Η Ενωση Νοσοκομειακών Γιατρών Αχαΐας (ΕΙΝΑ) συνεχίζει τις πολιτιστικές παρεμβάσεις-ωστόσο με πολιτική-κοινωνική χροιά. Αυτή τη φορά αναδεικνύει τις φρικαλεότητες της επίθεσης του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, επιλέγουμε να δώσουμε προτεραιότητα στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ των Παλαιστίνιων Μπάζελ Αντρα και Χαμντάν Μπαλάλ και των Ισραηλινών Γιούβαλ Αμπραχαμ και Ρέιτσελ Ζορ, “Καμία άλλη γη”.
Σας περιμένουμε την Παρασκευή 23/5 και ώρα 9μμ στις σκάλες της Αγίου Νικολάου.
«Καμία Αλλη Γη» / No Other Land / Μπάζελ Αντρα, Χαμντάν Μπαλάλ, Γιούβαλ Αμπραχαμ και Ρέιτσελ Ζορ / 2024 / 92 λεπτά
Ο Μπάζελ Αντρα, ένας νεαρός Παλαιστίνιος ακτιβιστής από τη Μασαφέρ Γιάτα, αντιμάχεται τον εκτοπισμό από την ισραηλινή κατοχή από παιδί. Ο Μπάζελ καταγράφει τη σταδιακή καταστροφή του χωριού του, καθώς οι στρατιώτες γκρεμίζουν τα σπίτια των οικογενειών που μένουν εκεί, στη μεγαλύτερη επιχείρηση εκτοπισμού στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Από τότε που θα συναντηθεί με τον Ισραηλινό δημοσιογράφο Γιούβαλ Αμπραχαμ, θα συνδεθούν φιλικά και θα πολεμήσουν τον διωγμό μαζί για περισσότερα από 5 χρόνια. Ο σύνθετος δεσμός τους στοιχειώνεται από τη μεταξύ τους ανισότητα: Ο Μπάζελ ζει σε συνθήκες σκληρής κατοχής ενώ ο Γιούβαλ είναι χωρίς περιορισμούς και ελεύθερος.
«Αν φωνάξεις δεν θα πεθάνεις», ουρλιάζουν με όλη τη δύναμη της φωνής τους δεκάδες Παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν στη Μασαφέρ Γιάτα για τη ζωή τους. Ο Μπάζελ είναι 7 χρόνων, είναι η πρώτη διαδήλωση που θυμάται, κάθεται με τη μητέρα του στο χώμα, συλλαμβάνουν ξανά τον πατέρα του… τότε καταλαβαίνει ότι οι γονείς του είναι ακτιβιστές και ο πατέρας του ανίκητος. Ενα κορίτσι ουρλιάζει γιατί του κατεδαφίζουν το σπίτι. Δεν τους νοιάζει που ίσως έχουν μείνει μέσα μικρά παιδιά. Η μπουλντόζα προχωρά… Ο Χαρούν προσπαθεί να πάρει πίσω τα εργαλεία του από τους στρατιώτες. Τον πυροβολούν. Μένει παράλυτος από τον λαιμό και κάτω. Γυρίζει σε μια σπηλιά. Χωρίς περίθαλψη. Η μάνα του ουρλιάζει να γυρίσει στο νοσοκομείο. Δεν το επιτρέπουν. Τον σηκώνουν οι γείτονες με σεντόνια από το χώμα για τις βασικές του ανάγκες. Η μάνα του πια εύχεται να «φύγει». Υποκύπτει στις πληγές του. Πεθαίνει. Οι στρατιώτες χτυπάνε πόρτες με τα πόδια και μπαίνουν στα σπίτια με τα όπλα προτεταμένα. Οι έποικοι πυροβολούν στο ψαχνό και χτίζουν τα σπίτια τους στη ματωμένη αρπαγμένη γη. Κάθε οικογένεια που χάνει το σπίτι της μετακομίζει σε σπηλιά. Δεν θέλει να φύγει από τον τόπο της. Αν φύγει χάνει τη γη της, την ταυτότητά της.
Ο Μπάζελ δεν έχει άλλο δρόμο, μόνο τρέχει, τρέχει, τρέχει, φωνάζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τα αγκάθια με μια κάμερα στο χέρι και κινηματογραφεί το μακελειό. Κινηματογραφεί τη χαμένη ζωή που δεν πάει χαμένη, την ανείπωτη βία, το αίμα, τον διαρκή φόβο, τον ηρωισμό, τη χαρά όταν κάποιος βγαίνει από τη φυλακή, την επιμονή, το «δεν παραδίνομαι», το «αντέχω», το «αγωνίζομαι μέχρι την τελευταία μου πνοή». Ο Γιούβαλ γίνεται αρνητής στράτευσης, μαθαίνει Αραβικά, συνειδητοποιεί την αδικία, ανατρέπει ό,τι έμαθε από παιδί, πηγαίνει στη Μασαφέρ Γιάτα, γίνεται ένα με τον αδερφό του Μπάζελ, τώρα είναι μαζί. Μαζί φωνάζουν, μαζί τρέχουν, μαζί κινηματογραφούν το μακελειό. Μαζί γιατί η αγωνία να είσαι δίκαιος, να κοιτάς τον ήλιο και να σου καίει το μέτωπο, είναι το σπουδαιότερο παράσημο ανθρωπιάς.
