του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το ότι πριν 2500 χρόνια η τότε Αθηναϊκή Δημοκρατία ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης από την ολοκληρωτική Σπάρτη, είχε δημιουργήσει την εντύπωση σε πολλούς ιστορικούς ότι οι δημοκρατίες είναι ευάλωτες στα αυταρχικά καθεστώτα και μάλλον δεν τα καταφέρνουν στο πεδίο της μάχης.Η άποψη αυτή ηττήθηκε με πάταγο στους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα, γεγονός με τεράστια σημασία.Διότι η νίκη της δημοκρατίας απέναντι στο ναζισμό και τον φασισμό οδήγησε σε σημαντικές ιδεολογικές και κοινωνικό-πολιτικές ανατροπές οι οποίες, πριν τελειώσει ο περασμένος αιώνας έφεραν και την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.Η εξέλιξη αυτή είχε και έχει ακόμα περισσότερο σήμερα μεγάλη σημασία.Οι φορείς του αυταρχισμού και των ολοκληρωτικών ιδεών ,οι οποίες κατά κανόνα βρίθουν καλών προθέσεων,έχουν αντιληφθεί ότι οι δημοκρατίες δεν χάνουν εύκολα στα αποφασιστικά πεδία των μαχών.
Αυτό δε, τα πενήντα τελευταία χρόνια, το είχαν πιστέψει και οι ολοκληρωτικές χώρες της εποχής. Στη μετασταλινική Σοβιετική Ένωση για παράδειγμα, οι ηγέτες της είχαν πιστέψει ότι η δημοκρατική Δύση μετά τη νίκη της επί του ναζισμού – φασισμού δεν έπρεπε να προκληθεί σε πεδίο μάχης, αλλά να υπονομευθεί ψυχολογικά εκ των ένδον.
Αυτή η στρατηγική, που λίγο είχε λείψει να ανατραπεί από τον ελληνικό εμφύλιο, σε κάποια φάση υποβοηθήθηκε και από τις ΗΠΑ, όταν οι τελευταίες αποφάσισαν να στηρίξουν τους αντιαποικιακούς αγώνες κατά της Γαλλίας και της Μεγ. Βρετανίας κυρίως.
Το σκηνικό που προέκυψε από την κατάσταση αυτή και τον πόλεμο της Κορέας, ήταν μια θεαματική οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του αποκαλούμενου δυτικού κόσμου, στον οποίον είχαν προστεθεί η Ιαπωνία, η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Ν.Ζηλανδία και το Ισραήλ.
Από το 1950 έως το 1995, οι πιο πάνω χώρες και η Δύση γνώρισαν μια πρωτοφανή για την ανθρώπινη ιστορία οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη και τελικά επεκράτησαν του ολοκληρωτισμού, χωρίς σοβαρή και γενικευμένη πολεμική σύγκρουση.
Αντίθετα, το οικονομικό υπόδειγμα της Δύσης υιοθετήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την κομμουνιστική Κίνα, η οποία από το 1990 και μετά δίνει σοβαρά μαθήματα αντιμαρξισμού στον Κάρολο Μαρξ.
Δεν χωράει καμμία αμφιβολία ότι η Δύση ήταν η νικήτρια του Ψυχρού Πολέμου και για μια περίοδο από το 1992 έως το 2010, άνοιξε την πόρτα της προόδου και της εξόδου από την φτώχεια σε πάνω από 45 χώρες στον πλανήτη μας.
Αυτή ήταν όμως μια πρόκληση για αυταρχικά και κυρίως για θρησκείες, όπως το Ισλάμ, που απεχθάνονται τη δημοκρατία, μισούν τη διαφορετικότητα, δεν ανέχονται την ελεύθερη σκέψη.
Αυτά τα καθεστώτα τρομοκρατήθηκαν μπροστά στην προοπτική ο κόσμος μας να γίνει πιο ελεύθερος, πιο δημοκρατικός, πιο αναπτυγμένος. Με πρώτο έτσι το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν και τη συμμορία των Αδελφών Μουσουλμάνων, ξεκίνησε ένας ασύμμετρος πόλεμος κατά του δυτικού κόσμου, παράλληλα δε απλοποιήθηκαν και τα μεταναστευτικά ρεύματα.
