Οι ασφυκτικές, συνθήκες για τους νέους εργαζόμενους, οδήγησαν σε ένα φαινόμενο "νέας μετανάστευσης". Η "διαρροή εγκεφάλων" (brain drain), όπως κάπως εκκεντρικά έχει ονομαστεί, έχει συμβεί μαζικά και έχει επηρεάσει το τοπίο στη σημερινή Ελλάδα. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, μεταξύ 2008 και 2016 εκτιμάται ότι μετανάστευσαν 427.000 άτομα και οι ετήσιες ροές εκτινάχθηκαν από 40.000 το 2010 σε 100.000 το 2016.
Όμως το πιο ανησυχητικό σε σχέση με το πρόβλημα αυτής της "νέας μετανάστευσης" είναι τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που έφυγαν από τη χώρα. "Οι τωρινοί μετανάστες είναι κυρίως νέοι, ανύπαντροι, κάτοικοι των πόλεων και υψηλής μόρφωσης. Τα τρία τέταρτα είναι πτυχιούχοι πανεπιστημίων και το ένα τρίτο από αυτούς είναι είτε κάτοχοι μεταπτυχιακού διπλώματος είτε πτυχιούχοι ιατρικής ή πολυτεχνικών σχολών".
Σύμφωνα με τους ερευνητές το κρίσιμο ερώτημα είναι η διάρκεια της παραμονής τους στο εξωτερικό. Εάν δεν επιστρέψουν ποτέ (ή εάν το κάνουν μόνο ως συνταξιούχοι) η χώρα θα έχει χάσει πολύ περισσότερα από τους διαφυγόντες φόρους ή τη δαπάνη εκπαίδευσής τους. Εάν όμως επιστρέψουν -π.χ. σε 5 ή 10 χρόνια από σήμερα θα είναι κατά τεκμήριο φορείς πολύτιμων γνώσεων και εμπειριών που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα όσων θα εργάζονται μαζί τους και θα επιταχύνουν την οικονομική ανάκαμψη.
Ένα κρίσιμο επίσης θέμα, είναι αυτό της διαγενεακής κινητικότητας, που παραπέμπει στην ισότητα των ευκαιριών στη χώρα. Πόσες πιθανότητες έχει ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια φτωχή οικογένεια να καταλήξει κι αυτό φτωχό ως ενήλικας;
Σύμφωνα με έρευνα, το 59,5% ατόμων ηλικίας 25-29 ετών που "τα βγάζουν πέρα δύσκολα" στην Ελλάδα έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες που και αυτές τα έβγαζαν πέρα δύσκολα. Τούτο αναδεικνύει τις σημαντικές, συχνά ανησυχητικές, αλλαγές που έφερε στην Ελλάδα η οικονομική κρίση. Η μείωση του εγχώριου προϊόντος, η αύξηση της φορολογίας, η μακρόχρονη αρνητική ανάπτυξη, η αναιμική ανάκαμψη που ακολούθησε και συχνά η αδυναμία του πλαισίου ασφαλείας του κοινωνικού κράτους να ανταποκριθεί στον ρόλο του έφερε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και γέννησε αρκετές αδικίες. Η κατανομή των βαρών της κρίσης ήταν και είναι σε πολλές περιπτώσεις άνιση.
Ασφαλώς δεν υπάρχουν γρήγορες και εύκολες λύσεις για να επουλωθούν οι πληγές αυτές. Όμως ακριβώς για τους παραπάνω λόγους ο γενναίος αναπροσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής προς ένα αναπτυξιακό μοντέλο υψηλής παραγωγικότητας και εξωστρέφειας είναι απαραίτητος. Επιπλέον, η αναβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, από την προσχολική αγωγή ως την επαγγελματική εκπαίδευση, θα έχει επίσης θετικό αποτέλεσμα. Τέλος, η ενίσχυση του εισοδήματος των φτωχών και των ανέργων και η ανάπτυξη στοχευμένων κοινωνικών υπηρεσιών (π.χ. σχολικά γεύματα, "βοήθεια στο σπίτι") θα βοηθήσει στην αποκατάσταση κάποιων αδικιών.
