Οι Αμερικανοί έτσι πιστεύουν. Το ίδιο και ο -κατά μεγάλη πιθανότητα- επόμενος πρόεδρος του Σύριζα, Στέφανος Κασελάκης. Η μετεωρική του άνοδος στα δημόσια πράγματα έχει κάνει πολλούς να ανησυχούν.
Όπως ο Κώστας Μητσοτάκης το 1965, μιλούσε για «αερόλιθο εξ Αμερικής» για τον Ανδρέα, έτσι και σήμερα ο γιός του, πανίσχυρος πρωθυπουργός, ίσως αισθάνεται πια πως θα αποκτήσει επιτέλους αντίπαλο. Κάτι που θα του κάνει πολύ καλό. Γιατί η κυβερνητική μηχανή, μοιάζει μετά από δυο μεγάλες εκλογικές νίκες, πρωτοφανή σημάδια παραίτησης.
Ο Κασελάκης έχει κάνει πολλούς να ανησυχούν. Κυρίως, τους «καθεστωτικούς» του Σύριζα, την βαριά νομενκλατούρα, που αισθάνεται πως η κοινωνία θέλει λόγια και όχι λύσεις και η αποδοχή οιουδήποτε στελέχους, μετριέται μόνο με αριστερές περγαμηνές. Μιας τάσης εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που συνεχώς έχει στραμμένο το βλέμμα στο κόμμα και όχι στην χώρα. Αλήθεια πόσο προοδευτικό είναι αυτό; Το ποσοστό που έλαβε στον πρώτο γύρο ο Κασελάκης, αποτελεί, για όλους αυτούς, μιας πρώτης τάξεως απάντηση.
Ο Κασελάκης, αν επικρατήσει με εμφατικό τρόπο στο β’ γύρο, προφανώς αυτό δεν θα είναι ένα έργο καθαρού συριζαίικου ρεαλισμού. Θα είναι μια εξέλιξη που αφορά την κοινωνία που ψάχνει από κάπου να εκφραστεί. Και γύρω της βλέπει ανεπάρκεια, βόλεμα και ιδιοτέλεια. Και δεν αποδέχεται την ντε φάκτο άκοπη μακροημέρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία. Και σε αυτό επάνω πρέπει να δουλέψει ο Κασελάκης. Για να πείσει πως η επικράτησή του, δεν είναι απλά μια πράξη εσωκομματικών συσχετισμών και εκείνος δεν είναι αυτός που θα μοιράσει τιμάρια για να τους έχει όλους ευχαριστημένους.
Ο Κασελάκης καλείται να αποδείξει πως η νίκη του δεν είναι συγκυριακή. Και πως δεν είναι μια λανθάνουσα αντίδραση ενός παιδιού, που έχασε την πατερναλιστική φιγούρα του Τσίπρα. Του οποίου η πολιτική σκιά θα εξακολουθεί να πέφτει πάνω και από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τον νέο του αρχηγό. Και όπως ο Τσίπρας «σκότωσε» τον Αλαβάνο, έτσι ίσως και ο Κασελάκης χρειαστεί κάποια στιγμή να κάνει με τον Τσίπρα. Αλλά και να εμπεδώσει στα πλατιά λαϊκά στρώματα, πως έχει πολιτική πρόταση και όχι απλώς την ευχέρεια διαχείρισης της δημόσιας εικόνας του. Αν κάνει αυτό το λάθος, η απαξίωση θα έρθει πολύ γρήγορα.
Η κοινωνία έχει προτάξει τα μάτια της και τα αυτιά της επάνω του. Είναι στο χέρι του να αποδείξει αν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση. Λύση κυβερνητική. Αξιόπιστη. Όχι απλά μια λύση εντός του σύριζα. Αλλά μια πρόταση που θα συγκινήσει, όσους δεν ασχολούνται ή αισθάνονται πως δεν υπάρχει «πεδίο δράσης» για εκείνους. Αν το καταφέρει αυτό, το μικρό του «θαύμα» θα αρχίσει να γίνεται μεγαλύτερο.
Μέχρι τις ευρωεκλογές έχει μόνο εννιά μήνες, να αρχίσει να του δίνει σάρκα και οστά..
*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση
