Η εικόνα είναι σαφώς τραυματική. Όχι για την ποιότητα και το ύφος του νοσηλευτικού συστήματος της χώρας και της περιοχής, ούτε για λόγους αισθητικής. Είναι λόγοι ανθρώπινοι αυτοί που σε σοκάρουν στα νοσοκομεία της χώρας εν έτει 2018, εν προκειμένω στο Περιφερειακό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου, το οποίο είναι ένα από τα θύματα του ελληνικού αλαλούμ της κρίσης και των ελλείψεων σε εξοπλισμό και προσωπικό, που οδηγούν σε αλλοπρόσαλλες καταστάσεις.
Όπως για παράδειγμα η εικόνα ενός 44χρονου ασθενούς να περιφέρεται στους διαδρόμους του νοσοκομείου επί δύο ημέρες, με ρούχο μια … πάνα, από αυτές που φοράνε στους ασυνόδευτους ασθενείς και δίχως παπούτσια, σαν να βρίσκεσαι σε κάποιο νοσοκομείο της Ουγκάντας ή σε κάποια ταινία από αυτές που αφορούν ιδρύματα άλλων εποχών και συνακόλουθων λουκέτων για ανθρωπιστικούς λόγους.
Ο 44χροονος, ο οποίος είναι τοξικομανής, άπορος και ζει μόνος του, νοσηλευόταν από τις αρχές της εβδομάδας στηn α’΄παθολογική κλινική, η οποία, ως παθολογική, έχει και τις μεγαλύτερες εισροές ασθενών.
Κοινώς… πολυκοσμία.
Επί δύο ημέρες οι ασθενείς που νοσηλεύονταν στο ίδιο τμήμα, οι συνοδοί και όσοι περνούσαν από τους διαδρόμους της πτέρυγας, έβλεπαν έναν άνθρωπο να κυκλοφορεί με την πάνα μέσα στο δωμάτιο και έξω από αυτό, στηριζόμενος σε ένα «πι», με τα πόδια γυμνά, χωρίς παντόφλες, από δίπλα του να περνούν νοσοκόμες και γιατροί, χωρίς να δίνουν καμία σημασία στο όλο θέαμα, σαν να είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, σαν να μην θίγεται καμιά ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ή μάλλον σαν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια να χάνεται όταν περνάς την πόρτα του νοσοκομείου. Χρειάστηκε να περάσουν δύο ημέρες για να βρεθεί ένα σορτ κάτι νούμερα μεγαλύτερο και να του το δώσουν να το φορέσει.
Και όταν αυτό συνέβη, ήρθε άλλος ασθενής στην ίδια πτέρυγα με άλλο πάμπερς αυτός, χωρίς να φοράει καν μπλούζα. Ο νέος ασθενής ήταν δεμένος, καθώς ερχόταν από την ψυχιατρική. Δεμένος και γυμνός, στη θέα των λοιπών ασθενών της πτέρυγας και των επισκεπτών τους, που σχολίαζαν το θέαμα, με τα ανάλογα … γαλλικά σχετικά με το νοσηλευτικό σύστημα της χώρας που αδυνατεί να παράσχει έστω μια ρόμπα σε ανθρώπους που δεν έχουν μαζί τους κάποιον να τους φροντίσει, κάποιον να διαμαρτυρηθεί για αυτούς, κάποιον να τους προστατεύσει.
Το θέαμα είναι λυπηρό. Και η πληροφορία ότι συνεχώς επαναλαμβάνεται για ασθενείς που δεν έχουν ρούχα, δεν έχουν μαζί τους φίλους ή συγγενείς ή είναι άποροι, χτυπάει «καμπανάκι» για τον νοσηλευτικό μας- και όχι μόνο- πολιτισμό.
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου
