Στην παραλία της Καλογριάς, την πιο εμβληματική παραλία της Δ. Αχαΐας, μια υπόθεση ιδιοκτησίας επανέρχεται στο προσκήνιο, φέρνοντας αντιμέτωπους έναν ιδιώτη, το Δημόσιο και τις τοπικές αρχές. Το ΒΗΜΑ παρουσιάζει τις θέσεις των εμπλεκομένων πλευρών και για πρώτη φορά, τη δημόσια τοποθέτηση του επιχειρηματία που δηλώνει κύριος της επίμαχης έκτασης.
Η παραλία της Καλογριάς εκτείνεται κατά μήκος του Ιονίου, στους πρόποδες του δάσους της Στροφυλιάς -πρόκειται για ένα σπάνιο παράκτιο τοπίο, όπου η θάλασσα και το δάσος συνυπάρχουν χωρίς σαφή όρια. Μια παρθένα λωρίδα γης, χωρίς δόμηση, χωρίς δρόμους, χωρίς θόρυβο, που αρνείται να ενταχθεί σε κανονιστικά πλαίσια και ρυθμίσεις. Εδώ τίποτα δεν διαχωρίζεται απόλυτα και τίποτα δεν μένει στατικό: αλμυρίκια μέσα στο νερό, καλάμια πάνω στην άμμο, υφάλμυρες λίμνες δίπλα σε δασικά ξέφωτα. Ενα οικοσύστημα σε διαρκή κίνηση, όπου το ανάγλυφο μεταβάλλεται ανάλογα με την εποχή, συνθέτοντας μια ενιαία εμπειρία για τους επισκέπτες.
Για δεκαετίες, η Καλογριά υπήρξε ένα καταφύγιο για τους κατοίκους της Δυτικής Αχαΐας. Στα νερά της έμαθαν παιδιά να κολυμπούν, οικογένειες έστηναν πρόχειρα τα σκίαστρά τους, φυσιολάτρες ακολουθούσαν τα ίχνη στην άμμο και επιστήμονες μελετούσαν την ισορροπία του πολύτιμου οικοσυστήματος. Από τις πρώτες κιόλας δεκαετίες του 20ού αιώνα, η περιοχή καταγράφηκε ως ένα σημείο υψηλής περιβαλλοντικής αξίας. Σήμερα, αποτελεί μέρος του Δικτύου Natura 2000 και του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου – Στροφυλιάς, μιας έκτασης με λιμνοθάλασσες, έλη, αμμοθίνες και σπάνια ενδημικά είδη. Μέχρι πρόσφατα, η προστασία της περιοχής έμοιαζε αυτονόητη, κατοχυρωμένη όχι μόνο από το νομικό της καθεστώς, αλλά και από την κοινή εμπειρία όσων την επισκέπτονταν χωρίς να την κατέχουν.
Ομως, η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο φυσικό και το θεσμικό δεν αποδείχτηκε ακλόνητη. Εκεί που όλα λειτουργούσαν με βάση την παράδοση, τη συναίνεση και τη μνήμη, εμφανίστηκε μια εξαίρεση. Και μαζί της, μια ρωγμή στην έννοια του δημόσιου χώρου. Αυτό που δεν ανήκε σε κανέναν γιατί ανήκε σε όλους αίφνης απέκτησε όρια, συντεταγμένες, τίτλους και τιμή. Εγινε έκταση προς διεκδίκηση. Και ως είθισται στην Ελλάδα, πίσω από κάθε αμφισβητούμενο στρέμμα υπάρχει κάποια παλιά σφραγίδα, ένας βασιλικός τίτλος, μια παραχώρηση ή μια περίεργη υπόθεση που δεν έληξε ποτέ. Άλλωστε, η γη αυτή κουβαλάει μια ιστορία αιώνων και κάθε διεκδίκηση μοιάζει να την ξυπνά.
Πίσω στον 19ο αιώνα
Ηδη από τον 19ο αιώνα η ευρύτερη περιοχή χαρακτηριζόταν από μια ασταθή σχέση ανάμεσα στη δημόσια γη, τις τοπικές χρήσεις και τις κρατικές παραχωρήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, μεταξύ 1885 και 1886 η ελληνική πολιτεία παραχώρησε στον, τότε, διάδοχο Κωνσταντίνο, με αφορμή την ενηλικίωσή του, μια έκταση περίπου 270.000 στρεμμάτων στη Δυτική Αχαΐα και την Ηλεία – τα λεγόμενα βασιλικά κτήματα της Μανωλάδας. Επρόκειτο για μια ενιαία ζώνη που εκτεινόταν από τον Άραξο έως τα Λεχαινά, με δάση, αμμοθίνες, παραλιακά μέτωπα και αγροτικές γαίες, σε μια εποχή όπου το καθεστώς της γης διαμορφωνόταν μέσα από παραχωρήσεις και τοπικές συμφωνίες.
Στον Λάππα χτίστηκε ένα λιτό βασιλικό περίπτερο, αφετηρία των κυνηγετικών εξορμήσεων του βασιλιά Κωνσταντίνου προς τη Στροφυλιά, τότε τόπο πυκνής φύσης και περιορισμένης ανθρώπινης παρουσίας. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, τμήμα των εκτάσεων αποδόθηκε σε ακτήμονες και πρόσφυγες, ωστόσο πολλές περιοχές συνέχισαν να διεκδικούνται από μονές, κληρονόμους ή ιδιώτες με τίτλους που ανάγονταν δεκαετίες πίσω, συχνά στηριγμένους σε παλιές πράξεις, αμφίσημες ερμηνείες ή τη σιωπή της διοίκησης.
Η διαδρομή μιας διεκδίκησης: Από την περίφραξη του 2011 στην απόρριψη του 2020
Μέσα σε αυτό το πολύπλοκο ιδιοκτησιακό τοπίο, όπου οι τίτλοι συχνά χάνονται στη διαδρομή της Ιστορίας και η διοίκηση παρεμβαίνει αποσπασματικά, δεν προκαλεί εντύπωση ότι οι αμφισβητήσεις επιβιώνουν και αναζωπυρώνονται. Μία από αυτές ξεκινά το 2011, όταν ένας ιδιώτης τοποθετεί πρόχειρη περίφραξη σε έκταση 35 στρεμμάτων στην Καλογριά. Η Κτηματική Υπηρεσία Αχαΐας αντιδρά, ζητεί την απομάκρυνση και απευθύνεται στον εισαγγελέα ενεργοποιώντας τον Αναγκαστικό Νόμο του 1938. Η περίφραξη απομακρύνεται, αλλά ο ιδιώτης επανέρχεται.
Το 2012 προσφεύγει στη Δικαιοσύνη διεκδικώντας την κυριότητα της έκτασης βάσει παλαιών τίτλων, όπως αναφέρει έγγραφο της Κτηματικής Υπηρεσίας που έχει στην κατοχή του «Το Βήμα». Αν και το 2016 διατάσσεται πραγματογνωμοσύνη, η έκταση συνεχίζει να εμφανίζεται ως δημόσιο κτήμα στο Βιβλίο Δημόσιων Κτημάτων (ΑΒΚ 32), ενταγμένη στη ζώνη Natura 2000. Το 2020 ο ιδιώτης ζητεί επανακαθορισμό της γραμμής του αιγιαλού, με στόχο την ενσωμάτωση της επίμαχης ζώνης στην ιδιοκτησία του. Οι αρμόδιες επιτροπές απορρίπτουν το αίτημα.
Η επίμαχη περιοχή των 35 στρεμμάτων στην παραλία της Καλογριάς, αποτυπωμένη με κυανή επισήμανση. Η έκταση βρίσκεται αποτελεί αντικείμενο διαμάχης μεταξύ ενός ιδιώτη και του Δημοσίου, με φόντο παλιούς τίτλους και νεότερες διοικητικές πράξεις.
Ο νόμος Χατζηδάκη
Στα μέσα του 2024, όμως, όλα αλλάζουν όταν ψηφίζεται ο νόμος 5092/2024, που φέρει την υπογραφή του Κωστή Χατζηδάκη. Η παράγραφος 12 του άρθρου 5 επιτρέπει την αναγνώριση ιδιοκτησίας σε περιοχές παλαιού αιγιαλού εφόσον υφίστανται τίτλοι που προηγούνται της χάραξής του. Ετσι ο ιδιώτης υποβάλλει νέα αίτηση. Η Κτηματική Υπηρεσία Αχαΐας εξετάζει το αίτημα και εισηγείται αρνητικά για μία ακόμη φορά. Κρίνει ότι οι τίτλοι δεν ταυτοποιούνται με σαφήνεια, το εμβαδόν έχει αυξηθεί σταδιακά χωρίς τεκμηρίωση, η έκταση βρίσκεται εντός προστατευόμενης περιοχής και παλαιού αιγιαλού και δεν προκύπτει 20ετής διακατοχή. Συνεπώς, δεν πληρούνται οι όροι του νόμου.
Παρά την αρνητική εισήγηση της Κτηματικής Υπηρεσίας, η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας αποστέλλει στις 17 Απριλίου 2025 επίσημο έγγραφο, υπογεγραμμένο από τον γ.γ. Αθανάσιο Τσιούρα, με το οποίο ζητεί την αναγνώριση της κυριότητας, επικαλούμενη τη διάταξη του νόμου 5092/2024, την «επαρκή τεκμηρίωση του αιτήματος» και τη συνταγματικά κατοχυρωμένη προστασία της ιδιοκτησίας. Η Κτηματική Υπηρεσία αρνείται εκ νέου, θεωρώντας ότι τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει και παραμένουν τα εμπόδια που είχε ήδη καταγράψει στην έκθεσή της.
Στις 8 Μαΐου 2025 η Γενική Γραμματεία επανέρχεται με ρητή εντολή εκτέλεσης της αναγνώρισης κυριότητας. Στο έγγραφο, που βρίσκεται στη διάθεση της εφημερίδας, αναφέρεται ρητά ότι τυχόν μη συμμόρφωση της Υπηρεσίας θα μπορούσε να συνιστά παράβαση καθήκοντος. Είναι μια διοικητική κίνηση με έντονη νομική βαρύτητα και σαφές πολιτικό μήνυμα. Επειτα από αυτή την εξέλιξη, η εντολή εκτελείται και η έκταση καταχωρίζεται επισήμως ως ιδιωτική, με βάση τις διατάξεις του Ν. 5092/2024. Αυτό που επί δεκαετίες θεωρούταν δημόσιο βρέθηκε ξαφνικά με ιδιοκτήτη, όχι μέσα από κάποια δικαστική απόφαση, αλλά με μια διοικητική εντολή από την Αθήνα.
Η παραλία της Καλογριάς από αέρος, με επισήμανση της αμφισβητούμενης έκτασης των 35 στρεμμάτων (ροζ κύκλος), στο δυτικό όριο του υγροτόπου της Στροφυλιάς. Η ευρύτερη περιοχή συνδυάζει ιδιαίτερη περιβαλλοντική σημασία με αυξημένο επενδυτικό ενδιαφέρον, εντείνοντας τις συγκρούσεις για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της.
Στο μεταξύ, η παραχώρηση προκαλεί άμεσες και μαζικές αντιδράσεις στο πολιτικό σύστημα και ειδικά στους βουλευτές της περιοχής. Το ΠαΣοΚ καταθέτει επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή, κάνοντας λόγο για αυθαίρετη αναγνώριση κυριότητας με βάση τίτλους που αμφισβητούνται από τις ίδιες τις κρατικές υπηρεσίες, ενώ καταγγέλλει την πλήρη αγνόηση των περιβαλλοντικών περιορισμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «νομοθετικό παραθυράκι ιδιωτικοποίησης» εντός προστατευόμενης ζώνης και ζητεί την ανάκληση της διοικητικής απόφασης, ενώ το ΚΚΕ κάνει λόγο για εκποίηση δημόσιου χώρου.
Ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, που έφερε με επερώτηση το θέμα στη Βουλή, λέει στο «Βήμα»: «Η πολιτική της κυβέρνησης είναι το ίδιο το πρόβλημα. Μια πολιτική αδιαφάνειας, συγκέντρωσης εξουσίας και εξυπηρέτησης ημετέρων, με ειδική νομοθέτηση και ειδική παρέμβαση που οδηγεί σε ξεπούλημα δημόσιων εκτάσεων ακόμη και σε περιοχές που έχουν ενταχθεί σε ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα. Και ο νοών νοείτω».
Ο Δήμος Δυτικής Αχαΐας αντιδρά με ομόφωνο ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου, καταγγέλλει την αιφνιδιαστική απόφαση χωρίς προηγούμενη θεσμική διαβούλευση και ζητεί την άμεση ανάκληση. Δηλώνει παράσταση στα αρμόδια διοικητικά και δικαστικά όργανα, υπερασπιζόμενος τον δημόσιο χαρακτήρα της έκτασης. Στο πλευρό του δήμου βρίσκεται το Τεχνικό Επιμελητήριο, το Τμήμα Δυτικής Ελλάδας, το οποίο προειδοποιεί πως δημιουργείται επικίνδυνο θεσμικό προηγούμενο. Παρόμοια στάση κρατά και η Οικολογική Κίνηση Πάτρας (ΟΙΚΙΠΑ), κάνοντας λόγο για «θεσμική ρωγμή» στην έννοια του δημοσίου, καλώντας σε ενεργή υπεράσπιση της παραλίας με κάθε νόμιμο μέσο.
Πυρά Γιώργου Παπανδρέου κατά της κυβέρνησης
Από τον δήμο και τους επιστημονικούς φορείς έως την κεντρική πολιτική σκηνή, οι αντιδράσεις έως σήμερα ολοένα και κλιμακώνονται. Ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, που έφερε με επερώτηση το θέμα στη Βουλή, κάνει λόγο για «στρατηγική επιλογή εκποίησης προστατευμένης δημόσιας περιουσίας», ενώ όπως λέει χαρακτηριστικά στο «Βήμα»: «Η πολιτική της κυβέρνησης είναι το ίδιο το πρόβλημα. Μια πολιτική αδιαφάνειας, συγκέντρωσης εξουσίας και εξυπηρέτησης ημετέρων, με ειδική νομοθέτηση και ειδική παρέμβαση που οδηγεί σε ξεπούλημα δημόσιων εκτάσεων ακόμη και σε περιοχές που έχουν ενταχθεί σε ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα. Και ο νοών νοείτω».
Όπως επισημαίνει ο ίδιος: «Η Καλογριά δεν είναι εξαίρεση. Είναι η αρχή ενός μοντέλου που θα εφαρμοστεί και αλλού. Μια στρατηγική επιλογή, απροκάλυπτη και προκλητική, για τη μεταβίβαση δημόσιων γαιών ιδιαίτερου φυσικού κάλλους σε ιδιωτικά συμφέροντα. Η ανάπτυξη δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη φύση -την προϋποθέτει». Για τον ίδιο, η ακύρωση της παραχώρησης είναι μονόδρομος, αλλά δεν αρκεί. «Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η τακτική του πολιτικού αυταρχισμού και η νομοθέτηση κατά παραγγελία» υπογραμμίζει. «Το πρόβλημα είναι θεσμικό και πολιτικό. Και μας εκθέτει συλλογικά ως χώρα-μέλος της Ε.Ε.».
Ο κ. Παπανδρέου στέκεται ιδιαίτερα στον ρόλο του γενικού γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας, ο οποίος -όπως λέει- ενήργησε χωρίς εισήγηση υπηρεσιακών παραγόντων για να δημιουργήσει τετελεσμένα. «Πρόκειται για περιβαλλοντικό έγκλημα, αλλά και για ζήτημα νομιμότητας και ηθικής τάξης. Πιέσεις υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων που συγκρούονται με το Σύνταγμα, τη διεθνή περιβαλλοντική νομοθεσία και το κοινό αίσθημα δεν θα περάσουν».
Κρίσιμα ερωτήματα
Από την πλευρά του, ο Παναγιώτης Δημόπουλος, γραμματέας του Τομέα Περιβάλλοντος του ΠαΣοΚ, επικεντρώνεται σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Πρώτον, «ποια είναι τα μέτρα που έχει λάβει μέχρι σήμερα η πολιτεία για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος στην Καλογριά; Εχει εγκριθεί Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη; Εχει εκδοθεί Προεδρικό Διάταγμα που να καθορίζει όρους και προϋποθέσεις για έργα και δραστηριότητες στην περιοχή;» και, δεύτερον, «γιατί ήταν αναγκαία η προσωπική παρέμβαση του γ.γ. Δημόσιας Περιουσίας για να εκδοθεί η απόφαση αναγνώρισης ιδιοκτησίας; Τι μήνυμα στέλνει αυτό για το κράτος δικαίου και την ίση μεταχείριση των πολιτών;». «Αντί γενικών ανακοινώσεων», καταλήγει ο κ. Δημόπουλος, «αναμένουμε από την κυβέρνηση άμεσες, συγκεκριμένες και δημόσιες απαντήσεις».
Ο Ανδρέας Παναγιωτόπουλος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχαΐα, ασκεί δριμεία κριτική στην απόφαση της Διοίκησης, αφήνοντας αιχμές για την «πρακτική του «εντέλλεσθε» που εφαρμόζει μετ’ επιτάσεως η κυβέρνηση Μητσοτάκη» και η οποία, όπως λέει, «πλήττει βαριά τα δημόσια αγαθά και το δημόσιο συμφέρον είτε αφορά στην υγεία, είτε στην παιδεία, είτε στο περιβάλλον και τη δημόσια περιουσία». Για την παραχώρηση των 35 στρεμμάτων δηλώνει πως «όσο κι αν παρουσιάζεται ως ‘αποκατάσταση μιας αδικίας’, δεν είναι αμερόληπτη», καθώς -όπως τονίζει- «εξυπηρετεί τα συμφέροντα ενός αμφιλεγόμενου επιχειρηματικά ιδιώτη εις βάρος του Δημοσίου, των πολιτών και του φυσικού περιβάλλοντος».
Η άρνηση της Κτηματικής Υπηρεσίας Αχαΐας: Σε απάντηση προς το αίτημα αναγνώρισης κυριότητας, η υπηρεσία ξεκαθαρίζει ότι το Δημόσιο διατηρεί αδιαμφισβήτητα δικαιώματα επί της έκτασης ως παλαιού αιγιαλού και απορρίπτει το αίτημα του ιδιώτη, επικαλούμενη την κείμενη νομοθεσία και σχετικές εγκυκλίους.
