Ήμουν πιτσιρικάς και βοηθούσα τον πατέρα μου στα δικαστήρια, στο Αρσάκειο. Είχε ένα πάγκο και πουλούσε κουλούρια, τσίχλες και σοκολάτες. Κάποια πρωινά η αστυνομία έφερνε γυμνούς ανθρώπους, τυλιγμένους σε σεντόνια. Μοιχοί που είχαν πιαστεί επ’ αυτοφώρω! Τους πήγαιναν στον εισαγγελέα να βεβαιώσει το «έγκλημα».
Αν ο αστυνόμος ήταν καλός, τους επέτρεπε να πάρουν τα ρούχα τους σε μια σακούλα. Αν όχι, μετά την «απελευθέρωση» τους, κατέβαιναν τυλιγμένοι με τα σεντόνια στην Πανεπιστημίου ή τη Σανταρόζα, παρακαλώντας κάποιο ταξιτζή να τους πάρει. Πάντοτε κάποιοι τους γιούχαραν.
Στα τέλη της δεκαετίες του ‘70 -για τότε μιλάμε- στο γυμνάσιο της Αγίας Βαρβάρας είχαμε κινητοποιήσεις. Αποχές, συγκεντρώσεις, άγουρες συγκρούσεις με την αστυνομία (όχι δεν υπήρχαν μολότοφ, δακρυγόνα όμως υπήρχαν) που συχνά είχαν την ίδια κατάληξη. Στα σπίτια των «πρωτεργατών» κατέφθανε η αστυνομία. Για να πληροφορήσει τους γονείς για το «στραβό δρόμο που έχει πάρει ο κανακάρης τους». Και αν ο πατέρας έδειχνε πως δικαιολογούσε με ένα τρόπο τη δράση του παιδιού του, άρχιζαν τα μπλεξίματα και για κείνον. «Εμένα τι να μου κάνουν παιδί μου, ξέρουν ότι διαβάζω ‘’Τα Νέα’’. Εσύ να προσέχεις», θυμάμαι να μου λέει ο πατέρας μου κάθε φορά που «αποχαιρετούσε» τον αστυνομικό. Διάβαζε ‘’Τα Νέα’’ γεγονός που για το τοπικό τμήμα σήμαινε… “συναγωνιστής του Βελουχιώτη”.
Αυτή όμως ήταν η Ελλάδα των 70s. Και αυτή την Ελλάδα άλλαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και αυτές τις μέρες -στην επέτειο του θανάτου του- που θα γραφτούν πολλά ξανά, για λαϊκισμούς, πελατειακό κράτος, πρασινοφρουρούς -και αρκετά από αυτά θα είναι σωστά- δεν πρέπει να ξεχάσουμε και αυτό το κεφάλαιο. Ο Ανδρέας -όπως τον φωνάζαμε τότε- απελευθέρωσε το 50% των Ελλήνων. Αυτούς που δεν ήταν δεξιοί, αυτούς που δεν είχαν λεφτά, αυτούς που δεν είχαν τα «μέσα»…
Άλλωστε ας συμβιβασθούμε με την ιδέα. Οι μεγάλοι ηγέτες είναι φύλλα γραμμένα και από τις δυο μεριές. Θυμηθείτε και τον «δεξιό» Κωνσταντίνο Καραμανλή που μας έβαλε με το ζόρι στην Ευρώπη – τραβώντας μας από τον βαλτότοπο των Βαλκανίων. Αλλά ιστορίες με τον Καραμανλή θα σας πω μια άλλη φορά.
