του Παντελη Καψή, δημοσιογράφου
Το τελευταίο διάστημα στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ επικρατεί ένας κάποιος εφησυχασμός για τα πολιτικά μας πράγματα
Αναγνωρίζουν ότι οι δημοσκοπήσεις δημιουργούν πολλά ερωτήματα για το μέλλον και την πολιτική σταθερότητα. Ταυτόχρονα ωστόσο υποστηρίζουν ότι η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη έστω και αν χρειαστεί να αλλάξει ο πρωθυπουργός. Σε μερικούς κύκλους μάλιστα αυτό φαίνεται πως είναι και το επιθυμητό. Φυσικά τίποτα δεν είναι ποτέ τόσο απλό.
Όταν κέρδισε τις εκλογές το 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης το πέτυχε εκφράζοντας μια εκσυγχρονιστική συμμαχία η οποία προσέλκυσε ψηφοφόρους από την κεντροδεξιά ως την κεντροαριστερά. Αποδείχθηκε ανθεκτική και το 2023. Η ΝΔ κατάφερε να αυξήσει τα ποσοστά της. Σήμερα αυτή η συμμαχία βρίσκεται υπό αμφισβήτηση. Ο βασικός λόγος είναι ότι δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τις οποίες δημιούργησε. Εν μέρει οι αιτίες είναι αντικειμενικές: οι αντιστάσεις στην κοινωνία και στη δημόσια διοίκηση επιβάλλουν τους δικούς τους ρυθμούς, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αλλαγών. Εξ ίσου όμως και λόγω των αδυναμιών της ίδιας της κυβέρνησης καθώς πολλές επιλογές της αποδείχθηκαν λανθασμένες ή ανεπαρκείς. Μετρά προφανώς και η φθορά της εξουσίας μαζί με τα σκάνδαλα για τα οποία την πολιτική ευθύνη έχει αναλάβει σε πολλές περιπτώσεις ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Όσο για το κόμμα τις περισσότερες φορές στάθηκε στην απέναντι πλευρά αναπαράγοντας όλες τις παλαιοκομματικές πρακτικές.
Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις όπου η Νέα Δημοκρατία κινείται σε ποσοστά πολύ μακριά από την αυτοδυναμία. Ιδίως αν πάρουμε υπόψη μας τις αλλαγές στον εκλογικό νόμο με βάση τις οποίες το μπόνους των 50 εδρών θα δίνεται κλιμακωτά. Για να τις πάρει όλες ένα κόμμα θα πρέπει να φτάσει στο 40%!
Ενώ όμως πέφτει η κυβέρνηση η αντιπολίτευση παραμένει στάσιμη. Έτσι η αμφισβήτηση του Μητσοτάκη στην πραγματικότητα προέρχεται από τα δεξιά. Αν για οποιονδήποτε λόγο αναγκαστεί να παραιτηθεί, για παράδειγμα μετά από μια βαριά ήττα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ΝΔ θα επιστρέψει στις εργοστασιακές της προδιαγραφές. Θα επιστρέψει στο μοντέλο της λαϊκής δεξιάς και μάλιστα στην εκδοχή των επιγόνων, αυτή που μας οδήγησε στην χρεοκοπία. Ήδη οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, έχουν καταστήσεις σαφείς τις προθέσεις τους.
Για τη χώρα θα είναι μια επικίνδυνη οπισθοδρόμηση. Μπορεί οι κορώνες στα θέματα εξωτερικής πολιτικής να ακούγονται ωραία, μπορεί ένα συντηρητικό κοινό να ενοχλήθηκε από το γάμο των ομοφύλων, μπορεί να βαραίνουν τα ζητήματα της επικαιρότητας όπως η εγκληματικότητα ή το μεταναστευτικό τα οποία πουλάνε στα κανάλια, κανένα από αυτά ωστόσο δεν απαντά στα μεγάλα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας. Με μια έννοια το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και το 2004 η μεταρρυθμιστική κόπωση, τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία έφεραν στην εξουσία τη λαϊκή δεξιά. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε.
Θα περίμενε βέβαια κανείς ότι η κρίση μας έχει κάνει σοφότερους. Ότι υπάρχει πια μια ευρύτερη κατανόηση των αμείλικτων οικονομικών και γεωπολιτικών δεδομένων που δεν επιτρέπουν απλουστεύσεις και ευκολίες που οδηγούν σε αδιέξοδα. Ότι η αντιπολίτευση θα απαντούσε στην πολιτική Μητσοτάκη με το δικό της μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Ότι τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ θα έπιανε το νήμα από τη δική του μεταρρυθμιστική παράδοση για να τη συνεχίσει. Αντ αυτού βλέπουμε μια πολιτική που στηρίζεται στην καταγγελία και έχει αναγάγει την αποπομπή Μητσοτάκη στον υπέρτατο στόχο της.
Μπορεί να το πετύχει. Οι Κινέζοι ωστόσο λένε ότι μερικές φορές πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι. Το μόνο που θα έχουν καταφέρει θα είναι να στρέψουν τη χώρα σε ακόμα πιο συντηρητική αλλά δυνητικά και επικίνδυνη κατεύθυνση. Ο αντιμητσοτακισμός από μόνος του δεν συνιστά προοδευτική. πολιτική, αντιθέτως πριμοδοτεί τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά στοιχεία της δεξιάς πολυκατοικίας. Κυρίως όμως δεν προσφέρει στο ΠΑΣΟΚ αυτό που περισσότερο έχει ανάγκη: αξιοπιστία ότι μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική κυβερνητική δύναμη.
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
