόνο με βαθιές αλλαγές. Με μια νέα μεταπολίτευση, με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, θεσμική δέσμευση και πραγματική δημοκρατική ηγεσία.