Ο κ. Παναγιωτόπουλος υποστηρίζει πως η παραχώρηση «και πρέπει και μπορεί να ακυρωθεί», όχι μόνο επειδή η περιοχή είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000 και τη Σύμβαση Ramsar, αλλά και επειδή «είναι εντελώς αμφισβητήσιμη η νομική βάση των συμβολαίων που επικαλείται ο ‘ευνοούμενος ιδιοκτήτης’», ενώ το κράτος –κατά την άποψή του– «δεν έχει κάνει κανέναν σοβαρό έλεγχο της νομιμότητας». Μαζί με τη βουλεύτρια της Νέας Αριστεράς, Σία Αναγνωστοπούλου, έχουν ήδη επισκεφθεί τον Γενικό Γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας και καταθέσει αίτημα κατάθεσης εγγράφων στην Κτηματική Υπηρεσία Πατρών, ενώ ζητούν την ενεργή παρέμβαση της Περιφέρειας και του Δήμου, ώστε –όπως λέει– «να μη χαθεί αυτός ο φυσικός παράδεισος στο βωμό μιας στρεβλής αντίληψης περί ανάπτυξης και τουρισμού».
Την ώρα που η υπόθεση της Καλογριάς προκαλεί πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις, ο Δήμος Δυτικής Αχαΐας δηλώνει πως ουδέποτε ενημερώθηκε επισήμως. Η πρώτη πληροφόρηση ήρθε μέσω του τοπικού Τύπου, όταν ο ιδιώτης είχε ήδη κινηθεί νομικά κατά του Δημοσίου. Ούτε ο δήμος ούτε ο Φορέας Διαχείρισης Υγροτόπων είχαν ειδοποιηθεί, γεγονός που ενίσχυσε την αίσθηση αδιαφάνειας, λένε.
Περιμένοντας την απάντηση του Πρωθυπουργού
Ακολούθησαν επιστολές προς υπουργεία αλλά και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ωστόσο απαντήσεις δεν υπήρξαν. Η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας προχώρησε κανονικά στην αναγνώριση κυριότητας, κάνοντας λόγο για «αποκατάσταση αδικίας». «Το τραγικό είναι ότι την ίδια στιγμή που το Δημόσιο υπερασπίζεται την έκταση στο δικαστήριο, την παραχωρεί με πολιτική απόφαση» λέει στο «Βήμα» ο δήμαρχος Δ. Αχαΐας Γρηγόρης Αλεξόπουλος. «Πρόκειται για ένα κράτος με δύο πρόσωπα. Ο ρόλος του γενικού γραμματέα είναι να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον ή να αποκαθιστά «αδικίες» υπέρ ιδιωτών;» σχολιάζει δηκτικά.
Ο δήμος ζητεί ήδη τη συνδρομή της ΠΕΔ Δυτικής Ελλάδας για προσφυγή στη Δικαιοσύνη, επισημαίνοντας πως αν η παραχώρηση αυτή επικυρωθεί, δημιουργείται επικίνδυνο θεσμικό προηγούμενο. «Αν περάσει», σημειώνει ο κ. Αλεξόπουλος, «ανοίγει ένας δρόμος για κάθε περιοχή που θεωρούσαμε αυτονόητα δημόσια». Γι’ αυτό και ζητεί την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος που θα θεσμοθετήσει σαφές καθεστώς προστασίας για ολόκληρη την περιοχή.
Από την πρώτη στιγμή, το Τεχνικό Επιμελητήριο Δυτικής Ελλάδας στάθηκε απέναντι στην παραχώρηση της παραλίας, κάνοντας λόγο όχι απλώς για μια επίμαχη νομική πράξη, αλλά για μεθοδευμένη ανατροπή του δημόσιου χαρακτήρα της γης. Ο πρόεδρος του ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας Βαγγέλης Καραχάλιος είναι κατηγορηματικός: «Η παράγραφος 12 του άρθρου 5 του Ν. 5092/2024 δεν είναι απλώς μια τεχνική ρύθμιση περί εμπραγμάτων δικαιωμάτων. Είναι ο καθρέφτης του πώς νομοθετεί τελικά το πολιτικό προσωπικό της χώρας και ποιους εξυπηρετεί». Οπως σημειώνει, όταν ένας ιδιώτης έχει αποτύχει επανειλημμένα να πείσει όλα τα διοικητικά όργανα – Κτηματική Υπηρεσία, πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες επιτροπές του υπουργείου Οικονομικών –, τότε η υπόθεση για την έννομη τάξη «θα έπρεπε να θεωρείται λήξασα».
Το πιο ενδεικτικό, όπως σημειώνει ο Θωμάς Κουτρούμπας, μέλος της ΟΙΚΙΠΑ, είναι το ίδιο το έγγραφο της εντολής, το οποίο αναφέρει προς τους υπαλλήλους της Κτηματικής Υπηρεσίας: «Εν όψει αυτών, ακόμη κι αν θεωρείτε την εντολή μου προδήλως παράνομη και αντισυνταγματική, καλείσθε να την εκτελέσετε άμεσα».
Η εισαγωγή, ωστόσο, μιας φαινομενικά αθώας διάταξης «τεσσάρων μόλις γραμμών», που επιτρέπει την επαναφορά της διεκδίκησης, συνιστά -κατά τον ίδιο- κατάχρηση της νομοθετικής λειτουργίας εις βάρος της δημόσιας περιουσίας. «Αυτό δεν είναι νομικό, είναι θεσμικό «οριζόντιο χτύπημα«» τονίζει, προειδοποιώντας για τις συνέπειες της παραχώρησης χωρίς τελεσίδικη δικαστική απόφαση και εντός προστατευόμενης περιοχής. «Ο αιγιαλός και η παραλία υπόκεινται εκ του Συντάγματος σε τεκμήριο δημόσιας κυριότητας. Η επίκληση συμβολαίων από την εποχή του βασιλέως αποτελεί νομικό αναχρονισμό και ασέβεια στον θεσμό και ασφαλώς αντισυνταγματικό τερατούργημα». Το ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας ζητεί την κατάργηση της επίμαχης διάταξης και προειδοποιεί: «Η παραλία της Καλογριάς δεν είναι ιδιωτικό φιλέτο προς παραχώρηση. Είναι περιβαλλοντικό και θεσμικό σύμβολο κοινής χρήσης και διατήρησης».
Αιγιαλός, παλιός και νέος
Απέναντι στις φωνές που μιλούν για φωτογραφική ρύθμιση και θεσμικό προηγούμενο, το υπουργείο Οικονομικών υπερασπίζεται την απόφαση ως πράξη συμμόρφωσης με τον νόμο. Οπως δηλώνει στο «Βήμα» ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Περιουσίας,Αθανάσιος Τσιούρας, ο άνθρωπος που υπέγραψε την επίμαχη διοικητική πράξη, «εδώ δεν έχουμε την παραχώρηση κάποιας δημόσιας έκτασης, αλλά την αναγνώριση ενός δικαιώματος όπως ακριβώς προβλέπεται από τη νομοθεσία». Ο ίδιος εξηγεί ότι η επίμαχη ζώνη δεν είναι αιγιαλός, αλλά παλαιός αιγιαλός, δηλαδή έκταση που στο παρελθόν βρεχόταν από τη θάλασσα αλλά σήμερα βρίσκεται στην ξηρά. «Ο παλαιός αιγιαλός ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, εκτός αν κάποιος διαθέτει τίτλο ιδιοκτησίας παλαιότερο από τη χάραξη – οπότε η πολιτεία έχει υποχρέωση, όχι τη διακριτική ευχέρεια, να το αναγνωρίσει» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η επιστολή του Γενικού Γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας, Αθανάσιου Τσιούρα, προς την Κτηματική Υπηρεσία Αχαΐας, όπου ζητείται η άμεση συμμόρφωση για την αναγνώριση ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων σε έκταση αιγιαλού, με προειδοποίηση πειθαρχικού ελέγχου για όποιον υπάλληλο δεν συμμορφωθεί.
Απαντώντας στις αιτιάσεις περί «απάτητης παραλίας», υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη έκταση δεν εμπίπτει σε αυτό το καθεστώς, ούτε σε περιοχή Natura. «Η περιοχή είναι εκτός Natura, δεν είναι αιγιαλός, και μπροστά της έχει ήδη παραχωρηθεί έκταση για ομπρελοκαθίσματα από την Κτηματική Υπηρεσία» σημειώνει, κάνοντας ειδική αναφορά στην παρακείμενη ξενοδοχειακή μονάδα. Σε σχέση με τις κατηγορίες πολιτικής παρέμβασης, ο κ. Τσιούρας επιμένει πως ενήργησε θεσμικά: «Ως προϊστάμενος της Υπηρεσίας είχα υποχρέωση να την καλέσω να εφαρμόσει τον νόμο. Η πολιτεία όφειλε να αναγνωρίσει το ιδιοκτησιακό δικαίωμα. Δεν πρόκειται για πολιτική επιλογή, αλλά για εφαρμογή μιας καθολικής, οριζόντιας διάταξης που αποκαθιστά αστοχίες του παρελθόντος».
Σε επίσημη απάντησή του προς το «Βήμα»,ο ΟΦΥΠΕΚΑ παρουσιάζει διαφορετική εικόνα. Επιβεβαιώνει ότι η έκταση ΒΚ32 βρίσκεται εντός των ορίων του Εθνικού Πάρκου Υγροτόπων Κοτυχίου–Στροφυλιάς και υπάγεται στο δίκτυο Natura 2000, συγκεκριμένα σε Ειδικές Ζώνες Διατήρησης (ΕΖΔ) και Ζώνες Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ). Όπως επισημαίνεται, ισχύουν αυστηροί περιβαλλοντικοί περιορισμοί που απορρέουν τόσο από την ευρωπαϊκή όσο και από την εθνική νομοθεσία.
Το ερώτημα που αναδύεται, σχεδόν αβίαστα, είναι πώς μια περιοχή με τόσο βαρύ νομικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα μπορεί να κριθεί «εκτός προστασίας» από την ίδια την πολιτεία που την έχει ορίσει ως τέτοια
Η απάντηση του Φορέα διαχείρισης αναδεικνύει την οικολογική αξία της περιοχής, περιγράφοντας την παρουσία σημαντικών τύπων οικοτόπων, όπως οι λευκές και κινούμενες θίνες, που χαρακτηρίζονται ως «φυσικά αντιπλημμυρικά φράγματα» και συμβάλλουν στη σταθερότητα των υγροτόπων. Παράλληλα, σημειώνει ότι η περιοχή αποτελεί κρίσιμο ενδιαίτημα για προστατευόμενα είδη πανίδας, όπως το γεράκι Falco vespertinus και το νεροχελίδονο. Το ακίνητο, κατά τον ΟΦΥΠΕΚΑ, εντάσσεται στην προτεινόμενη Ζώνη Β1 «Καλογριάς» σύμφωνα με την εγκεκριμένη Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη, όπου ισχύουν ειδικά καθεστώτα διαχείρισης και περιορισμοί στη χρήση γης.
Αν και ο Οργανισμός αποφεύγει να τοποθετηθεί ρητά επί της διοικητικής απόφασης για την αναγνώριση δικαιωμάτων ιδιώτη, η προσεκτικά διατυπωμένη αναφορά στο θεσμικό πλαίσιο δημιουργεί σαφείς αποχρώσεις. Το ερώτημα που αναδύεται, σχεδόν αβίαστα, είναι πώς μια περιοχή με τόσο βαρύ νομικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα μπορεί να κριθεί «εκτός προστασίας» από την ίδια την πολιτεία που την έχει ορίσει ως τέτοια.
Για την Οικολογική Κίνηση Πάτρας, η υπόθεση Καλογριάς δεν είναι απλώς μια νομική διαφορά, αλλά «προειδοποίηση» για μια γενικευμένη υποχώρηση της προστασίας του αιγιαλού και των περιοχών Natura. «Η όρεξη των «επενδυτών» για κατασκευές πάνω στο κύμα θα ανοίξει διάπλατα και θα δούμε σημεία και τέρατα σε προστατευόμενες περιοχές σε όλη τη χώρα» προειδοποιεί ο Θωμάς Κουτρούμπας, μέλος της ΟΙΚΙΠΑ, που παρακολουθεί την υπόθεση για περισσότερο από μία δεκαετία.
