του Παντελή Μπουκάλα
Kινήθηκε άραγε με μια τέτοια πνευματική και ηθική δέσμευση η κυβέρνηση; Αυτό δύσκολα θα το υποστήριζε ακόμα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, εξ αξιώματος διάκονος του ψεύδους, ή η διαβόητη «Ομάδα Αλήθειας»· ακόμα και τα τερατωδώς χυδαία τρολ, που μάταια προσπαθούν να σπιλώσουν τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι, άνθρωπο ευγενικό και γενναίο.
Όταν πεθαίνει ένα παιδί, κοπέλα ή παλικάρι, καταλύεται η λογική των ανθρωπίνων πραγμάτων, η λίγη που έχουν, αμφισβητείται δε και καταγγέλλεται η ηθική των ουρανίων. Κι όταν ο νέος άνθρωπος χάνει τη ζωή του σε τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί, επειδή έπρεπε να αποφευχθεί (μα πώς να χωνέψεις ότι δύο τρένα έσμιξαν πάνω στις ίδιες ράγιες;), η πολιτεία μόνο έναν τρόπο έχει για να περισώσει τα λείψανα της αξιοπρέπειάς της: να κινήσει γη και ουρανό, έγκαιρα και τίμια, για να αποκαλυφθεί τι διευκόλυνε την παγανιά του Χάρου και για να αποδοθούν στο ακέραιο οι ευθύνες σε όσους αποδειχθεί ότι ενέχονται.
Κινήθηκε άραγε με μια τέτοια πνευματική και ηθική δέσμευση η κυβέρνηση; Αυτό δύσκολα θα το υποστήριζε ακόμα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, εξ αξιώματος διάκονος του ψεύδους, ή η διαβόητη «Ομάδα Αλήθειας»· ακόμα και τα τερατωδώς χυδαία τρολ, που μάταια προσπαθούν να σπιλώσουν τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι, άνθρωπο ευγενικό και γενναίο. «Μονάχη έγνοια» των κυβερνώντων, ενόσω έβρεχε κλισέ για «μαχαίρια στο κόκαλο», ήταν η μείωση του πολιτικού κόστους: Σπουδή να προκαταβληθούν άλλοθι («ανθρώπινο σφάλμα», «χρόνιες παθογένειες») και να μπαζωθεί το πεδίο του δράματος στα Τέμπη· επίμονη αποφυγή διενέργειας τοξικολογικών εξετάσεων· απόρριψη του αιτήματος ορισμένων γονέων να εκταφιαστεί το παιδί τους· ταχύτατη καταστροφή των φιαλιδίων με αίμα θυμάτων, τάχα για να προστατευτούν τα προσωπικά τους δεδομένα· ποντάρισμα σε όποιο «πόρισμα» βόλευε κάθε φορά: «ευαγγέλιο» η πραγματογνωμοσύνη του ΕΟΔΑΣΑΑΜ αλλά για λίγες μέρες, γιατί μετά εμφανίστηκε «απροσδοκήτως» μια βολικότερη. Οσο για την κοινοβουλευτική Εξεταστική, το παραδέχτηκε και ο κ. Μητσοτάκης: «Δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της Βουλής». Αληθινή αυτοκριτική; Μα τότε δεν θα βλέπαμε το ίδιο κακόγουστο έργο και με την Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν είναι μαζοχιστής, λοιπόν, ο Πάνος Ρούτσι ή λαϊκιστής. Ούτε «ανθέλλην συνωμότης» είναι ή «απεργός πείνας που τρώει κρυφά τον περίδρομο», όπως κρώζουν τα ιταμά τρολ. Κατανοούν οι άνιωθοι πως αν ικανοποιηθεί το αίτημά του, όλοι στην οικογένειά του θα βρεθούν μπροστά στη δεύτερη χειρότερη στιγμή της ζωής τους; Θα δουν το καμάρι τους σε μορφή γυμνών οστέων.
«Να μη σ’ το δώσει ο Θεός…» Μόνο που δότης της ασήκωτης άδικης πίκρας δεν είναι ο Θεός. Η πολιτεία είναι. Γεγονός που εξηγεί και την ανίατη αναξιοπιστία της, καταγραμμένη σε πλήθος δημοσκοπήσεων.
(Ο Παντελής Μπουκάλας είναι δημοσιογράφος, λογοτέχνης και μεταφραστής- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Η Καθημερινή»)
