Αίθουσες που θυμίζουν κελιά… η μάλλον κλουβιά καλούνται να “φιλοξενήσουν” τους πάνω από 150 μαθητές του Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου – Λυκείου Πατρών στο Μπεγουλάκι.
Η πανδημία και η τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων έφεραν στην επιφάνεια ένα οξύ πρόβλημα χρόνων.
Παιδιά ΑμεΑ καλούνται να κάνουν μάθημα σε αίθουσες που σε τίποτα δε θυμίζουν σχολείο.
Αίθουσες μόλις ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων, τώρα πρέπει να φιλοξενήσουν μάθημα με αποστάσεις!
Μάθημα στο προαύλιο!
Οι ειδικές θεραπείες των παιδιών γίνονται στα παγκάκια του προαυλίου αφού διαθέσιμος χώρος δεν υπάρχει!
Το μπάνιο που προορίζεται για χρήση από ΑμεΑ…
Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, δραστηριότητες απαραίτητες για τα παιδιά αυτά δεν έχουν χώρο να στεγαστούν.
Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους και αποτυπώνουν το μέγεθος του προβλήματος.
Στην είσοδο του σχολείου αντί για ράμπα… υπάρχουν σκαλοπάτια! Στις τουαλέτες το ίδιο. Μάλιστα κάποιες από αυτές στεγάζονται υποτυπωδώς στο προαύλιο!
Το γραφείο των διδασκόντων… το ίδιο “άνετο” όσο και οι αίθουσες των μαθητών
Οι μισοί μαθητές κάνουν μάθημα σε αυτό το ακατάλληλο κτίριο. Οι άλλοι μισοί σε άλλο 7 χιλιόμετρα μακριά.
Παρατημένοι εδώ και χρόνια εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές προσπαθούν να ισορροπήσουν όσο οι αρμόδιοι κλείνουν τα μάτια.
Στο προαύλιο, τα κενά στην περίφραξη καλύπτονται με παλέτες.
Η εικόνα στο προαύλιο δεν περιγράφεται με λόγια. Ποια ασφάλεια και ποια προστασία; Η κατάσταση παραπέμπει μάλλον σε εμπαιγμό προς όλους.
Οι εξωτερικές τουαλέτες του σχολείου, χωρίς πρόσβαση για ΑμεΑ
Τα μέτρα που έπρεπε να τηρηθούν για την πανδημία έφτασαν τους εκπαιδευτικούς στο μη περεταίρω.
“Ακόμη και τα ίδια τα παιδιά αυτοσαρκάζονται όταν τους ζητάμε να κρατήσουν αποστάσεις”, λένε..
Παιδιά ενός άλλο θεού δεν αισθάνονται, δεν τους το επιτρέπει η αξιοπρέπειά τους. Ίσως αισθάνονται άτυχοι που ζουν σε ένα κράτος που όλοι γυρνούν την πλάτη στις ανάγκες τους. Υπουργείο Παιδείας, αυτοδιοίκηση, φορείς, όλοι συνένοχοι σε μια τραγική κατάσταση χρόνων.
