Θυμάμαι πολλούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχουν ένθερμα σε παραστάσεις διαμαρτυρίας στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ζητώντας με ζήλο να μην εκδοθούν στην Τουρκία αρκετοί κούρδοι, οι οποίοι κατηγορούνταν από το τουρκικό κράτος για υποθέσεις τρομοκρατίας και κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το κύριο επιχείρημα ήταν ότι κινδύνευε η ζωή τους και δεν θα υπήρχε περίπτωση μιας πραγματικά δίκαιης δίκης.
Με εκπλήσσει το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν υπήρξαν φωνές της συμπολίτευσης για την εμπέδωση ενός κλίματος νομιμότητας και δικαιοσύνης στη μεταχείριση των αιτούντων άσυλο στρατιωτικών, ανεξάρτητα βέβαια από το ποια θα είναι η τελική κρίση.
Διότι οι εξαγγελθείσες fasttrack διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων υπονομεύουν την απαιτούμενη αμερόληπτη κρίση και προδικάζουν την απόρριψή τους.
Μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει τη διπλωματική δυσκολία για την αντιμετώπιση ενός τόσο λεπτού θέματος που μπορεί να διαταράξει τις σχέσεις των δύο χωρών.
Όμως, σε ένα ευρωπαϊκό κράτος, με τη βαθιά νομική παράδοση στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την τήρηση των σχετικών διεθνών συμβάσεων, οι διαδικασίες ασύλου δεν είναι α λα καρτ, αλλά υπάγονται σε συγκεκριμένους κανόνες. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει όταν η απειλή της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας των συλληφθέντων στρατιωτικών πιθανολογείται με βεβαιότητα.
Επομένως, η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας, Δημήτρη Βίτσα, περί ισχυρού επιχειρήματος της Τουρκίας για την έκδοση των στρατιωτικών, ήταν άστοχη, έστω και αν διακατέχεται από την αγωνία διαχείρισης μιας οριακής κατάστασης και γι’ αυτό πρέπει τώρα όλοι οι αρμόδιοι φορείς, επιτροπές και αρχές υπεράσπισης των δικαιωμάτων να πουν ανοικτά τις απόψεις τους.
Αλλιώς το κράτος δικαίου θα έχει υποστεί μια θλιβερή ήττα.
