Οταν ο αθηναϊκός στόλος απέπλεε για τη Σικελία, ο Αλκιβιάδης μετέτρεψε το πλοίο του σε ταχύπλοο ώστε να φτάσει πρώτος στο ύψος της Αίγινας και να ξεχωρίσει από όλους τους υπόλοιπους. Φιλόπρωτος, ριψοκίνδυνος, αυθάδης, ικανός ρήτορας αλλά και ταλαντούχος στρατηγός έμοιαζε με το τέλειο προϊόν της αθηναϊκής δημοκρατίας. Ατίθασος χαρακτήρας όπως ήταν, ενσάρκωνε όλες τις αρετές και τις αναπηρίες της αθηναϊκής δημοκρατίας στην πιο ακραία τους εκδοχή.
Το τέθριππο με το οποίο έσπερνε πανικό στα στενά δρομάκια της Αθήνας και του έδωσε τη νίκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν η αντίστοιχη Φεράρι της εποχής. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συμπολίτες του, παρότι τον θεώρησαν υπεύθυνο για την καταστροφή στη Σικελία λίγο αργότερα τον υποδέχονταν ως ήρωα και σωτήρα της πόλης τους. Ο καθένας τους έκρυβε μέσα του κι από έναν wannabe Αλκιβιάδη. Κάποιος που μπορεί να παρενοχλεί με όλη του την άνεση τους υπόλοιπους και σε γενικές γραμμές να κάνει ό,τι του καπνίσει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Τα ταχύπλοα του ελληνικού καλοκαιριού, εξίσου δημοφιλή με τα ντάπα ντούπα και την εν γένει παραγωγή θορύβου, δεν είναι απλά οχήματα. Εκφράζουν τον τρόπο με τον οποίο μια ολόκληρη κοινωνία βλέπει τον εαυτό της. Είναι ιδεολογικά οχήματα όπως τα 4X4 και οι πισίνες. Στις μέσες ψυχικές θερμοκρασίες όλοι είμαστε περίπου ίσοι. Ο πραγματικός μας χαρακτήρας όμως κρίνεται στις ακραίες, όταν πενθούμε ή όταν διασκεδάζουμε. Δεν ξέρω πότε η διασκέδασή μας απέκτησε αυτόν τον επιθετικό χαρακτήρα που έχει σήμερα. Ισως στα χρόνια που το χρήμα άρχισε να ρέει χωρίς αιδώ. Το πάρτι δεν έχει επιτυχία αν δεν ξεσηκώσεις και τους περιοίκους, ο σκύλος σου δεν είναι καλός επαγγελματίας αν δεν γαυγίζει όλη νύχτα, τι να τις κάνεις τις παραλίες αν δεν αφήσεις τη γλυκιά οσμή του πετρελαίου και δεν ξεσηκώσεις κύματα κι αφρούς. Η οικονομική αυτοπεποίθηση εξέλιπε μαζί με την κρίση, όμως μας κληροδότησε τα αντανακλαστικά της, σαν νευρικούς σπασμούς που ταλαιπωρούν το εξαντλημένο σώμα. Δεν διασκεδάζουμε για τον εαυτό μας. Διασκεδάζουμε εναντίον των γύρω. Αν δεν ενοχλήσεις, δεν ευχαριστιέσαι τη ζωή. Μας έμεινε ο μέσα Αλκιβιάδης χωρίς το ταλέντο του.
Είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια όλη η συζήτηση γύρω από τα σκάφη, ταχύπλοα ή μη, αφορά στη φορολόγησή τους; Ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς να βάλει μια τάξη στην κυκλοφορία τους; Oχι. Γιατί; Μα γιατί η αταξία θεωρείται φυσιολογική. Στην εφηβεία μου είχα ατύχημα με ταχύπλοο, και επειδή είμαι κολυμβητής τα τρέμω. Oμως πόσοι κολυμπούν; Οι παραλίες είναι γεμάτες και μέσα στο νερό βλέπεις κάνα δυο κεφαλάκια σαν σημαδούρες.
Είναι δυνατόν να γίνει δυστύχημα με 4 νεκρούς και δεν ξέρω πόσους σοβαρά τραυματισμένους έξω από την Αίγινα; Ελάτε τώρα. Πού ζείτε. Εδώ που τα λέμε και άργησε να γίνει. Πόσα γίνονται καθημερινά; Τις πταίει; Φταίει που η Ελλάδα περιβρέχεται από θάλασσα, φταίει η ανεμελιά του καλοκαιριού, η ώρα η κακιά. Πάνω απ’ όλα όμως φταίει η επιθετικότητα της συμπεριφοράς μας που την έχουμε αναγάγει σε ιδεολογία. Η ιδεολογία του ταχύπλοου.
Η ελληνική κοινωνία έχει χάσει τη σεμνότητά της, με τη σημασία του αλληλοσεβασμού. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι χρειάζεται μια σοβαρή συντηρητική μεταρρύθμιση. Και όταν λέω συντηρητική δεν εννοώ την επαναφορά των ανύπαρκτων ή ασθενικών παραδόσεων. Εννοώ την αποκατάσταση ορίων σε όλα τα επίπεδα που θα μας επιτρέψουν να ξαναβρούμε κάποιο συλλογικό βηματισμό.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