Το φανατικό ισλάμ, διαπιστώνοντας ότι από το 1993 έως το 2000 κάπου 16 αυταρχικά ασιατικά καθεστώτα είχαν μπει στο δρόμο της δημοκρατίας, με πρώτο αυτό της Ταϊβάν, αποφάσισε να κτυπήσει την Αμερική στην καρδιά της. Τα τρομοκρατικά κτυπήματα στους Δίδυμους Πύργους της Ν.Υόρκης την 11/9/2001, στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνιας και το Σανκσβιλ της Πενσυλβανίας την ίδια μέρα, ήταν μια επίδειξη δυνάμεως της ισλαμικής κτηνωδίας, την οποίαν παρακολούθησαν live και πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι.
Με την ενέργεια τους αυτή, οι 19 μαστουρωμένοι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα που τη διεκπεραίωσαν, θέλησαν να κάνουν επίδειξη δυνάμεως παγκοσμίως και να αποδείξουν ότι η «μεγάλη Αμερική» ήταν τελικά και αυτή ευάλωτη στην «υπεροχή» του Ισλάμ.
Από τότε «ξεθάρρεψαν» κατά των δημοκρατών και οι λοιποί «μεγάλοι» ηγέτες του αυταρχισμού και με νέα υβριδικά και άλλα μέσα, στην ουσία από το 2010 και μετά κήρυξαν πόλεμο κατά της Δύσης. Είναι στην ουσία ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος, στην οποίαν έως πρόσφατα ο Πούτιν, ο Σι, οι μουλάδες και οι ταλιμπάν έδειχναν να έχουν το πάνω χέρι.
Έτσι, στις 7 Οκτωβρίου 2023, το πιο διεφθαρμένο, διεστραμμένο και αποκρουστικό ισλαμικό τρομοκρατικό σύνολο, αυτό της Χαμάς, κινούμενο από το Ιράν, αποφάσιζε να αλλάξει το χάρτη της Μέσης Ανατολής, με μια ύπουλη – ως συνήθως – επίθεση κατά του Ισραήλ. Είχαν προηγηθεί ένα χρόνο πριν, η ρωσική προσπάθεια εισβολής στην Ουκρανία, ενώ ο Κινέζος δικτάτορας απειλούσε την Ταϊβάν.
Οι πιο πάνω αρρωστημένοι εγκέφαλοι, κάπου την «πάτησαν» από αλαζονεία, άγνοια, και … βλακεία. Οι δημοκρατίες, παρά την εισβολή της ανοησίας woke στην Αμερική και τώρα στην Ευρώπη, δεν πέφτουν εύκολα. Συμβαίνει να διαθέτουν κάποια χαρακτηριστικά που εξηγούν τις αντοχές τους.
Πρώτον, εγγυώνται την ελευθερία των πολιτών τους, γεγονός που τους δίνει πλεονέκτημα έναντι των ολοκληρωτικών καθεστώτων που υποβάλλουν το άτομο σε κρατικό έλεγχο και καταστέλλουν την αυτονομία και την καινοτομία. Δεύτερον, αναλαμβάνουν λιγότερα ρίσκα, προτιμώντας γενικά να επιλύουν τις συγκρούσεις μέσω διαπραγματεύσεων παρά μέσω στρατιωτικής βίας. Έτσι, όσο πιο δημοκρατικό είναι ένα καθεστώς που τείνει προς τη δημοκρατία, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να επιτεθεί στον γείτονά του. Δύο αληθινές δημοκρατίες δεν έχουν πάει ποτέ σε πόλεμο. Τρίτον, γενικά προωθούν την οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας, η οποία ενισχύει τη στρατιωτική τους ισχύ, ενώ οι δικτατορίες συχνά απλώς αποσπούν πλούτο από το υπέδαφος – η Κίνα αποτελεί αξιοσημείωτη εξαίρεση. Τέταρτον, οι πληροφορίες κυκλοφορούν καλύτερα στις δημοκρατίες και η διαχείριση -συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής διαχείρισης- είναι πιο αποτελεσματικήΟι παραπάνω συνθήκες έχουν πείσει τα αυταρχικά καθεστώτα και ειδικότερα το σιιτικό Ισλάμ, ότι οι δημοκρατίες μπορούν να πέσουν μόνον αν διαβρωθούν από μέσα.Αυτό είναι και το μεγάλο διακύβευμα του 21ου αιώνα, με την Ουκρανία και το Ισραήλ να δείχνουν ότι μπορούν ακόμα να αντιστέκονται
