Ολοκληρώνεται το απόγευμα της Πέμπτης 29 Μαΐου στο χώρο των εγκαταστάσεων της πρώην ΔΕΥΑΠ (Ακτή δυμαίων 48), ο κύκλος των εργασιών του Συμποσίου Χαρακτικής ««Απελευθέρωση από την Ασφυξία», το οποίο διοργανώνει ο Δήμος της Πάτρας σε συνεργασία με το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Το κλείσιμο του Συμποσίου θα συνοδευτεί από την παρουσίαση στο κοινό των έργων που έχουν δημιουργήσει οι δέκα χαράκτες. Τα έργα στη συνέχεια θα κοσμήσουν χώρους της πόλης.
Στο χώρο εκτός από την «έκθεση» των έργων θα πραγματοποιηθεί και μια ξεχωριστή συμμετοχική δράση της Αθηνάς Κανέλα με τίτλο «Αστικά Ίχνη: Ένα Συλλογικό Αποτύπωμα», η οποία θα ξεκινήσει στις 6.30 το απόγευμα.
Οι τίτλοι τέλους των εργασιών θα «πέσουν» με τη συναυλία του συνόλου κρουστών «Κρούσις» του Δημοτικού Ωδείου Πατρών «Μίκης Θεοδωράκης», υπό τη διεύθυνση του Maxim Mankovskiy, η οποία θα ξεκινήσει στις 8.30 το βράδυ.
Δυο λόγια για την συμμετοχική performance – imprint της Αθηνάς Κανέλα
Το UrbanTraces είναι μια συμμετοχική performance – imprint της Αθηνάς Κανέλα, στην οποία η πόλη και οι κάτοικοί της συμπράττουν στη διαμόρφωση ενός κοινόχρηστου εικαστικού αποτυπώματος. Οι συμμετέχοντες καλούνται να προσφέρουν αντικείμενα προσωπικής, συναισθηματικής ή καθημερινής αξίας—παλιά κλειδιά, σεμεδάκια, κομμάτια υφάσματος, φωτογραφίες ή σπασμένα μικροαντικείμενα—που φέρουν το ίχνος της ζωής τους στην πόλη.
Η Κανέλα συλλέγει τα αντικείμενα και, σε τελετουργική διάταξη, τα ενσωματώνει σε μια σύνθεση επί τόπου, η οποία αποτυπώνεται μέσω πιεστικού τυπώματος ή μονοτυπίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα ενιαίο “αρχαιολογικό αποτύπωμα” της αστικής και συναισθηματικής μνήμης. Δεν είναι μόνο αποτύπωμα μορφών, αλλά και αποτύπωμα ζωής: μια υλική καταγραφή του αθέατου, του προσωπικού, του περιθωριακού.
Η έννοια του ίχνους (trace) αναφέρεται εδώ τόσο στο φαινόμενο του Derrida, όπου το παρόν είναι πάντα φορτισμένο με την απουσία, όσο και στη Benjamin-ική έννοια του αποτυπώματος ως φορέα της ιστορίας. Τα προσωπικά αντικείμενα λειτουργούν ως αποδομημένα αρχεία, μικρο-μαρτυρίες μιας πόλης που αλλάζει, θυμάται και ξεχνά.
Η Κανέλα εστιάζει στο κοινωνικό σώμα της πόλης και στις σιωπηλές του ιστορίες. Η performance είναι ανοιχτή, χωρίς ιεραρχία, και λειτουργεί ως πράξη συλλογικής αναγνώρισης: τι συμβαίνει όταν αποδομείται το “μου” για να γίνει “μας”; Ποιος είναι ο υλικός ιστός της πόλης, όταν αποσυνδέεται από τη μεγαλοπρέπεια του μνημειακού και στρέφεται στο καθημερινό;
Το τελικό έργο—ένα μεγάλο έντυπο/σύνθεση—παραδίδεται στον Δήμο, όχι ως κτήμα αλλά ως κατάθεση μνήμης: μια σύγχρονη “παλίμψηστη πλάκα” που μιλά για την πόλη μέσω εκείνων που την κατοικούν.
*Το Συμπόσιο Χαρακτικής πραγματοποιείται και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού
