Δεν αρκούν οι καλοί λόγοι ούτε η θεωρητική έκφραση της αλληλεγγύης μας προς τους δοκιμαζόμενους πρόσφυγες. Οι λόγοι πρέπει να γίνουν πράξη και τα προβλήματα έχουν μια σκληρή, πρακτική όψη.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Περίπου 50.000 πρόσφυγες είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα μας κι αν κατανεμηθούν σε κέντρα φιλοξενίας των 300 ανθρώπων, αυτό σημαίνει 160-170 κέντρα διάσπαρτα σε όλη την επικράτεια. Συνεπώς μέσα στις επόμενες εβδομάδες το ζήτημα θα προσλάβει πανελλήνιες διαστάσεις και θα αποτελέσει δοκιμασία για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Στα δικά μας τώρα. Πόσα από αυτά τα κέντρα θα είναι στη Δυτική Ελλάδα, πόσα στην Αχαΐα και πόσα στην Πάτρα; Κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει. Οι δήμαρχοι της Περιφέρειας μαζί με τον Περιφερειάρχη συναντήθηκαν μια φορά, και θα ξανασυναντηθούν. Επαφή με την κυβέρνηση δεν υπάρχει, κι όποτε επιτυγχάνεται είναι ασαφής κι ημιτελής. Στο μεταξύ καταγράφονται αντιδράσεις. Ο Δήμος Δυτικής Αχαΐας εξέπεμψε ένα καθαρό όχι στη φιλοξενία προσφύγων, άλλοι δήμαρχοι κινούνται στη λογική «απελθέτω απ’ εμού τον ποτήριον τούτο» ενώ σε κοινωνικό επίπεδο αρχίζουν να καταγράφονται αρνητικές αντιδράσεις με πλέον χαρακτηριστικές αυτές των κατοίκων του Ρηγανόκαμπου και του νοτίου διαμερίσματος στην Πάτρα.
Στη σύσκεψη που θα επαναλάβει η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας μαζί με τους δημάρχους την Πέμπτη, είναι απαραίτητο να εμφανιστεί αρμόδιος κυβερνητικός παράγοντας εφοδιασμένος με απαντήσεις στις παρακάτω ερωτήσεις:
-Υπάρχει γενικό σχέδιο κι αν ναι πόσα κέντρα φιλοξενίας προβλέπεται να λειτουργήσουν στην περιοχή μας και ποια-που θα είναι αυτά;
-Ποιοι είναι οι κανόνες λειτουργίας τους σε ότι αφορά την παραμονή, τη διατροφή, την περίθαλψη, την εκπαίδευση και την ασφάλεια των φιλοξενουμένων;
-Πως θα χρηματοδοτηθεί η λειτουργία αυτών των κέντρων φιλοξενίας;
-Για την καθημερινή τους λειτουργία, θα διατεθούν κρατικές, περιφερειακές ή δημοτικές προνοιακές δομές κι αν ναι επαρκούν ή όχι; Ποιόν ακριβώς ρόλο αναθέτει η κυβέρνηση στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σε ότι αφορά τα κέντρα φιλοξενίας; Κι ακόμα, δεδομένου ότι στην Περιφέρεια δεν δραστηριοποιούνται ιδιαίτερα οι ΜΚΟ, ποιοι θα αναλάβουν να τρέχουν για τις καθημερινές ανάγκες αυτών των κέντρων;
Από τις απαντήσεις που θα δοθούν ή δεν θα δοθούν σε αυτές τις ερωτήσεις θα κριθούν τα πάντα. Ο βαθμός επάρκειας ή η έκταση της ανεπάρκειας στην κυβερνητική πολιτική. Το επίπεδο διαβίωσης των προσφύγων. Οι συμπεριφορές των τοπικών κοινωνιών και η αλληλεγγύη ή η εχθρότητα με την οποία θα αντιμετωπίσουν τους πρόσφυγες. Διότι είναι παραπάνω και από προφανές: Εάν διασπαρθούν σε όλη την επικράτεια μερικές δεκάδες Ειδομένες, οι συνέπειες θα είναι αθρόες και οδυνηρές. Για τους πρόσφυγες, για τους πολίτες, για την αξία της αλληλεγγύης.
Με μια κουβέντα: Η αλληλεγγύη για να αποκτήσει υπόσταση και νόημα χρειάζεται σχέδιο και δουλειά. Από τους κυβερνώντες πρώτα και από όλους εμάς στη συνέχεια.
