του Ελισσαίου Βγενόπουλου, σκηνοθέτη-συγγραφέα
Η ενοχή και η αθωότητα δεν είναι αντίθετα, αλλά καθρέφτες της ίδιας αβέβαιης αλήθειας, εκεί όπου η ηθική θολώνει, ο άνθρωπος απογυμνώνεται.
Η πλοκή της ταινίας «Μετά το Κυνήγι» του Λούκα Γκουαντανίνο παρακολουθεί την Αλμα Ιμχοφ (Τζούλια Ρόμπερτς) μια διακεκριμένη καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Γέιλ, της οποίας η φαινομενικά άψογη ζωή αρχίζει να ραγίζει κάτω από το βάρος μιας κατηγορίας στην οποία δεν εμπλέκεται άμεσα, αλλά από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Η Άλμα έχει χτίσει μια ζωή βασισμένη στην ακρίβεια. Είναι πειθαρχημένη, φιλόδοξη, στοχεύει στη θέση της κοσμήτορα και ζει σε ένα κομψό σπίτι που αντανακλά την εσωτερική της αρχιτεκτονική, ορθολογική, οργανωμένη, συγκρατημένη. Ο κόσμος της κινείται με ωράρια, διανοητική καθαρότητα και ελεγχόμενα συναισθήματα.
Η καμπή έρχεται όταν μια φοιτήτρια (Άγιο Εντεμπίρι) κατηγορεί για βιασμό, έναν νεότερο συνάδελφο και στενό φίλο της Άλμα, τον Χανκ (Άντριου Γκάρφιλντ) ο οποίος την φλερτάρει συστηματικά αλλά διακριτικά. Αυτό που ξεκινά ως ένα σκάνδαλο στο πανεπιστήμιο, σταδιακά μετατρέπεται σε ηθικό και προσωπικό σεισμό. Η Άλμα καλείται να πλοηγηθεί μέσα σε εσωτερικές έρευνες, εντάσεις στο διδακτικό προσωπικό, την πίεση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τις δικές της μνήμες. Είναι ταυτόχρονα θεατής και συμμέτοχος, μάρτυρας και κατηγορούμενη χωρίς επίσημη δίκη.
Η αφήγηση ξεδιπλώνεται σε ομόκεντρους κύκλους. Στην αρχή, η ταινία εστιάζει στο θεσμικό χάος. Η Άλμα παρίσταται σε έκτακτες συνεδριάσεις, δέχεται συγκαλυμμένες προειδοποιήσεις από τη διοίκηση και αντιμετωπίζει ένα αόρατο φοιτητικό «δικαστήριο» που απαιτεί δικαιοσύνη πριν καν αποδειχθούν τα γεγονότα. Η προσεκτικά καλλιεργημένη ουδετερότητά της καταρρέει όταν ο κατηγορούμενος φίλος της ζητά τη στήριξή της. Σχίζεται ανάμεσα στην προσωπική πίστη και το δημόσιο ήθος. Κάθε λέξη, παύση ή σιωπή ερμηνεύεται είτε ως συνενοχή είτε ως προδοσία.
Καθώς η πλοκή βαθαίνει, ξεδιπλώνεται ένα πιο εσωτερικό νήμα. Η κατηγορία αναγκάζει την Άλμα να αντιμετωπίσει ένα θαμμένο τραύμα από τα φοιτητικά της χρόνια. Ο σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο υφαίνει παρόν και παρελθόν μέσα από φλας μπακ που εισχωρούν στην κεντρική αφήγηση με χειρουργική ακρίβεια και Γουντιαλενική προσήλωση.
Η εξωτερική πλοκή μετατρέπεται σταδιακά σε εσωτερικό δράμα για τη μνήμη, την ενοχή και τη συνενοχή. Η Άλμα προσπαθεί να στηρίξει τη διαδικασία της έρευνας χωρίς να θυσιάσει τις φιλοδοξίες της, όμως η μηχανή της cancel culture είναι αμείλικτη. Διαδηλωτές συγκεντρώνονται έξω από το πανεπιστήμιο. Τα πρωτοσέλιδα διαστρεβλώνουν τα γεγονότα. Οι φιλίες γίνονται εύθραυστες. Ακόμη και ο γάμος της, σταθερός και σιωπηλός, μετατρέπεται σε καθρέφτη από τον οποίο δεν μπορεί να αποστρέψει το βλέμμα της. Ο σύζυγός της ψυχαναλυτής Φρέντερικ (Μάικλ Στούλμπαργκ) λειτουργεί ως αντίβαρο, ειρωνικός, προσγειωμένος, απρόθυμος να υποκύψει στην ομαδική υστερία. Οι διάλογοί τους αποτελούν τους βασικούς ηθικούς άξονες της ταινίας.
Το βασικό πρόβλημα του «Μετά το Κυνήγι» είναι ότι παρ’ ότι θέτει στο τραπέζι ουσιαστικά ηθικά διλήμματα, τα επενδύει με βαρύγδουπες φράσεις και ρητορική που θυμίζει φλύαρο πανεπιστημιακό σεμινάριο, περισσότερο, παρά ζωντανή δραματική σύγκρουση. Οι χαρακτήρες συχνά δεν μιλούν μεταξύ τους αλλά απαγγέλλουν θέσεις. Αυτό αφαιρεί αυθορμητισμό και υπονομεύει τη συναισθηματική δύναμη των σκηνών.
Παρ’ όλα αυτά ο Λούκα Γκουαντανίνο διαχειρίζεται με ακρίβεια την ένταση, στήνοντας ένα περιβάλλον κλειστοφοβικό αλλά και διαπεραστικό, όπου η αλήθεια δεν είναι ποτέ σταθερή. Ο Άντριου Γκάρφιλντ δίνει μια μετρημένη, πολυεπίπεδη ερμηνεία, κρατώντας τον ήρωά του στα όρια της ηθικής αμφισημίας. Η Τζούλια Ρόμπερτς προσθέτει βάθος και εσωτερικότητα, λειτουργώντας ως ηθικός άξονας της ιστορίας. Η φωτογραφία και ο ρυθμός της αφήγησης ενισχύουν την αίσθηση ενός ψυχολογικού παιχνιδιού, όπου το σωστό και το λάθος σπάνια ξεχωρίζουν σαφώς. Έτσι, παρά τις αδυναμίες του σε επίπεδο λόγου και ακατάσχετης πολυλογίας, το φιλμ κατορθώνει να κρατά το ενδιαφέρον σε υψηλή ένταση.
Ο Γκουαντανίνο αρνείται να δώσει απαντήσεις. Η ιστορία αφήνει τον θεατή να κατοικήσει την αβεβαιότητα της Άλμα. Η ενοχή ή η αθωότητα του κατηγορούμενου παραμένει σκοτεινή. Το παρελθόν της Άλμα αποκαλύπτεται όχι ως καθαρή θυματοποίηση αλλά ως ένας κόμπος εξουσίας, σιωπής και φόβου. Το πανεπιστήμιο γίνεται σκηνή όπου η αλήθεια μετρά λιγότερο από το ποιος αφηγείται την ιστορία. Αυτό που μένει είναι η αμφισημία. Χωρίς εύκολες απαντήσεις. Μόνο το ήσυχο βάρος μιας ζωής που άνοιξε στα δύο γιατί η ενοχή και η αθωότητα μοιάζουν με δίδυμα αδέρφια σε πάρτι μασκέ, ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, αλλά κάποιος σίγουρα σου κλέβει την εμπιστοσύνη.