Έγγραφο για την υπόθεση της Καλογριάς ζητά την εκτέλεση εντολής, ακόμα και αν κρίνεται αμφισβητήσιμη από αλλη υπηρεσία. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα του πώς οι διοικητικές πράξεις μπορούν να προκαλέσουν θεσμικά ερωτήματα.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις πιέσεις που -κατά την ΟΙΚΙΠΑ- ασκήθηκαν προς την Κτηματική Υπηρεσία ώστε να προχωρήσει η αναγνώριση κυριότητας παρά τις αρνητικές εισηγήσεις. «Είναι πρωτοφανές να διατυπώνονται εντολές από γενικό γραμματέα με τέτοιο ύφος και τόνο απέναντι σε μια δημόσια υπηρεσία» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Κουτρούμπας. Το πιο ενδεικτικό, όπως σημειώνει, είναι το ίδιο το έγγραφο της εντολής, το οποίο αναφέρει προς τους υπαλλήλους της Κτηματικής Υπηρεσίας: «Εν όψει αυτών, ακόμη κι αν θεωρείτε την εντολή μου προδήλως παράνομη και αντισυνταγματική, καλείσθε να την εκτελέσετε άμεσα».
Σε μια κοινωνία όπου η κατοχύρωση του κοινού δεν προκύπτει από μια θεσμική συνέπεια ούτε από τη βούληση των πολλών, αλλά συχνά από τη διακριτική ευχέρεια των λίγων, η έννοια του δημόσιου χώρου γίνεται ολοένα και πιο ευάλωτη στις μέρες μας. Οταν, όμως, ο κοινός τόπος εξαρτάται από αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς κοινωνική συμμετοχή ή λογοδοσία, τότε προκύπτει ένα ερώτημα που δεν είναι πια ρητορικό, αλλά υπαρξιακό: πώς ορίζεται, αλήθεια, το δημόσιο σε ένα κράτος που δεν το υπερασπίζεται;
Ιδιοκτησία ή δημόσιο αγαθό; Η απάντηση του ιδιώτη
Την εβδομάδα που ακολούθησε τη δημοσίευση του αρχικού ρεπορτάζ σχετικά με την υπόθεση της Καλογριάς, ο ιδιώτης που αναφέρεται επικοινώνησε με την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το συντάκτη της έρευνας και ζήτησε να πραγματοποιηθεί συνάντηση, προκειμένου να παραθέσει τις δικές του θέσεις. Ο ίδιος είχε αναζητηθεί από την εφημερίδα πριν από τη δημοσίευση του ρεπορτάζ, χωρίς, όμως, να υπάρξει ανταπόκριση εκείνη την περίοδο. Σήμερα, για πρώτη φορά, o επιχειρηματίας, Κωνσταντίνος Μπολτσής, τοποθετείται δημόσια επί του θέματος, απαντώντας στα επίμαχα σημεία: το ιδιοκτησιακό ιστορικό, τις δικαστικές αποφάσεις, τις γνωμοδοτήσεις, τη στάση της διοίκησης καθώς και τις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις που έχουν προκύψει.
Περιγράφει το ιστορικό της ιδιοκτησίας, τις δικαστικές διαμάχες για μια 20ετία, τις πραγματογνωμοσύνες, τη στάση της Κτηματικής και τις νομοθετικές εξελίξεις. Ο ίδιος υποστηρίζει πως πρόκειται για «καθαρά ιδιωτική περιουσία», κάνει λόγο για «συστηματικές διαστρεβλώσεις» και «στοχοποίηση χωρίς λόγο» και αναπτύσσει τις θέσεις του επί των βασικών ζητημάτων που έχουν τεθεί στον δημόσιο διάλογο.
Ακολουθεί η συζήτηση με τον κ. Μπολτσή, όπως καταγράφηκε στη συνάντηση με τον συντάκτη του ΒΗΜΑΤΟΣ. Οι απαντήσεις του παρατίθενται αυτούσιες.
Έχετε μιλήσει για συστηματική παραπληροφόρηση γύρω από τη νομική πλευρά της υπόθεσής σας. Τι ακριβώς θεωρείτε πως έχει παρερμηνευτεί ή δεν έχει αποδοθεί σωστά στο δημόσιο διάλογο;
Βεβαίως και έχουν γίνει παρερμηνείες και μάλιστα όχι απλώς παρερμηνείες, αλλά συστηματικές διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας. Το βασικό που δεν έχει ακουστεί επαρκώς είναι ότι πρόκειται για μια καθαρά ιδιωτική έκταση, με διαδοχικούς τίτλους ιδιοκτησίας που φτάνουν μέχρι το 1786.
Πότε και με ποιον τρόπο αποκτήσατε τους τίτλους ιδιοκτησίας για την έκταση στην Καλογριά;
Το 2004 αγόρασα ένα ακίνητο 160 στρεμμάτων από μια βρετανικών συμφερόντων εταιρεία, την FORTRESS Α.Τ.Ξ.Ε.. Η αγορά αυτή έγινε έπειτα από εξονυχιστικό έλεγχο τίτλων ιδιοκτησίας από τους νομικούς μου συμβούλους που φτάνει σε βάθος χρόνου άνω των δύο αιώνων. Η αγορά έγινε σε εφαρμογή των υπ’ αριθμ 62/2004 και 1088/2004 Δικαστικών αποφάσεων του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και υπό την εποπτεία Προέδρου Πρωτοδικών.
Το 2005 ξεκίνησα επίσημα τη διαδικασία, δυνάμει του ν. 2971/2001, για να διορθωθεί αυτή η αυθαιρεσία με την υποβολή αιτήσεώς μου για επανακαθορισμό της γραμμής παλαιού αιγιαλού. Προσκόμισα την από 25-01-2005 τεχνική έκθεση δύο ιδιωτών μηχανικών, η οποία έδειχνε με σαφήνεια ότι ουδέποτε υπήρξε εκεί ζώνη παλαιού αιγιαλού. Η απάντηση της κτηματικής ήταν αρνητική.
Οι τίτλοι του ακινήτου μου είναι διαφανείς και αδιάσειστοι: η πωλήτρια το είχε αποκτήσει με το υπ’ αριθ. 45531/1990 συμβόλαιο, από διάφορα φυσικά πρόσωπα τα οποία το είχαν αποκτήσει από αγρότες της περιοχής που καλλιεργούσαν τη γη για δεκαετίες με τα υπ’ αριθμ. 43352/1986, 42253/1985, 41700/1984, 1781/1979, 12381/1965, 21948/1964, 21949/1964, 4246/1964, 4245/1964, 36/1963, 5821/1963, 23289/1933, 17922/1927 και 16291/1922 διαδοχικά συμβόλαια, έχοντας αποκτήσει οι ίδιοι τα κτήματά τους από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α’ με το υπ’ αριθ. 29.537/1921 συμβόλαιο. Σε εκείνον είχε περιέλθει από τη Μονή Χρυσοποδαρίτισσας με το υπ’ αριθμ. 4996/1915 συμβόλαιο, η οποία κατείχε τη γη ήδη με το υπ’ αριθμ. 5583/1786 Πατριαρχικό Σιγγίλιο. Οι βασιλιάδες έρχονται και φεύγουν, αλλά προφανώς οι τίτλοι και τα χωράφια μένουν!
