Πρώτο Βραβείο στην Ποίηση για το Αρμένικο Σχολείο Κυανούς Σταυρός Αθηνών, «Σοφία Αγκοπιάν»!!!!
Από την ανάρτηση της εμπνευσμένης εκπαιδευτικού του Σχολείου, κυρίας Μαγδαληνής (Λίνας) Μίνη, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
«Υπερήφανη πάλι και πάλι για όλους τους απίθανους μαθητές μου!!!!
Πρώτο Βραβείο στην Ποίηση, μέσα από εκατοντάδες συμμετοχές, για την εκπληκτική μαθήτρια, Αναΐς Τζελαλιάν και το ποίημα της: ” Η ασπρόμαυρη θάλασσα”
και Έπαινος Συμμετοχής για τις μοναδικές Ομαδικές Εικαστικές Δημιουργίες των απίστευτων παιδιών της Γ’ τάξης του μικρού, αλλά τόσο σπουδαίου Αρμενικού Δημοτικού Σχολείου μας, Σοφία Αγκοπιάν, με τίτλο :” Έχεις τα πιόνια, έχεις τη σκακιέρα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα”, παραφράζοντας τη μνημειώδη φράση του εξαίρετου συγγραφέως , Νίκου Καζαντζάκη! Ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι μας συγχώρεσε!
Πόσο πολύ το απολαύσαμε!!!
Οι “φατσούλες” συμμετείχαν με πολλή όρεξη κι ατέρμονη δημιουργικότητα στον 1ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό: “Σκακιστικές Δημιουργίες με Στίχους και με Χρώματα”, που διοργάνωσε η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης με την υποστήριξη του Παιδαγωγικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, της Περιφερειακής Ενότητας Δράμας και του Δήμου Παρανεστίου και απευθυνόταν σε μαθητές Νηπιαγωγείου – Δημοτικού και Γυμνασίου από την Ελλάδα, την ομογένεια του εξωτερικού και την Κύπρο!!!
Κι αν ευχαριστηθήκαμε παιχνίδι, παίζοντας σκάκι!!!
Ένα απρόσμενο πάρτι με μαυρόασπρες σκακιέρες, ξύλινα πιόνια, αστραφτερές βασίλισσες, κομψούς αξιωματικούς, μάχιμα άλογα και επιβλητικούς βασιλιάδες, στήθηκε στη μικρή μας τάξη!!! Είναι, όμως, το σκάκι μόνο ένα παιχνίδι;;;
Μέσα από το ποίημα: “Το σκάκι” του ανυπέρβλητου ποιητή, Μανώλη Αναγνωστάκη και με τη συμβολή της μουσικής, ταξιδέψαμε σε έναν ανατρεπτικό και παράλληλα τόσο ανατριχιαστικά αληθινό κόσμο όπου οι βασιλιάδες κι οι βασίλισσες δεν είναι τόσο λαμπεροί, τα άλογα κι οι πύργοι μπαίνουν στην άκρη κι αποθεώνεται αυτός ο “τρελός”, ο διαφορετικός, ο αξιωματικός…αυτός που βρίσκει το σθένος και τη δύναμη να μάχεται, πιστός στις αξίες του!
Αυτός που πηγαίνει “λοξά”, κόντρα στα κελεύσματα της εκάστοτε εξουσίας κι αναστατώνει τις “στέρεες παρατάξεις” των τυφλών “πιονιών”!
Πόσο φως αναδύθηκε από την καθηλωτική προσέγγιση και πρωτόγνωρη ανάλυση των στίχων , μέσα από τα μοναδικά, καθαρά μάτια αυτών των παιδιών…
Χρόνια έχω να απολαύσω έτσι μια λογοτεχνική συζήτηση…
Πώς ένα παιχνίδι, έγινε η ζωή τους και τα πιόνια ζωντάνεψαν αλλιώς, μέσα από την ποίηση…
Πόσο θάρρος τελικά, χρειάζεται για να είσαι ο εαυτός σου;
Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται για να παλέψεις τα δοτά στερεότυπα που αντιμάχονται το “διαφορετικό”…
Και κάπως έτσι, με συντροφιά τους στίχους και τις μουσικές μελωδίες, που θρέφουν και “χαϊδεύουν” την ψυχή, επιλέξαμε να εκφραστούμε μέσα από ένα πιόνι της επιλογής μας!!!
Και γράψαμε, και σιγοτραγουδήσαμε, και ζωγραφίσαμε έντεχνα, με την ομορφιά και την αρμονία των λέξεων, τα πινέλα , τις μουσικές και τα χρώματα ,ως πρόταγμα ζωής, για συναισθήματα κι όνειρα που, ίσως, και να μην τολμάμε να αποκαλύψουμε στην πραγματικότητα …
Μα στο “ταξίδι” αυτό, στην καθάρια αυτή “παρτίδα”, όλοι “οι παίκτες ” βγήκαμε κερδισμένοι…
Πέρα από τις βαθύτερες σκέψεις και την αναπόφευκτη περισυλλογή, το αβίαστο χαμόγελο, η έκφραση, το πηγαίο χιούμορ κι η εγκάρδια διάθεση δεν έλειψαν στιγμή, όχι όμως γιατί “βραβευτήκαμε”, άλλωστε δεν το ξέραμε , αλλά, γιατί πράξαμε κάτι πολύ ανώτερο ΜΑΖΙ…
Αχ, αυτό το “μαζί”… Μοιραστήκαμε! Κι αν είναι σπουδαίο αυτό!
Συγχαρητήρια στη μικρή και παράλληλα τόσο μεγάλη Αναΐς , στα απίθανα παιδιά μου και σε κάθε ένα παιδί, που σπινθηροβολεί η ψυχή του και μέσα από τα προσωπικά του χαρίσματα, βρίσκει τη δύναμη, κόντρα στη θολότητα των εποχών, να εκφράζεται , και για τα ευχάριστα αλλά και για τα δυσάρεστα, με δημιουργικό τρόπο και δείχνει το δρόμο που τόσο εκλείπει… Αυτόν, τον σπάνιο δρόμο προς το Φως…»
Το ποίημα της μαθήτριας Αναΐς Τζελαλιάν
