Γέρασα στις πυρκαγιές. Άσπρισαν τα μαλιά μου στα δάση και στις ρεματιές βλέποντας πύρινες φλόγες να καταπίνουν δέντρα και σπίτια.
Έζησα την εποχή της πυρόσβεσης από την Δασική Υπηρεσία με πολλές αστοχίες και αδυναμίες και την μετάβαση των δασοπυροσβέσεων στην Πυροσβεστική.
Καμμένα δεκάδες χιλιάδες στρέμματα μπροστά στα μάτια μου. Με όλες τις Κυβερνήσεις, με όλα τα κόμματα, ακόμη και σε περιόδους Κυβερνητικών συνεργασιών.
Πάντα τα ίδια άκουγα. Φράσεις κλισέ που δεν άλλαξαν ποτέ: "Δεν έχουμε εναέρια μέσα. Φέρτε τα τώρα στην Αχαΐα και πάρτε τα από την Κορινθία." "Δεν υπάρχουν πυροσβεστικά οχήματα καιγόμαστε μωρέ", "Ο συντονισμός δεν είναι επαρκής, δεν υπάρχει", "Σβήνουμε μόνοι μας με τα λάστιχα"
Είδα κι εγώ νεκρούς. Καμμένους ανθρώπους στην Αρτέμιδα και αλλού. Είδα να απομακρύνονται άνθρωποι με ελικόπτερα, μαζί τους κι εγώ, εγκλωβισμένος. Είδα κι εγώ εμπρηστές να συλλαμβάνονται...
Πάντα τα ίδια, με ΠΑΣΟΚ, με ΝΔ, με ΣΥΡΙΖΑ με συγκυβερνήσεις.
Άρα, κάτι άλλο φταίει. Και αυτό θα πρέπει να ψάξουμε και να το βρούμε. Και όχι τώρα που ο θυμός και η οργή θολώνει τη σκέψη, αλλά αργότερα όταν η στάθμη της αδρεναλίνης θα έχει υποχωρήσει αισθητά.
Οι φωτιές δεν αντιμετωπίζονται με "φούμαρα" και κουβέντες "του αέρα". Θέλουν άλλη νοοτροπία προσέγγισης, αλλά πρώτιστα θέλουν αυτοκριτική και ανάληψη ευθύνης από όλους. Και από το Κράτος αλλά και από τους πολίτες.
Σπίτια μέσα στα δάση, τσιγάρα στους δρόμους, πάρτι και πικ νικ με κάρβουνα μέσα στα δέντρα, πετρογκάζ στο ύπαιθρο για να γίνονται πιο νόστιμες οι τηγανητές πατάτες, οξυγονοκολλήσεις και αλυσοπρίονα στην εξοχή, κάψιμο κλαδιών σε αγροτικές περιοχές, ακαθάριστα οικόπεδα και χωράφια.
Αυτοδιοίκηση με πελατειακή νοοτροπία απέναντι στους δημότες, Δήμαρχοι που θέλουν τα πυροσβεστικά μέσα μόνο στην περιοχή τους και ας καούν άνθρωποι και περιοχές όπου υπάρχει άλλη φωτιά αρκεί αυτή να "είναι έξω από τα δικά μας όρια".
Κράτος (διαχρονικά) που δεν μπορεί να μεταρρυθμίσει όλο το σύστημα, γιατί απέναντι υψώνεται τείχος μικροπολιτικής και πελατειακής σχέσης.
Πολίτες "στον κόσμο τους" που δεν αναλαμβάνουν καμία ατομική ευθύνη για να προστατεύσουν τις ιδιοκτησίες τους, αρκεί να έχουν εξοχικό μέσα στο δάσος και να θεωρούν (όχι όλοι αλλά πολλοί) τους εαυτούς τους προνομιούχους γιατί ζούν ανάμεσα στα δέντρα και όχι στα ντουβάρια της πολυκατοικίας που "καίγονται" στον καύσωνα οι υπόλοιποι.
Τριάντα και πλεόν χρόνια είναι αυτά. Τα μαλλιά άσπρισαν, αλλά πάντα κάθε καλοκαίρι η ψυχή μαυρίζει. Όχι μόνο από τα καμμένα, αλλά και από τις ίδιες συμπεριφορές που δεν λένε να αλλάξουν. Ίσως τώρα να ήρθε η ώρα. Τουλάχιστον για να φύγει η κάπνα και η μαυρίλα από μέσα μας...
