Ισως είναι ένα από τα πλέον αισιόδοξα άτομα που έχω γνωρίσει. Μπορεί εκείνο το βράδυ , πριν από δέκα χρόνια να του σημάδεψε για πάντα την ζωή δεν του στέρησε ωστόσο την ελπίδα για ένα αύριο ανέφελο.
Μου συστήθηκε με έναν πρόσχαρο τρόπο «με λένε Μπάμπη, δεν μου αρέσει το όνομά μου, αλλά με αυτό κυκλοφορώ», κάνοντάς με να γελάσω και να καταλάβω πως το πηγαίο χιούμορ του θα σημαδέψει την κουβέντα μας.
Καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι από τα 21 χρόνια του αντιμετωπίζει κάθε τι διαφορετικά. Πότε με το γέλιο, πότε με το πικρό χιούμορ, πότε με το δικό του μοναδικό σκωπτικό τρόπο.
Με απίστευτα προχωρημένη άποψη για την πολιτική, την κοινωνία, την θρησκεία, δίνει αμέσως την εντύπωση ενός ατόμου ιδιαίτερα καλλιεργημένου. Δεν θέλησε , ωστόσο, να σπουδάσει και ήταν μια απόφαση συνειδητή που πήρε μόλις στα 16 του, μετά από μια πιεστική και αγχώδη σχολική χρονιά.
Πάρα ταύτα του αρέσει να διαβάζει πολύ και έχει άποψη για όσα συμβαίνουν γύρω του. Εχει το δικό του ξεχωριστό τρόπο να μιλά και να σκέπτεται.
Με την παρέα του, που παραμένει η ίδια δέκα χρόνια τώρα, πηγαίνουν βόλτες, διασκεδάζουν βλέποντας ταινίες, παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, κάνοντας κάθε νεανική τρέλα.
«Πέρασα τα πέντε πρώτα χρόνια, από την ημέρα του ατυχήματος ,μέσα στο σπίτι μου. Προσπαθώντας να διώξω καθέναν που ήταν δίπλα μου. Μετάνιωσα. Είναι το μόνο πράγμα. Γιατί έχασα πέντε χρόνια από τη ζωή μου, κοντά στην παρέα μου. Όχι γιατί δεν μπορούσα να ακολουθήσω, ή γιατι δεν με ήθελαν μαζί τους, αλλά γιατί ντρεπόμουν να συναντήσω κάποιον γνωστό», είπε με αληθινό παράπονο.
Πολιτεία και άτομα με κινητικότητα
Μπάμπη πως είναι να κινείσαι μέσα στην πόλη;
«Δύσκολο. Δεν υπάρχουν υποδομές για να μπορείς να εξυπηρετείσαι μόνος, γι’ αυτό και πολλά άτομα με προβλήματα κινητικά περιθωριοποιούνται και απομονώνονται στο σπίτι. Δεν ζητώ να κατασκευάσουν κάτι αποκλειστικά για μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ζητώ αυτό που φτιάχνουν να γίνεται σωστά».
Η συζήτηση περιστράφηκε και για τα κέντρα αποκατάστασης. Τα οποία θεωρεί πως δεν καλύπτουν πραγματικές ανάγκες σε υποδομές και προσωπικό.
Μετά το ατύχημά του χρειάστηκε να κάνει χειρουργική επέμβαση –για την οποία περίμενε τρεις ημέρες- εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη για την πορεία της υγείας του.
Όταν πήρε εξιτήριο έπρεπε να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα αποκατάστασης. Πηγαίνοντας σε ιδιωτικό νοσοκομείο περιέγραψε την εμπειρία του: Μόνο αποκατάσταση δεν κάνουν , απλά πουλάνε ελπίδες σε ανθρώπους που δεν πρόκειται να σταθούν ποτέ ξανά στα πόδια τους.
Τώρα παρακολουθεί πρόγραμμα σε δημόσιο νοσοκομείο και όποιον νέο συναντά εκεί , με το χιούμορ που τον διακρίνει του λέει « δάκρυσε η παναγία της Τήνου, έβγαλε αίμα, δεν γίνονται άλλα θαύματα».
Μπορεί να λαμβάνει ένα ικανοποιητικό ποσό , ως επίδομα, αλλά πλέον είναι αναγκασμένος να πληρώνει τα φάρμακά του και τις φυσιοθεραπείες που επιβάλλεται να κάνει, ώστε να έχει μικρή εξέλιξη στις κινήσεις του , καθώς είναι πλέον τετραπληγικός, αλλά μπορεί να αυτοεξυπηρετείται.
Τότε και σήμερα…
Πως ένιωσες όταν κατάλαβες πως δεν θα ξαναπερπατήσεις;
«Δεν θυμάμαι , μάλλον, έχω ξεχάσει οτιδήποτε δυσάρεστο. Είμαι τυχερός που έχω την παρέα μου , τους φίλους μου , τους δικούς μου ανθρώπους».
Πέρασε η εποχή που ήταν κλεισμένος στο σπίτι, τώρα είναι ένα άτομο, που μπορεί να διηγηθεί όμορφες βραδιές με τους φίλους του και αυτό αποδεικνύει τη δύναμη του χαρακτήρα του.
Όπως λέει και ο ίδιος «το παν είναι η καλή ψυχολογία».
Αλλαξε πολύ μετά το ατύχημα. «Πριν δεν δεχόμουν εύκολα κάτι διαφορετικό, τώρα πια το αποδέχομαι γιατί το διαφορετικό είμαι εγώ».
Όπως αποκαλύπτει είχε σκεφτεί να φύγει για να μην ταλαιπωρεί τους δικούς του ανθρώπους. Τώρα απλά πιστεύει πως είναι η ψύχη της παρέας, γιατί με το χιούμορ του σε κερδίζει αμέσως. Ενώ είναι τόσο ετοιμόλογος που σε εντυπωσιάζει.
«Δεν μου αρέσει να κάνω όνειρα», είπε, ωστόσο έχει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Να ταξιδέψει στην Ταϋλάνδη. Όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο , αλλά γιατί του αρέσει να φθάσει μέχρι εκεί.
Εχει ένα ακόμη, «αναγκαστικό όνειρο» , όπως το αποκαλεί. Να μπορέσει να μεταβεί στο εξωτερικό σε ένα κέντρο αποκατάστασης.
Ο γιατρός που τον παρακολουθεί του έχει ζητήσει να κάνει ψυχολογική υποστήριξη σε πολλές αντίστοιχες με τον ίδιο περιπτώσεις.
Φυσικά και δέχθηκε. Θεωρεί πως δεν είναι ιδιαίτερα δυνατός , αλλά αν μιλήσει κανείς μαζί του αντιλαμβάνεται τη δύναμη που κρύβει για να αντιμετωπίζει την καθημερινότητά του.
Εκλεισε την συζήτησή μας με μια έκκληση προς όσους έχουν κινητικά προβλήματα. Να μεταβούν στο εξωτερικό σε κέντρα αποκατάστασης, εφόσον μπορούν.
«Το παν είναι η ψυχολογία, να κάνεις ότι σε κάνει να νιώθεις καλά», μας είπε αποχαιρετώντας μας, με ένα χαμόγελο πλατύ , όπως μας υποδέχθηκε….