Ωστόσο, η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε, στρατηγικά, ξένες επενδύσεις στην χώρα μας. Έτσι, εμφάνισε από το πουθενά προσχηματικά και ανυπόστατα, το εμπόδιο του παλαιού αιγιαλού και ξεκίνησε ένας πολυετής Γολγοθάς. Παρόλο που υπήρχαν συμβόλαια με ρητό δυτικό όριο τη θάλασσα και η ίδια η Κτηματική το 1984, με το υπ’ αριθμ. Δ.2062/645/9-5-1984 έγγραφο αναγνώρισε ότι οι τότε αιτήσαντες την αναγνώριση, απώτεροι δικαιοπάροχοί μου, ήταν κύριοι και κατείχαν μέχρι τότε το σύνολο του ακινήτου. Το 1985 —με απόφαση του τότε Νομάρχη Αχαΐας— σχεδιάστηκε αυθαίρετα γραμμή παλαιού αιγιαλού. Η απόφαση αυτή ακυρώθηκε από το ΣτΕ, αλλά το 1992 η Κτηματική επανέφερε την ίδια γραμμή, αγνοώντας το ΣτΕ.
Πότε και γιατί ξεκίνησε η αμφισβήτηση από πλευράς του Δημοσίου ως προς τα όρια της έκτασης; Υπήρξαν ενδείξεις από νωρίς πως θα υπάρξει εμπλοκή;
Το 2005 ξεκίνησα επίσημα τη διαδικασία, δυνάμει του ν. 2971/2001, για να διορθωθεί αυτή η αυθαιρεσία με την υποβολή αιτήσεώς μου για επανακαθορισμό της γραμμής παλαιού αιγιαλού. Προσκόμισα την από 25-01-2005 τεχνική έκθεση δύο ιδιωτών μηχανικών, η οποία έδειχνε με σαφήνεια ότι ουδέποτε υπήρξε εκεί ζώνη παλαιού αιγιαλού. Η απάντηση της κτηματικής ήταν αρνητική.
Ζήτησαν πραγματογνωμοσύνη από το ΤΕΕ, υπό την ιδιότητα αυτού ως τεχνικού συμβούλου του κράτους. Την έλαβαν και αυτή κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Πάλι, όμως, την απέρριψαν με το πρόσχημα ότι δήθεν δεν είχαν τα μέσα να ελέγξουν την ορθότητα της πραγματογνωμοσύνης αυτής.
Με παρέπεμψαν τότε στο ΙΓΜΕΜ, το οποίο με βάση την υπ’ αριθ. πρωτ. 1058854/3981/Β0010/12-8-2009 Εγκύκλιο του Υπουργείου Οικονομικών καθίστατο ως η πλέον αρμόδια και αξιόπιστη επιστημονική υπηρεσία. Δυστυχώς και σε αντίθεση με την άνω Εγκύκλιο, η Κτηματική δεν δέχτηκε ούτε την από 01/2015 Πραγματογνωμοσύνη του ΙΓΜΕΜ, της οποίας το συμπέρασμα ήταν ότι ουδέποτε υπήρξε παλαιός αιγιαλός, στέλνοντας μάλιστα τα κοκομετρικά δείγματα σε εξειδικευμένο γι’ αυτές τις περιπτώσεις εργαστήριο στην Αμερική!
Ενώ όλα ήταν ξεκάθαρα, βρήκα μπροστά μου έναν προϊστάμενο της Κτηματικής, που αρνούνταν λυσσαλέα να εφαρμόσει τον νόμο. Για λόγους που τότε αγνοούσα, παρέμενε σθεναρά αδρανής και δεν ενεργούσε όπως ορίζει ο νόμος και ως όφειλε.
Έχοντας εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διοικητικής επίλυσης με την διαφαινόμενη απροθυμία της Κτηματικής για ανεξήγητους λόγους να απαντήσουν και επιλύσουν το δίκαιο αίτημά μου, κατέθεσα αγωγή. Ορίστηκε λοιπόν δικαστικός πραγματογνώμονας δυνάμει της υπ’ αριθμ. 286/2016 Απόφασης του δικαστηρίου Πατρών, ο οποίος επιβεβαίωσε ξανά πως δεν υπάρχει παλαιός αιγιαλός στην έκταση στην από 17-12-2018 πραγματογνωμοσύνη του και συγκεκριμένα: «Η θέση του ορίου του αιγιαλού του έτους 1884 συμπίπτει με την οριογραμμή του σημερινού αιγιαλού…. Το επίδικο τμήμα ήταν ανέκαθεν ιδιωτική έκταση, η οποία περιλαμβάνεται στους τίτλους κτήσης του ενάγοντα, αλλά και των προκτητόρων του καθώς σε όλους τους τίτλους των μικρότερων τεμαχίων που το εμπεριείχαν δυτικό όριο ήταν ο αιγιαλός. Ως εκ τούτου το Δημόσιο δεν μπορεί να θεμελιώσει δημόσια Κτήση. Η εξέταση λοιπόν της ακτογραμμής και κατά συνέπεια της θέσης του αιγιαλού σήμερα, σε σχέση με αυτή του παρελθόντος, οφείλει να αναχθεί στο έτος 1884. Όπως διεξοδικά αναλύθηκε η θέση του Αιγιαλού στο παρελθόν (έτος 1884) δεν ήταν διαφορετική από αυτή που έχει οριστεί σήμερα. Επομένως το Επίδικο Τμήμα δεν αποτελούσε ποτέ μέρος του Παλαιού Αιγιαλού, αλλά συμπεριλαμβάνεται στους τίτλους κτήσης του ενάγοντα και των προκτητόρων του».
