Όχι ότι χρειαζόμαστε ιδιαίτερη παρακίνηση, αλλά σήμερα, 26 Αυγούστου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Σκύλου, κάνουμε έναν απολογισμό για τα μαθήματα που μας προσφέρουν αυτά τα υπέροχα ζώα.
Η δική μου προσωπική εμπειρία περιλαμβάνει 3 μοναδικά σκυλιά που έζησα μαζί τους και είχα την τύχη να τα δω να μεγαλώνουν και να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους. Η Ρόζα, ο Μπόνο και ο Άλφι μού δίδαξαν τόσα πολλά πράγματα, που μέχρι να τα συναντήσω, δεν ήξερα ότι τα αγνοούσα. Σίγουρα, η ζωή μαζί τους με έκανε όχι μόνο καλύτερο άνθρωπο, αλλά και διαφορετικό. Προχώρησα τις σκέψεις και τις πράξεις μου παραπέρα, έκανα και αισθάνθηκα πράγματα για πρώτη φορά. Η χαρμολύπη είναι το πρώτο πράγμα που μένει όταν τα ζώα φύγουν από τη ζωή. Χαρά για τις όμορφες και αστείες στιγμές, λύπη για το άδειο μπολάκι και το κρεμασμένο περιλαίμιο στην πόρτα.
Περνώντας ο καιρός, έβλεπα τα σημεία που άλλαξαν, τα μαθήματα που πήρα από τη ζωή με τους σκύλους μου. Θα προσπαθήσω να τα μεταφέρω εδώ, γνωρίζοντας πως οι περισσότεροι θα ταυτιστείτε:
1. Μας μαθαίνουν τι σημαίνει αγάπη χωρίς όρους. Μας αγαπούν, όπως και να είμαστε, χωρίς να κάνουν διακρίσεις. Ενθουσιάζονται κάθε φορά που μας βλέπουν, ακόμη κι όταν τα αφήνουμε για να πάμε στο διπλανό δωμάτιο. Δεν μετράνε το φαγητό, τις βόλτες, τις φωνές, τις ώρες που τα αφήνουμε μόνα τους. Είμαστε ο άνθρωπός τους και δείχνουν κατανόηση. Τρώνε, πίνουν, κάνουν την ανάγκη τους όποτε το αποφασίσουμε εμείς και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο δικό μας πρόγραμμα. Άρα, η επιβίωσή τους εξαρτάται καθαρά από εμάς και εμείς έχουμε την πλήρη ευθύνη να τα έχουμε υγιή, ασφαλή και χαρούμενα.
2. Βρίσκουν ευτυχία και ανταποδίδουν με απεριόριστη ευγνωμοσύνη την παραμικρή κίνηση που θα κάνουμε γι’ αυτά. Ας πούμε, ένα κομμάτι ζαμπόν μπορεί να τα κάνει να χοροπηδάνε και να στριφογυρνάνε. Δεν είναι ο τύπος του φαγητού που τα κάνει χαρούμενα, αλλά η ικανοποίηση ότι ο άνθρωπός τους τους έκανε ένα δώρο. Γι’ αυτό και κάθε σκύλος, που διασώζεται από τον δρόμο ή μετακομίζει από το καταφύγιο σε έναν αναπαυτικό καναπέ, είναι ο πιο ευτυχισμένος που υπάρχει.
3. Μας μαθαίνουν την απώλεια. 4 μήνες χωρίς τον Άλφι, 12 χρόνια χωρίς την Ρόζα και 11 χωρίς τον Μπόνο, ομολογώ ότι δεν υπάρχει μέρα που να περάσει χωρίς να τα σκεφτώ και να ρίξω έναν αναστεναγμό. Ψάχνω να μείνω μερικές στιγμές μόνη για να θρηνήσω είτε με δάκρυα, είτε κοιτάζοντας φωτογραφίες και βίντεο που βγάλαμε μαζί. Τον πόνο και το κενό αργούμε να τα καταλάβουμε στην αρχή, γιατί πρέπει να διαχειριστούμε το σοκ της απώλειας. Όσο περνάει ο καιρός και ξυπνάμε το πρωί μόνοι, χωρίς μια υγρή μύτη δίπλα μας, χωρίς το διακριτικό σπρώξιμο μιας πατούσας που ανυπομονεί να σηκωθούμε να παίξουμε και να πάμε βόλτα. Επιστρέφουμε σπίτι χωρίς να μας υποδέχεται κανείς, ενώ την ώρα του φαγητού, επικρατεί η απόλυτη σιωπή, αφού δεν υπάρχει κάποιος να κλαψουρίζει και να ζητιανεύει για μια μπουκιά φαγητό.
4. Μας διδάσκουν να νοιαζόμαστε. Από τα προγραμματισμένα ραντεβού στο γιατρό, την ακριβή ημερομηνία για την αποπαρασίτωση, μέχρι το να φροντίζουμε να μην ξεμένουμε ποτέ από τροφή του σκύλου, από υπάρξεις που νοιαζόμασταν για εμάς, αλλάζουμε. Οι πρωινές βόλτες στο κρύο και τη βροχή, η στροφή του ανεμιστήρα για να πηγαίνει προς το ζωάκι που ζεσταίνεται, αλλά χωρίς να το χτυπάει απευθείας, το στρίμωγμα στο κρεβάτι για να είναι κοιμάται άνετα δίπλα μας, το καθάρισμα των φρούτων και των λαχανικών σχολαστικά, είναι οι μικρές κινήσεις φροντίδας που κάνουμε για να περνάει καλύτερα ο πιστός μας φίλος.
Γιορτάστε το σήμερα με τα σκυλάκια σας, δώστε τους κάτι που τους αρέσει πολύ για φαγητό, πάρτε τους ένα καινούριο παιχνίδι, βγάλτε τα μια μεγάλη βόλτα, περάστε τη μέρα μαζί τους στην εξοχή ή όπου θα νιώσουν χαρούμενα και ευτυχισμένα. Όπως και με τους ανθρώπους, δεν ξέρουμε ποτέ ποια θα είναι η τελευταία στιγμή μαζί τους.
