της Τζίνας Μοσχολιού, δημοσιογράφου
Εχει καταστεί μέρος της πολιτικής κουλτούρας μας τα τελευταία χρόνια να στρέφονται αξιωματούχοι, αιρετοί και κομματικά στελέχη κατά πολιτών, μεμονωμένων ή ομάδων, ενώ τους ακολουθούν παρέα και κάποιοι δημοσιογράφοι και σχολιαστές, σχολιάζοντας με ίσους όρους πολίτες με πολιτικούς, υπό το πρόσχημα της διατύπωσης «ελεύθερης άποψης». Αγνοώντας το απλό γεγονός ότι η άποψη έχει ισχύ ανάλογη με το βήμα και την εξουσία αυτού που την εκφέρει. Εξ ου και ο θεσμικός και πολιτικός δημόσιος λόγος δεν απολαμβάνει ούτε νομικά την ίδια «ελευθερία» με αυτή του απλού πολίτη ακόμη κι αν μιλά από δημόσιο βήμα (αν λάβουμε υπόψη και τη νομολογία του ΕΔΔΑ).
Ορισμένα πρόσφατα παραδείγματα είναι εξόφθαλμα. Ο υπουργός Μετανάστευσης, σε ένα διάλειμμα των επιθέσεών του στην Κοινωνία των Πολιτών, είχε διαδώσει βίντεο με μετανάστη που είχε προσαχθεί στον Αγνωστο Στρατιώτη ανακοινώνοντας ότι διακόπτεται η εξέταση του ασύλου του. Τελικά, βέβαια, τα πράγματα δεν είχαν γίνει έτσι, αλλά η επικοινωνία υπερβαίνει τις βαρετές λεπτομέρειες της αλήθειας. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, καλώντας τις Αρχές να εφαρμόζουν τον αντιρατσιστικό και να ασκούν ποινικές διώξεις σε περιπτώσεις διαμαρτυριών εναντίον Ισραηλινών. Ακόμη πιο πρόσφατα, ο υπουργός Υγείας, που αρνήθηκε να σχολιάσει τις συστάσεις Τραμπ για την παρακεταμόλη γιατί «δεν είναι γιατρός», σχολίαζε την παράσταση κωμικού που απελύθη.
Το τελευταίο «κρούσμα» ήταν πιο ενδιαφέρον, αφού στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να πει (κατά την ερμηνεία της) πως το κόμμα της δεν πρέπει να συμπεριφέρεται ως «κόμμα διαμαρτυρίας», χρησιμοποίησε ως αντι-παράδειγμα τη Μαρία Καρυστιανού, μαζί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Εκτός από λανθασμένη, η διατύπωση ήταν και αχρείαστη. Μιλάμε για άνθρωπο που διαθέτει τα εργαλεία για να τοποθετείται με μεγαλύτερη σαφήνεια και ενσυναίσθηση.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Ακόμη κι αν κάποιος διαφωνεί με τα (νόμιμα) μέσα μιας διαμαρτυρίας ενός πολίτη, αυτά δεν ακυρώνουν το μήνυμα και αίτημά της. Ούτε εξισώνουν τον διαμαρτυρόμενο πολίτη με τους αιρετούς και τα κόμματα, ακόμη και αν τον στηρίζουν. Η κυρία Καρυστιανού παραμένει στη δημόσια σφαίρα με την ιδιότητα του πολίτη και της μητέρας θύματος που ζητεί την απόδοση δικαιοσύνης, είτε μας αρέσει ο τρόπος κι ο λόγος της είτε όχι. Με όρους πολιτικούς θα κριθεί εάν και εφόσον πολιτευτεί. Οι διακρίσεις αυτές θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρες. Δυστυχώς… δεν.
