του Ελισσαίου Βγενόπουλου, σκηνοθέτη-συγγραφέα
Η νοσταλγία, αυτή η γλυκόπικρη ανάμνηση του παρελθόντος, που ξυπνά συναισθήματα χαράς και λύπης, επιθυμία επιστροφής και βαθιά συναισθηματική σύνδεση με χαμένες στιγμές εισβάλει μέσα από Stranger Things season 5 Volume 1 που προβάλλεται στο Νetflix.
Τα πρώτα τέσσερα επεισόδια της πέμπτης σεζόν του Stranger Things των αδελφών Ντάφερ, ανοίγουν σαν μια ρωγμή στο ίδιο το σώμα της σειράς, μια ρωγμή που δεν υπόσχεται λύτρωση, αλλά εκθέτει το τι σημαίνει να έχεις μεγαλώσει μαζί με τους χαρακτήρες και να νιώθεις τώρα το βάρος της επιστροφής. Ο κύκλος, αποτελούμενος από οχτώ επεισόδια, είναι προγραμματισμένος να κυκλοφορήσει σε τρία μέρη, το πρώτο στις 26 Νοεμβρίου 2025, το δεύτερο στις 25 Δεκεμβρίου και το τρίτο, αποτελούμενο από το φινάλε, στις 31 Δεκεμβρίου. Το Volume 1, τα τέσσερα πρώτα επεισόδια δηλαδή που προβάλλονται ήδη στο Netflix, δεν είναι απλώς μία επανάληψη, είναι η στιγμή που το Χόκινς παύει να είναι μια παιδική χαραμάδα τρόμου και γίνεται ένας τόπος καθολικής απειλής. Σ’ αυτό το πιο ώριμο, πιο πένθιμο ημίφως, η σειρά βρίσκει ξανά την καρδιά της αν και συχνά την κουκουλώνει κάτω από στρώματα υπερβολής.
Η αφήγηση ξεκινά με την πόλη υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, στρατιωτικά μπλόκα, έλεγχο, φόβο, μια εικόνα που θυμίζει λιγότερο 80s και περισσότερο την άβολη ενηλικίωση των θεατών. Αυτό το Χόκινς δεν είναι πια η χαριτωμένη παιδική χαρά του αθώου μεταφυσικού, είναι ένα τραύμα που άνοιξε και δεν λέει να κλείσει. Και μέσα σε αυτό, οι χαρακτήρες επιστρέφουν σαν άνθρωποι που κουβαλούν βάρη, όχι σαν πιόνια σε έναν ακόμα γύρο τερατολογίας. Η Έλεβεν παλεύει με την ενοχή που δεν φεύγει, ο Χόπερ με την αίσθηση ότι η επιβίωση είναι ένα τυφλό χρέος, τα παιδιά, που δεν είναι πια παιδιά, με το κουρασμένο σύνορο ανάμεσα στον μύθο και την ψυχική κόπωση. Εκεί η σειρά είναι δυνατή, όχι στην ένταση, αλλά στο υπόστρωμα. Ξαναβρίσκουμε τους ηθοποιούς με τους οποίους διατρέξαμε τις 4 σεζόν: Ουινόνα Ράιντερ, Ντέιβιντ Χάρμπορ, Φιν Γούλφχαρντ, Μίλι Μπόμπι Μπράουν, Γκέιτεν Ματαράτσο, Κέιλεμπ ΜακΛάφλιν, Νόα Σναπ, Σέιντι Σινκ, Ναταλία Ντάιερ, Τσάρλι Χίτον, Τζο Κίρι, Μάγια Χοκ, Πράια Φέργκιουσον, Μπρετ Γκέλμαν, Κάρα Μπουόνο και Τζέιμι Κάμπελ Μπάουερ
Κεφάλαιο πρώτο: η διείσδυση
Το Χόκινς του 1987 δεν είναι πια το ίδιο. Οι ρωγμές προς το Upside Down έχουν αφήσει σημάδια, η πόλη ελέγχεται από το στρατό, και οι φίλοι μας, κουρασμένοι, τραυματισμένοι, φορτωμένοι με μνήμες, προσπαθούν να ξαναστήσουν κάτι σαν ζωή. Μαζί αναδύεται η αίσθηση ότι τα παλιά μέσα δεν αρκούν πια, χρειάζεται θάρρος, αποφάσεις, και ίσως θυσίες. Αποφεύγουν τον έλεγχο του στρατού για να κυνηγήσουν τον Βέκνα στο Upside Down. Η ατμόσφαιρα είναι βαρύθυμη και το κακό δεν χτυπά πια από μακριά, είναι εδώ, ανάμεσά τους, έτοιμο να σπάσει την ψευδαίσθηση ασφάλειας.
