Ο άνθρωπος, ο καλλιτέχνης, ο αγωνιστής, ο πολιτικοποιημένος και -για ένα φεγγάρι- ο πολιτικός. Ωστόσο ο Μίκης Θεοδωράκης στο μυαλό όλων μας είναι συνδεδεμένος μουσικά με τον αγώνα και την αντίσταση. Μέχρι και σήμερα οι ήχοι του «συνοδεύουν» τις μεγάλες πορείες. Όμως η συμβολή του στον κινηματογραφικό κόσμο είναι εξίσου βαθιά και επιδραστική.
Στη διάρκεια των 100 χρόνων από τη γέννησή του, η μεγάλη οθόνη υπήρξε ένας ακόμα καμβάς πάνω στον οποίο ο συνθέτης ζωγράφισε με νότες ανθρώπινα δράματα, ιστορικές τομές, υπαρξιακές καταβυθίσεις.
Ο κινηματογράφος του Μίκη Θεοδωράκη – Από τον «Ζορμπά» στην «Κατάσταση Πολιορκίας»
Η μουσική του Θεοδωράκη δεν επένδυε απλώς τις σκηνές. Τις διεύρυνε. Τις μετέτρεπε σε εμπειρία.
Ο Ζορμπάς του Μιχάλη Κακογιάννη (1964) δεν θα ήταν ποτέ ίδιος χωρίς το θρυλικό συρτάκι που έγινε παγκόσμιο σύμβολο της ελληνικής ταυτότητας. Και όμως, αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Ο Θεοδωράκης συνεργάστηκε με κορυφαίους σκηνοθέτες, από τον Φράνκο Τζεφιρέλι (The Trojan Women) μέχρι τον Κώστα Γαβρά (Z, État de siège), μετατρέποντας τις ταινίες σε συναισθηματικά και πολιτικά τοπία. Η μουσική του δεν «ντύνει» τις εικόνες – τις ερμηνεύει.
Μουσική αφήγηση χωρίς λόγια
Σε αντίθεση με άλλους μεγάλους συνθέτες του σινεμά, ο Θεοδωράκης παρέμενε πιστός στη μελωδία ως κύρια δραματουργική δύναμη.
Η μουσική του λειτουργεί αυτόνομα: μπορεί κανείς να την ακούσει χωρίς την ταινία και να φανταστεί έναν ολόκληρο κόσμο.
Η διεθνής διάσταση – Ήχος που έμεινε στην Ιστορία
Η κινηματογραφική καριέρα του Θεοδωράκη διέσχισε σύνορα, ιδεολογίες και γλώσσες. Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο του αγαπήθηκε και διασκευάστηκε από δημιουργούς διεθνούς εμβέλειας.
Τα soundtracks του Θεοδωράκη δεν έμειναν στην κινηματογραφική αίθουσα. Ακούστηκαν σε πλατείες, σε συναυλίες, σε χώρους αντίστασης και μνήμης.
