Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε στάσιμοι. Σαν να έχουμε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια ανάπτυξης, σαν να μην υπάρχει τίποτα καινούργιο να μάθουμε ή να γίνουμε. Κι αυτό το συναίσθημα είναι ύπουλο — γιατί δεν μοιάζει με οπισθοδρόμηση, αλλά με ακινησία. Και κάπως έτσι, αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε πια. Ότι «αυτό είναι όλο» και «έτσι είμαστε».
Κι όμως, η ανάπτυξη δεν είναι για τους λίγους. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να εξελιχθείς. Είναι ότι έχεις εκπαιδευτεί να σταματάς μπροστά στα όρια που κάποτε σε κρατούσαν.
Θα σου πω μια (λυπηρή) ιστορία. Όταν θέλουν να κρατήσουν έναν ελέφαντα αιχμάλωτο, δεν χρειάζονται αλυσίδες. Όταν είναι ακόμα μωρό, του δένουν το πόδι σε έναν πάσσαλο. Το μικρό ελεφαντάκι προσπαθεί να ξεφύγει. Κλαίει, παλεύει, επιμένει. Μα όσο κι αν προσπαθεί, δεν τα καταφέρνει. Και κάποια στιγμή εγκαταλείπει. Σταματά να προσπαθεί. Κι έτσι εκπαιδεύεται στη νοοτροπία ότι “δεν μπορεί”. Κι όταν μεγαλώσει και γίνει ένα τεράστιο, πανίσχυρο ζώο που θα μπορούσε να ξεριζώσει ολόκληρο το δέντρο με μία μόνο κίνηση, δεν προσπαθεί καν… Γιατί μέσα του έχει μάθει να σέβεται αυτό το “όριο”. Ένα όριο που δεν είναι πια πραγματικό, αλλά ζει στο μυαλό του.
Κάπως έτσι λειτουργούμε κι εμείς. Έχουμε εσωτερικεύσει πεποιθήσεις, τραύματα, αποτυχίες και περιορισμούς από το παρελθόν – και τους μεταφέρουμε στο παρόν, σαν να είναι ακόμη αληθινοί. Οι δυσκολίες και τα τραύματα του παρελθόντος μας έχουν εκπαιδεύσει να βλέπουμε πιο καθαρά τους περιορισμούς μας παρά τις δυνατότητές μας. Και γι’ αυτό δεν προσπαθούμε καν, όχι επειδή δεν μπορούμε, αλλά επειδή κάποτε δεν μπορούσαμε.
Η αλλαγή όμως – η αληθινή ανάπτυξη – βρίσκεται από την άλλη πλευρά της ζώνης άνεσής μας. Για να εξελιχθείς, πρέπει να ρισκάρεις. Να δοκιμάσεις. Να κάνεις ένα βήμα πιο πέρα από αυτό που σου είναι γνώριμο. Δεν χρειάζεται να είναι άλμα. Μπορεί να είναι ένα μικρό βηματάκι. Αλλά πρέπει να είναι βήμα έξω από το γνώριμο. Δεν χρειάζεται να κάνεις άλμα – αλλά χρειάζεται να κινηθείς.
Ξέρεις ποιοι είναι πραγματικά επιτυχημένοι άνθρωποι; Εκείνοι που κάποτε τόλμησαν να κάνουν αυτό το βήμα. Δεν γνώρισα ποτέ κανέναν επιτυχημένο άνθρωπο που να μην έχει περάσει από εκείνη τη φάση. Είναι τόσο σημαντικό. Γιατί η ανάπτυξη έρχεται όταν φτάνεις στο σημείο που δεν νιώθεις άνετα – και μένεις λίγο εκεί. Κι όταν τελικά αισθανθείς άνετα σε αυτό το νέο σημείο, ήρθε η ώρα να ξανασπρώξεις λίγο πιο πέρα.
Αυτός είναι ο κύκλος της ανάπτυξης. Ένα διαρκές “σπρώξιμο” προς τα μπροστά.
Και αν τώρα νιώθεις κολλημένος, σου προτείνω και κάτι ακόμη: κοίτα πίσω σου. Δες τη διαδρομή σου. Τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα; Πού βρισκόσουν πέρσι ή πριν πέντε χρόνια; Ποιες δυσκολίες ξεπέρασες; Τι κατάφερες που κάποτε νόμιζες πως ήταν αδύνατο; Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι το καύσιμο για το επόμενό σου βήμα.
Αυτές οι στιγμές είναι η απόδειξη ότι έχεις ήδη εξελιχθεί. Μπορεί να μην έγινες (ακόμα) αυτό που ονειρεύεσαι, αλλά είσαι σίγουρα κάτι περισσότερο απ’ ό,τι ήσουν.
Η ανάπτυξη δεν είναι γραμμική. Δεν είναι πάντα θεαματική.Δεν κάνει θόρυβο. Συνήθως συμβαίνει σιωπηλά, ανάμεσα σε δύο αναπνοές. Στο αόρατο πέρασμα ανάμεσα στο “φοβάμαι” και το “δοκιμάζω”.
Κι αυτό είναι που σε κάνει ασταμάτητο. Κι αυτό εύχομαι για σένα: να ζήσεις μια ζωή γεμάτη ανάπτυξη, τόλμη και χαρά. Η ανάπτυξη δεν σταματά ποτέ. Εκτός κι αν την σταματήσεις εσύ.
zougla