Κεφάλαιο δεύτερο: η εξαφάνιση της …
Η ηρεμία που επιχειρήθηκε να χτιστεί τινάζεται στον αέρα όταν μια επίθεση και μια εξαφάνιση συγκλονίζει την κοινότητα, ένα παιδί, που θα έπρεπε να ήταν ασφαλές, κάνει «φτερά», και αυτό δεν είναι λάθος, είναι σχεδιασμός. Η φρίκη δεν έρχεται πάντα με την κραυγή, μερικές φορές χτυπάει στην πόρτα, με σημείωμα και χάρτη. Η κορώνα της παιδικής αθωότητας ραγίζει. ο φόβος γίνεται προσωπικός. Οι σχέσεις δοκιμάζονται, η εμπιστοσύνη κλυδωνίζεται, και ξαναγυρνάμε στην αγωνία ότι κανείς δεν είναι πραγματικά ασφαλής.
Κεφάλαιο τρίτο: Η παγίδα
Η ομάδα αποφασίζει να μην περιμένει πια, βάζει παγίδα. Μεθοδικά, σχεδιάζουν να δελεάσουν το τέρας, να το παγιδεύσουν, να του βάλουν εμπόδια για να καταλάβουν πώς κινείται. Δεν είναι πλέον μόνο παιδιά που τρέχουν από το άγνωστο είναι νέοι άνθρωποι με γνώση, με στρατηγική, με ρίσκο. Η αίσθηση του κυνηγιού αλλάζει, από θύματα γίνονται θηρευτές. Κι όσο το πλάνο ξεδιπλώνεται, η υποψία φουντώνει, ο πόλεμος δεν είναι πλέον ανάμεσα σε δαίμονες και παιδιά, είναι ανάμεσα σε φόβο και σχέδιο.
Κεφάλαιο τέταρτο: Μάγος
Το Volume 1 κλείνει με μια ανατροπή τόσο εσωτερική όσο και εξωτερική, ένας ήρωας που μέχρι τώρα ήταν τραυματισμένος, βγαίνει στο φως. Με δικές του αποφάσεις, με δικό του θάρρος. Το κακό δεν αντιμετωπίζεται πια μόνο με όπλα ή παγίδες, αντιμετωπίζεται με ψυχή, με μνήμη, με δύναμη προβληματισμού. Η μάχη γίνεται προσωπική, οι σχέσεις παίρνουν βάρος, οι επιλογές έχουν κόστος. Το τέλος αυτού του πρώτου μέρους δεν είναι νίκη, είναι προειδοποίηση: τα πιο σκοτεινά κεφάλαια δεν έχουν ακόμη γραφτεί.
Η σειρά Stranger Things season 5 Volume 1, ανακτά την παλιά της ένταση με ρυθμό, ο τρόμος γίνεται πιο γειωμένος, πιο σωματικός, πιο ψυχολογικός, δίνοντας σε κάθε σκηνή μια αίσθηση αναπόφευκτου. Η τεχνική αρτιότητα αγγίζει κινηματογραφικά επίπεδα, φωτογραφία, ηχητικός σχεδιασμός, πρακτικά και ψηφιακά εφέ συνθέτουν ένα σύμπαν που πάλλεται από απειλή και ομορφιά. Οι σκηνές δράσης έχουν βάρος, οι παύσεις έχουν νόημα, οι κορυφώσεις διαθέτουν άγρια ενέργεια που θυμίζει μεγάλη οθόνη.
Το μεγάλο ατού όμως βρίσκεται στους ήρωες, οι δημιουργοί δεν τους αντιμετωπίζουν ως εικονίδια νοσταλγίας, αλλά ως ανθρώπους που μεγάλωσαν μέσα στη φωτιά. Ο Γουίλ, η Ιλέβεν, ο Χόπερ, όλοι εμφανίζονται με ραγίσματα που δίνουν βάθος στις πράξεις τους και μετατρέπουν την αφήγηση σε συναισθηματικό θρίλερ, μια ιστορία ενηλικίωσης με τέρατα, μέσα κι έξω από τον κόσμο του Upside Down .
