του Δημήτρη Μαγριπλή, συγγραφέα
Αυτό το πάρτι θα είναι σταθμός. Μια νέα αρχή, ένα ξεκίνημα που θα σηματοδοτεί αυτά που ελπίζουμε όλοι, ως γενιά μα και ως πολιτισμός. Το πέρασμα στη νέα εποχή που όλα θα είναι διαφορετικά. Μουσική, χορός, συζητήσεις και ερωτική διάθεση , όλα σε μεγάλη ένταση. Όλα πλούσια και η νύχτα φωταγωγημένη με λάμψεις και ήχους ικανούς να δονήσουν όλο το στερέωμα. Τα πάντα στο απόγειο τους και έτσι αγκαλιασμένοι, τύφλα στο μεθύσι, θα ζήσουμε το «άρατε πύλας», εκκωφαντικά όμορφα και αισθητικά άρτια.
Είχα φανταστεί άπειρες φορές αυτή τη στιγμή. Όλοι μια αγκαλιά , ένα χαμόγελο, μια θετική ενέργεια, που θα πάλλεται συμπαντικά, ικανή να μεταμορφώσει σε μια στιγμή την ιστορία. Ένα άγγιγμα και η θεραπεία παρούσα. Μια λέξη, ένας γλυκός μορφασμός, η αγάπη γιατρεύει, άδολη και άσπιλη μέσα στις καρδιές των κατοίκων του τόπου μας. Ένας τόπος μυθικός, με εικόνες και αναμνήσεις πολλές, με γνώση , ορθά επιχειρήματα και λογικούς συνειρμούς. Τίποτα στην τύχη, τίποτα στο δήθεν και στο αβέβαιο, όπως ταιριάζει άλλωστε στην τεχνητή νοημοσύνη. Τοποθετείς τα δεδομένα και μετά την εισαγωγή όλα κυλούν στην ασφαλέστερη απάντηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Το συμπέρασμα δείχνει το μέλλον. Είχαμε λοιπόν φτάσει στο πριν του μετά. Τελευταίες πινελιές και η μάζωξη γεγονός. Ήδη τα όργανα έκαναν πρόβες και οι καλεσμένοι προετοιμάζονταν. Δοκίμαζαν τις νέες στολές τους, μια και η γιορτή απαιτούσε εμφάνιση και ύφος ανάλογο των περιστάσεων. Κυριαρχούσε το χρώμα της γης σε παραλλαγή και παπούτσι ικανό να πατάει στο χώμα, αντιολισθητικό και αδιάβροχο, καθότι ο χώρος υπαίθριος, ικανός να φιλοξενήσει όλο το ντουνιά. Το τραπέζι γεμάτο, η νύχτα έναστρη, το κύμα να χαϊδεύει τα βότσαλα και ο αέρας δροσερός, τόσος ώστε…
Το πρόγραμμα μιλούσε αναλυτικά για κάθε στάδιο της εκδήλωσης, τονίζοντας με γράμματα έντονα τη ρίψη βεγγαλικών, φερμένα από την Κίνα, εδέσματα εξωτικά και εγχώρια, με πλούσια μπαχάρια και οίνος γλυκός από τα βάθη του χρόνου, φυλαγμένα σε κλειστά σεντούκια μέσα στον γαλάζιο βυθό. Η μουσική χωρίς σύνορα. Από το μακρινό Τέξας μέχρι τις Σιβηρικές στέπες και την εγγύς ανατολή, όλα επιλεγμένες δημιουργίες που ξεσηκώνουν και παρασέρνουν. Έμενε η ημερομηνία αν και σαν μυστική είδηση υπήρχε στο νου όλων μας. Ξέραμε ότι θα γίνει και περιμέναμε τις προσκλήσεις.
Είχα μεγάλη αγωνία, ήθελα να έχω την τελική απόφαση, τόσο για το αισθητικό μέρος όσο και για το περιεχόμενο. Κάθισα λοιπόν και έγραψα. Έσκιζα όμως και ξαναπροσπαθούσα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν έβγαινε το νόημα ίδιο σε όλες τις γλώσσες, αλλοίμονο. Κάποτε είπα θα σχεδιάσω το θέμα. Έκανα σχέδια με μολύβι ασπρόμαυρο και να σου στο τέλος η ομορφιά.
Μια γυναίκα και ένας άνδρας σφιχτά αγκαλιασμένοι χορεύουν κάτω από ένα φεγγάρι κόκκινο. Στο βάθος οι λάμψεις της αστραπής και πάνω τους ένας ουρανός με εκρήξεις μικρών και μεγάλων μανιταριών που αργά μα σταθερά εκρήγνυνται, αφήνοντας μια θύελλα που εξαλείφει τα πάντα.
Την επομένη τις κολλήσαμε παντού. Σε κάθε κολόνα.
Μαζί με τα κηδειόχαρτα.
