Αν και είμαι πεισματικά αντίθετη με την «Ημέρα της Γυναίκας» για τον εμπορικό πια τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το θέμα και επειδή πιστεύω ότι οι γυναίκες δεν αποτελούν ένα ξεχωριστό ανθρώπινο είδος θέλω να τονίσω ότι η 8η Μαρτίου είναι ημέρα μνήμης που κρατάει από το 1857.
Ενάμιση αιώνα μετά από εκείνο το τεράστιο συλλαλητήριο ερχόμαστε να διαπιστώσουμε ότι σήμερα έχουμε ακόμα πιο πολλούς λόγους να διαδηλώνουμε και να αγωνιζόμαστε. Όλες οι γυναίκες κάθε κοινωνικής, ηλικιακής, οικονομικής αλλά και εθνικής κατηγορίας ΘΕΛΟΥΝ..
Ένα καλύτερο παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον
Καλύτερες συνθήκες εργασίας αν και εφόσον έχουν.. εργασία.
Να μπορούν να υποσχεθούν ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά τους.
Να σταματήσει η βία κατά των γυναικών.
Ειρήνη σε όλη τη γη..
Υγεία…
Δημοκρατία..
Και όλα τα αυτονόητα..
Όλα τα παραπάνω είναι αιτήματα, ανησυχίες κι καρδιοχτύπια όλων των ανθρώπων. Όλοι θέλουμε να τα διεκδικήσουμε αλλά κάπου χάνουμε το δρόμο, την έμπνευση, τη διάθεση…
Ναι είναι αλήθεια.. Δε χρειαζόμαστε την 8 Μάρτη να μας πει για «Κάτι» που μας απασχολεί κάθε μέρα.. Ας τη δούμε σαν μια ευκαιρία υπενθύμισης. Ότι τίποτα δεν τελείωσε..
Χρόνια πολλά λοιπόν ιδιαίτερα σε εκείνες που δεν μπορούν να γιορτάσουν..
Είμαστε κομμάτι της ζωής, ίσως το πιο δημιουργικό και το πιο αντιφατικό της.
Και ναι… ενωμένες είμαστε ικανές να τον αλλάξουμε τον κόσμο!!!
Για το Δ.Σ
Η Πρόεδρος Άννα- Μαρία Ν. Ρογδάκη
