Περπάτησα στη μοναχικότητα του πρωινού. Γιρλάντες και φωτάκια Χριστουγέννων παντού. Ο μύθος της αλλαγής του έτους στην αγωνία του καινούργιου. Τι άλλαξε από χθες που ήταν η εποχή του 2023 και τώρα είναι η αναμονή του 2024;
Είχε ξημερώσει για τα καλά. Η Πάτρα στην ησυχία της, οι δρόμοι άδειοι από ανθρώπους και αυτοκίνητα.
Ανηφόρησα την Αγίου Νικολάου και έκανα δεξιά στη Μαιζώνος. Στον άδειο δρόμο έσερνε τον χορό ο νέος χρόνος. Το βαλς που έπαιζε στα σκαλιά της Ευαγγελίστριας ο πλανόδιος μουσικός με ένα παμπάλαιο ακορντεόν, έφερνε μνήμες και ελπίδα.
Άνοιγε και έκλεινε η φυσαρμόνικα του οργάνου και ο Johann Strauss λιάνιζε την υγρασία του πρωινού.
Μόλις είχα αποχαιρετήσει την αγαπημένη μου Μαντόνα, καθαρή ψυχή, από αυτές που η Ποίηση ορίζει ως θεότητες για τη λογοτεχνία της ζωής. Κάθισα δίπλα του και για πολλή ώρα αμίλητος άκουγα να μου ιστορεί τις ελπίδες του Νέου Χρόνου.
Αϊδόνι ο τρόπος του, την άνοιξη που σύννεφα και ουρανός δωρίζουν τα έτη της αγάπης. Αϊδόνι και η φτιαξιά του, να αναζητά τον επιούσιο.
Η κόρη του με τα δίδυμα χωρίς δουλειά, ο γαμπρός με κάθειρξη επταετή για ναρκωτικά και η συντρόφισσα του με εγκεφαλικό μήνες πολλούς κατάκοιτη.
Πέρασαν αρκετές ώρες και συνέχιζα δίπλα του να χαιρετώ τους φίλους και τις φίλες που βολτάριζαν στο κέντρο της πόλης.
Η θήκη του ακορντεόν απέκτησε αγαθά.
Για τις επόμενες μέρες κάτι έγινε… Για μετά όμως που το κρύο θα θεριέψει τι θα γίνει με την οικογένεια του Νικόλα και της Μαριάνθης;
Καλή χρονιά με ήλιο, με συννεφιά και με τον δόλο της ευτυχίας που ακούγεται ότι υπάρχει.
Πρώτη Ιανουάριου του 2024 στα σκαλιά της Μητρόπολης Πατρών, λίγο πριν, λίγο μετά τη Δοξολογία για το νέο έτος.
Aντώνης Δ Σκιαθάς
* Η ομοιότητα με πρόσωπα και χρόνους ανθρώπων πιθανόν τυχαία.
Το Ακορντεόν
