Σκηνή πρώτη: Τρίτη πρωί, στο Νοσοκομείο του Ρίου. Ανήμερα Πρωτομαγιά.Οι θερμοκρασίες υψηλές. Για δίποδους και …τετράποδους. Οι μεν πρώτοι, ως ασθενείς και συνοδοί, δεν επηρεάζονται από τις αργίες. Οι ασθένειες δεν σου δίνουν το προνόμιο της ρύθμισης. Για αυτό και τη συγκεκριμένη μέρα, της αργίας και της απεργίας, οι κλινικές ήταν γεμάτες κόσμο.
Μόνο κόσμο; Όπως βλέπετε στις φωτογραφίες εντός του νοσηλευτικού ιδρύματος, ξεκουράζεται ανενόχλητος και ένας ακόμη επισκέπτης. Όχι από τους συνήθεις. Ο συγκεκριμένος έχει αράξει σε μέρος σκιερό, μπροστά από το ασανσέρ και απολαμβάνει τη δροσιά από το πλακάκι.
Ουδείς τον έχει αντιληφθεί, ουδείς ασχολείται μαζί του. Ούτε με αυτόν, ούτε με έναν φίλο του που κόβει βόλτες λίγο παραπέρα επίσης εντός του ιδρύματος αναζητώντας και αυτός μέρος να σταθεί για να αποφύγει τον ήλιο.
Όπως είναι ευδιάκριτο και από τις φωτογραφίες, ο τετράποδος φίλος, έχει μπει από την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου, εκεί δηλαδή όπου λογικά θα έπρεπε να υπάρχει ένας υπάλληλος που να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, αν θέλουμε να μιλάμε για νοσηλευτικά ιδρύματα και όχι για ανοικτά κλαμπ για πάσα χρήση, ή κατά το κοινώς λεγόμενο για εφαρμογή του «μπάτε σκύλοι αλέστε» στην …κυριολεξία.
Ο συγκεκριμένος σκύλος έμεινε εκεί, στη θέση του, για αρκετή ώρα. Θα μπορούσε κάλλιστα, αν είχε όρεξη, να πάρει τις σκάλες και να φτάσει στις κλινικές.
Είναι ένας από τους δεκάδες αδέσποτους σκύλους του νοσοκομείου Ρίου που τριγυρνούν στην αυλή του. Ένας από τους αγαπημένους σκύλους που ωστόσο δεν είναι εμβολιασμένοι και ζουν σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά αποτρεπτικές της ανάπτυξης ασθενειών.
Η παρουσία του εντός του νοσοκομείου σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, πλην του συγκεκριμένου, θα ήταν αιτία παραιτήσεων.
Σκηνή δεύτερη: Τετάρτη πρωί: Στο κυλικείο του ίδιου νοσοκομείου, μαζί με ασθενείς και συνοδούς, «τσιμπάνε» το κάτι τις τους και ορισμένοι φτερωτοί επισκέπτες. Τα περιστέρια που βλέπετε, επίσης ανενόχλητα έχουν μπει μέσα και …κολατσίζουν. Κανείς δεν τα ενοχλεί και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει στο πλαίσιο ποιάς λογικής αυτά συγκατοικούν με τους λοιπούς πελάτες, κάθονται μάλιστα και πάνω στα… τραπέζια τους και δίπλα στα φαγώσιμα.
Και όπως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως μπαίνουν μέσα, αν και εν δυνάμει φορείς επίσης σοβαρών ασθενειών, έτσι δεν μπορεί να πάρει όρκο και ότι, δεν θα αρχίσουν να κόβουν βόλτες στους διαδρόμους εφόσον χορτάσουν.
Νοσηλευτικό ίδρυμα ή… ζωολογικός κήπος; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουμε δύο σε ένα. Διότι σε αυτό τον τόπο, όλα είναι πιθανά.
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου
