Έζησε αγέρωχα , έφυγε λεβέντικα !
«Είναι από τις φορές που έχω πει χαλάλι η ενασχόληση με την πολιτική, όταν ο σταυρός προτίμησης είναι αμελητέο «μέγεθος», μπροστά σε μια αδιατάρακτη, ειλικρινή, εγκάρδια και μακρόβια φιλία.
Νιώθω την ανάγκη αυτής της επισήμανσης συναισθανόμενος το μεγάλο κενό της απώλειας του καρδιακό μου φίλου Δημήτρη Ζερβού. Έφυγε προ ημερών έχοντας τακτοποιήσει όλες τις εφήμερες εκκρεμότητες του. Γιατί αυτός ήταν ο Μίμης της γειτονιάς των παιδικών μου χρόνων, ο περήφανος Έλληνας, ο Χριστιανός, ο παραδοσιακός οικογενειάρχης, ο λεβεντάνθρωπος εκείνης της άλλης εποχής του «λόγου τιμής», ομοϊδεάτης, ο ευσυνείδητος υπάλληλος της Δ.Ε.Η., ο συνδικαλιστής του σωματείου των πρακτικών μηχανικών του Γλαύκου, το ιδρυτικό μέλος της Νέας Δημοκρατίας.
Ήταν ο πιστός φίλος, ο συμπολίτης της ευταξίας,
Ορθολογιστής, ο χρήσιμος σε όλους τους, τους οικείους και τους συναδέλφους του, ο συμβουλάτορας με την στέρεη άποψη.
Ένας αγωνιστής της ζωής, έμφορτος κοινωνικών ευαισθησιών, μπαρουτοκαπνισμένος πρωταγωνιστής στους εθνικούς- κοινωνικούς- συνδικαλιστικούς αγώνες και πάντα προσηλωμένος στις αξίες και τα ιδανικά του τρίπτυχου της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.
Ήταν και κάτι άλλο που η σεμνότητα του, δεν του επέτρεψε ποτέ να διαλύσει:
Αγωνιστής της εθνικής αντίστασης κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Ήταν κοντολογίς, πολλά περισσότερα απ’ όσα εμπεριέχονται σε αυτή την σύντομη αναφορά μου.
Ωστόσο, πιο πολύ, πάνω απ’ όλα, κρατάω την αίσθηση της αφοσίωσης, της προστατευτικότητας και του χρέους που είχε απέναντί στο βλαστάρι του τον αείμνηστο Γιώργο-με τις ειδικές ανάγκες και τις πολλές δεξιότητες-καθώς και την αξιαγάπητη σύζυγο του Ελένη.
Ο Μίμης Ζερβός ήταν πάντα εκεί με απλωμένες τις φτερούγες. Έζησε μέχρι τα 92 του χρόνια με την πικρή γεύση των δύο απωλειών, αλλά και την γλυκιά ανάμνηση ότι της είχε συνταιριάξει με την εκπλήρωση του χρέους του.
Ορφανός εγώ από πολύ μικρός δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Αν στέκει ο όρος, τον ένιωθα σαν αναπληρωτή πατέρα μου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάσει».