Το Volume 1 του Stranger Things season 5 λειτουργεί ως θεμέλιο. Δεν «κλείνει» τίποτα, στήνει τα πιόνια με ακρίβεια, χτίζει αγωνία και επαναφέρει εκείνη τη γνώριμη, μαγνητική υπόσχεση ότι τα χειρότερα, πιθανόν και τα καλύτερα, δεν έχουν έρθει ακόμη.
Παρά την ατμόσφαιρα και την παραγωγική υπεροχή, τα πρώτα τέσσερα επεισόδια δεν είναι άμοιρα προβλημάτων. Το μεγαλύτερο είναι η υπερφόρτωση χαρακτήρων και υποπλοκών, στρατός, Upside Down, Vecna, παιδικά τραύματα και νέοι ήρωες ανταγωνίζονται για χώρο, με αποτέλεσμα η αφήγηση να μοιάζει διάσπαρτη και σε κάποιες στιγμές ανοργάνωτη. Κάποιοι χαρακτήρες χάνουν βάθος και η προσωπικότητά τους αμβλύνεται μέσα στο χάος των πολλών ιστοριών.
Επιπλέον, η απλωμένη διάρκεια των επεισοδίων, κάποια ξεπερνούν τα 70 λεπτά, φρενάρει τον ρυθμό, με αποτέλεσμα η αγωνία να διαχέεται και η παρακολούθηση να κουράζει. Υπάρχουν σκηνές «γεμίσματος», επαναλήψεις και δευτερεύουσες υποπλοκές που δεν προάγουν την ιστορία.
Ωστόσο, μέσα στον βομβαρδισμό, υπάρχουν στιγμές εξαιρετικής έντασης, μικρές ανάσες όπου η σειρά θυμίζει γιατί κάποτε πέτυχε. Μια ματιά μεταξύ δύο χαρακτήρων, ένα εύθραυστο δευτερόλεπτο, μια σκηνή που δεν χρειάζεται ούτε τέρας ούτε σκοτάδι για να μας παρασύρει. Εκεί το Stranger Things επιστρέφει στα θεμέλιά του, στη φιλία ως αντίδοτο, στον φόβο ως αντανάκλαση του μέσα κόσμου, όχι ως πυροτέχνημα. Εκεί τα 4 επεισόδια γίνονται σχεδόν λυρικά, σαν να ψελλίζουν, «μεγαλώσαμε, ναι, αλλά δεν ξεχάσαμε».
Το μεγάλο στοίχημα είναι πως, ενώ η σεζόν δείχνει διάθεση να κλείσει τον κύκλο με μια μεγαλοπρέπεια σχεδόν αποκαλυπτική, τα πρώτα επεισόδια δεν αποφεύγουν την παγίδα της δραματουργικής ασφυξίας. Η αναμονή για το φινάλε χτίζεται όχι μόνο στην κλιμάκωση της πλοκής, αλλά και στην αγωνία για το αν η σειρά θα αντέξει το βάρος του ίδιου της του μύθου.
Παρά τις όποιες αδυναμίες, τα πρώτα τέσσερα επεισόδια της 5ης σεζόν καταφέρνουν να ξαναφέρουν τη μαγεία του Stranger Things, το Χόκινγκ ζωντανεύει με σκοτεινή ομορφιά, οι χαρακτήρες ξανασυστήνονται και οι σχέσεις τους δοκιμάζονται με ειλικρίνεια. Η αγωνία, ο τρόμος και η νοσταλγία σμίγουν σε ένα ατμοσφαιρικό σύμπαν που καθηλώνει. Το Volume 1 του Stranger Things season 5 που προβάλλεται στο Netflix, δεν προσφέρει μόνο δράση και ειδικά εφέ, προσφέρει συναισθήματα, μνήμες και αίσθηση ότι κάτι μεγάλο, αναπόφευκτο και συγκινητικό πλησιάζει. Είναι μια εισαγωγή που αναπνέει, θυμίζει γιατί αγαπήσαμε τη σειρά και προετοιμάζει το φινάλε με υπόσχεση και μεγαλείο.
