Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Με το παγκόσμιο συνολικό χρέος να οδεύει προς τα 365 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 44000 δολάρια. για κάθε κάτοικο του πλανήτη μας, το μέλλον στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μονίμως αβέβαιο.
Όσο η παγκόσμια «οικονομία του χρέους» θα αντέχει, τόσο θα αυξάνονται και οι ευκαιρίες γρήγορου και άσκοπου πλουτισμού από τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια. Πού και αυτά εξάλλου, προέρχονται και αντιπροσωπεύουν πλασματικό χρήμα. Στο πλαίσιο αυτό, ας δούμε τι είναι το περίφημο «care trade», ένας όρος σχετικά πρόσφατος στον κόσμο της χρηματοοικονομίας.
Ήταν ένα μίνι κραχ που υπέστη το Χρηματιστήριο του Τόκιο τη Δευτέρα 5 Αυγούστου – ο δείκτης Nikkei 225 υποχώρησε κατά 12,4% – οι μετασεισμοί του οποίου συγκλόνισαν τα χρηματοπιστωτικά κέντρα σε όλο τον κόσμο. Μεταξύ των αιτιών αυτής της καταιγίδας, αρκετοί αναλυτές αναφέρουν μια πολύ δημοφιλή στρατηγική συναλλαγών, το “carry trade”. Περί τίνος πρόκειται;
Εάν αυτός ο αγγλοσαξονικός όρος δεν σημαίνει τίποτα για εσάς, είναι από καιρό συνώνυμος του «εύκολου χρήματος» για ορισμένους έμπειρους διεθνείς χρηματιστηριακούς κερδοσκόπους, αλλά και για μαφιόζικες οργανώσεις και τρομοκρατικές ομάδες, όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ κ.α. Σύμφωνα με τη στρατηγική του «care trade», μια χώρα, ένα κερδοσκοπικό ταμείο, μια συμμορία ή και ένας ιδιώτης, μπορούν να δανειστούν στο νόμισμα μιας χώρας που εφαρμόζει χαμηλά ή αρνητικά επιτόκια, όπως η Ιαπωνία μέχρι πρόσφατα, προκειμένου να το ανταλλάξουν με το νόμισμα από μια χώρα με υψηλότερη επιτοκιακή απόδοση (ευρώ, δολλάριο). Επωφελούνται έτσι οι δανειζόμενοι από τη διαφορά επιτοκίων πατώντας απλώς κάποια κουμπιά που κρατούν οι διαχειριστές του νόμιμου ή μαύρου χρήματός τους.
Αυτό το «εμπόριο μεταφοράς» («care trade») είναι απλό αλλά και διασκεδαστικό.
«….Φανταστείτε ότι έχετε έναν φίλο που σας δανείζει χρήματα με πολύ χαμηλό επιτόκιο, ας πούμε 1%….» εξηγεί ο John Plassard, ειδικός επενδύσεων στο γαλλικό επενδυτικό ταμείο «Μιραμπώ», που εξειδικεύεται σε τέτοιου είδους πράξεις. Τοποθετούμενα με επιτόκιο 5%, αυτά τα κεφάλαια αποφέρουν κέρδος τη διαφορά των δυο επιτοκίων και αυτό ονομάζεται «μεταφορά».
«…Στον κόσμο της χρηματοοικονομίας, αυτή η λειτουργία εφαρμόζεται σε διεθνή κλίμακα και με διάφορα νομίσματα.
Ένας επενδυτής δανείζεται χρήματα από μια χώρα με χαμηλά επιτόκια, όπως η Ιαπωνία, και στη συνέχεια τα ανταλλάσσει με ένα άλλο νόμισμα από μια χώρα με υψηλότερα επιτόκια, για να επενδύσει σε ενεργητικό εκεί…..», διευκρινίζει ο John Plassard. «….Ο σκοπός; Παίξτε με αυτήν τη διαφορά επιτοκίου για να αγοράσετε περιουσιακά στοιχεία σε αγορές με ανοδική πορεία, χωρίς να πληρώσετε το τρέχον επιτόκιο….». Κατά προτίμηση δε,οι διεθνείς επενδυτές, που σε κάθε περίπτωση παίζουν και με δανεικό χρήμα ,μέρος του τελευταίου το ρίχνουν σε ακίνητα.
Ιδού λοιπόν μια κορυφαία αιτία της ανόδου του διεθνούς πληθωρισμού, αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τα εγχώρια «σαΐνια» του υπουργικού συμβουλίου, που ψάχνουν να βρούν πόσο κοστίζουν οι ντομάτες, τα απορρυπαντικά και τα τετράδια. Το ότι μέσω του «εμπορίου μεταφοράς» το κόστος στέγασης στην Ελλάδα αυξήθηκε 60% σε 18 μήνες και συμμετέχει 45% στον μέσο οικογενειακό προϋπολογισμό είναι «λεπτομέρεια».
Δυστυχώς όμως, αυτές οι «λεπτομέρειες», σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο οικονομικός αναλφαβητισμός και είναι σχετικά εύκολο να καθήσουν στα έδρανα της Βουλής «έμποροι ανοησίας» και αδίστακτοι δημαγωγοί, το μέλλον της οικονομίας, με βάση τη σημερινή συγκυρία και τις παρατηρούμενες διεθνείς εξελίξεις, προβλέπεται μάλλον ζοφερό και σοβαρά αβέβαιο. Όσα αποθέματα αισιοδοξίας και αν διαθέτει κανείς.
