Η απόφαση του Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας να κηρύξει σε κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης Πολιτικής Προστασίας τμήματα του παραλιακού οδικού δικτύου του Δήμου Πατρέων, με σκοπό «την αντιμετώπιση των εκτάκτων αναγκών και τη διαχείριση των συνεπειών που προέκυψαν λόγω παράκτιας διάβρωσης» φαίνεται πως έχει μόνο έναν σκοπό: να επιτρέψει πρόχειρες, άτσαλες παρεμβάσεις χωρίς μελέτη, όπως η μάταιη ρίψη βράχων και σωρών από πέτρες ή η ανέγερση τσιμεντένιων τειχών. Αυτέςοι «λύσεις» εδώ και χρόνια παρατείνουν τη ζωή των παραλιακών δρόμων για μερικούς μήνες και προκαλούν μεγαλύτερα προβλήματα τον επόμενο χειμώνα – ειδικά υπό τις συνθήκες κλιματικής αλλαγής.
Ως νομικός, ο Περιφερειάρχης θα έπρεπε να διαφυλάξει την αξία όρων όπως η «έκτακτη ανάγκη». Η διάβρωση των ακτών δεν προέκυψε από κάποιο «έκτακτο» φαινόμενο, ούτε κορυφώθηκε αιφνιδιαστικά. Είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών άναρχων παρεμβάσεων στην παράκτια ζώνη και παρεμπόδισης της φυσικής διαδικασίας τροφοδότησης των ακτών με φερτά υλικά.Η λύση προϋποθέτει αντιμετώπιση των αιτιών που την προκαλούν και μακρόπνοο σχεδιασμό – όχι «έκτακτες» επεμβάσεις.
Όπως η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, έτσι και η Περιφέρεια κρατά το περιβάλλον εκτός πολιτικής–παρά μόνο για «Πράσινες Επενδύσεις» (όπως φάνηκε και στο πρόσφατο «Αναπτυξιακό Συνέδριο»). Δεν καταλαβαίνουν ότι,προτού μιλήσουμε για οποιαδήποτε «επένδυση» στην παράκτια ζώνη, θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουμε την διάβρωση των ακτών. Αυτό είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα. Απαιτεί μακροπρόθεσμο πολιτικό σχεδιασμό, με γενναίες αποφάσειςόχι μόνο για έργα προστασίας των ακτών αλλά και για στρατηγική απομάκρυνση υποδομών και δέσμευση σημαντικών πόρων.
Ο επιστημονικός κόσμος έχει δείξει την κατεύθυνση στην οποία πρέπει να κινηθεί η Περιφέρεια, η οποία, ωστόσο, επιλέγει τις προχειρότητες και τις τακτικές εντυπωσιασμού (όπως η «έκτακτη ανάγκη») που μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο.
Κώστας Παπακωνσταντίνου, Περιφερειακός σύμβουλος
