Κυνηγητό στους δρόμους, το ένα όχημα κλείνει το άλλο, οδηγοί και επιβάτες κατεβαίνουν, πέφτει ξύλο, βγαίνουν κατσαβίδια, γκλομπς και πιστόλια.
Αποτέλεσμα, ένας νεκρός και τουλάχιστον δύο δράστες με βαριές κατηγορίες “στην πλάτη”.
Τί διαφορετικό από την αληθινή εικόνα της πιο πανω περιγραφής, μπορεί να βλέπουμε στις ταινίες του Χόλυγουντ;
Εκεί που ο χαρισματικός σκηνοθέτης επιστρατεύει όλη του την φαντασία για να πετύχει το άριστο κινηματογραφικό αποτέλεσμα;
Και όμως, το χθεσινό θλιβερό συμβάν στην Πάτρα, δεν χρειαζόταν καμιά φαντασία και κανένα σκηνοθέτη. Ήταν μία θλιβερή πραγματικότητα, στη μέση της οποίας κάτοικοι και περαστικοί είδαν να ξετυλίγεται μπροστά τους μία τρομακτική εικόνα με αληθινά κίνητρα, βία και αίμα.
Οι πρωταγωνιστές δεν λογάριαζαν κανέναν. Εθισμένοι στα πάθη της εκδίκησης και της αντεκδίκησης, χτυπούσαν, έβριζαν και ο ένας πυροβολούσε. Εκείνη την ώρα είχε χαθεί κάθε έννοια αυτοσυγκράτησης, τα μυαλά είχαν θολώσει και η αξία της ζωής είχε χαθεί. Κρίμα, γιατί, ήταν, και είναι, νέοι άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν όνειρα. Αλλά τα κίνητρά τους φαίνεται πως “φλογίστηκαν” από συναισθήματα μίσους. Και όταν τόσο εύκολα το μυαλό θολώνει, η λογική χάνεται και ο έλεγχος εξαφανίζεται.
Ζούμε στην εποχή της ψεύτικης εικόνας, που “σπέρνει” “άρρωστες” αξίες και “γεννά” μίσος και βία. Διαφορετικά κάθε φορά τα κίνητρα , κοινή όμως η συνισταμένη: η επικράτηση της εικόνας, ο “νόμος” του τσαμπουκά και η ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας των μπράτσων, οδηγεί στην απώλεια σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή. Και αφαιρώντας μία ζωή, νομίζεις τάχα πως κερδίζεις τη δική σου, αλλά στην ουσία έχεις δολοφονήσει τον ίδιο σου τον εαυτό.