Το πρόβλημα που αντιμετώπισα, το έχουν ζήσει χιλιάδες ιδιοκτήτες στη χώρα μας. Για τον λόγο αυτό, με πρωτοβουλία του τότε Υπουργού Οικονομικών, κ. Χατζηδάκη, ψηφίστηκε ο Νόμος 5092/2024, ο οποίος βάζει τέλος σε αυτές τις χρονίζουσες αδικίες.
Ζήτησα, λοιπόν, αναβολή της συζήτησης της υπόθεσής μου στα δικαστήρια -που έτσι κι αλλιώς μπορεί να κρατήσει (Πρωτοδικείο, Εφετείο, Άρειος Πάγος) και πάνω από δεκαετία- και επέμενα εκ νέου στην διοικητική επίλυση και στην αίτησή μου προς την Κτηματική, επισυνάπτοντας όλους τους τίτλους, τις μελέτες και τις τέσσερις (4) πραγματογνωμοσύνες.
Και τότε, ενώ όλα ήταν ξεκάθαρα, βρήκα μπροστά μου έναν προϊστάμενο της Κτηματικής, που αρνούνταν λυσσαλέα να εφαρμόσει τον νόμο. Για λόγους που τότε αγνοούσα, παρέμενε σθεναρά αδρανής και δεν ενεργούσε όπως ορίζει ο νόμος και ως όφειλε.
Κατέθεσα επίσημη αναφορά – καταγγελία στο γραφείο του Υπουργού Οικονομικών Κυριάκου Πιερρακάκη, με κοινοποίηση στον αρμόδιο Γ.Γ. Δημόσιας Περιουσίας, Αθανάσιο Τσιούρα. Κατήγγειλα την παράνομη στάση του προϊσταμένου της Κτηματικής και ζήτησα να εφαρμοστεί άμεσα ο νόμος που ψηφίστηκε και τους γνωστοποίησα με πλήρη στοιχεία τους «λόγους» που είχε ο εν λόγω προϊστάμενος και δεν εφάρμοζε τον νόμο.
Η αλήθεια είναι πως το Υπουργείο λειτούργησε. Μόλις διαπίστωσαν τη σοβαρότητα της κατάστασης και την αδικαιολόγητη αδράνεια-άρνηση του προϊσταμένου της Κτηματικής, αντέδρασαν άμεσα. Δεν υπέκυψαν σε πιέσεις, εκβιασμούς ή μικροπολιτικά παιχνίδια.
Αυτή η υπόθεση δεν είναι μια προσωπική μου διαμάχη με το κράτος. Είναι μια μάχη υπέρ της νομιμότητας. Υπέρ του δικαιώματος κάθε πολίτη να ζει σε μια χώρα όπου οι τίτλοι του γίνονται σεβαστοί, οι νόμοι εφαρμόζονται και η διοίκηση λειτουργεί.
Δυστυχώς, υπήρξαν και εκείνοι που προσπάθησαν να εργαλειοποιήσουν την υπόθεση – όπως οι της ΟΙΚΙΠΑ και ορισμένοι βουλευτές που θέλησαν να μετατρέψουν ένα ζήτημα καθαρής νομιμότητας σε πολιτική και κυρίως κομματική αντιπαράθεση. Οι καταγγελίες τους, ωστόσο, είναι ανακυκλώσεις ψευδών ισχυρισμών, των ίδιων που είχαν διατυπωθεί και το 2010–2011 από κάτοικο της περιοχής με την τότε στήριξη της ΟΙΚΙΠΑ και συγκεκριμένα ισχυρίζονταν ότι το ακίνητο βρίσκεται στην Ζώνη Α’ Προστατευόμενης περιοχής ενώ η αλήθεια είναι ότι το ακίνητο βρίσκεται στην ζώνη Β1 Καλόγρια με συγκριμένους όρους δόμησης που καθορίζονται από το ΦΕΚ 159Δ/29-5-2009 και περικλείεται από άλλες τέσσερις ξενοδοχειακές μονάδες όμορων ακινήτων.
Και τότε είχα προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Και τότε είχα δικαιωθεί. Αρχικά με την υπ’ αριθμ. 3524/2017 απόφαση του ΠολΠρωτΑθηνών και στην συνέχεια με την τελεσίδικη υπ’ αριθμ. 2513/2020 απόφαση του ΠολΕφΑθηνών, που καταδίκασε τον συκοφάντη μου σε καταβολή αποζημίωσης.
Αυτή η υπόθεση δεν είναι μια προσωπική μου διαμάχη με το κράτος. Είναι μια μάχη υπέρ της νομιμότητας. Υπέρ του δικαιώματος κάθε πολίτη να ζει σε μια χώρα όπου οι τίτλοι του γίνονται σεβαστοί, οι νόμοι εφαρμόζονται και η διοίκηση λειτουργεί. Και κυρίως, όπου η σιωπή της γραφειοκρατίας δεν μπορεί να πνίξει τη φωνή της Δικαιοσύνης.
Σκοπεύετε να προχωρήσετε σε κάποια ενέργεια αξιοποίησης ή σχεδιασμού για την περιοχή ή πρόκειται για καθαρά ιδιοκτησιακό θέμα;
Σαφώς, υπάρχει ήδη ένας ώριμος σχεδιασμός, ο οποίος ωστόσο δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμος στην παρούσα φάση. Μπορώ να σας πω ότι πρόκειται για μια μεγάλη επένδυση με ολιστική προσέγγιση ανάπτυξης, με σεβασμό στο περιβάλλον και στο τοπίο, με γνώμονα την διατήρηση και ανάδειξη του φυσικού κάλλους της περιοχής.
Ο σχεδιασμός δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον βιοκλιματικό σχεδιασμό, την ήπια ένταξη στο τοπίο και την ενίσχυση της σχέσης με την φύση. Συνεργαζόμαστε με καταξιωμένα αρχιτεκτονικά γραφεία τόσο της χώρας μας όσο και του εξωτερικού που ειδικεύονται σε τέτοιου είδους αναπτύξεις. Η προσέγγιση είναι προσεκτική, υπεύθυνη και με ξεκάθαρη στόχευση στην βιωσιμότητα και την ποιότητα. Όπως καταλαβαίνετε το έργο αυτό θα αναβαθμίσει όλη την περιοχή και γενικότερα τον νομό της Αχαΐας δημιουργώντας ταυτόχρονα περισσότερες από 700 νέες άμεσες θέσεις εργασίας που τόσο ανάγκη έχουν οι δημότες της περιοχής.
Έχουν διατυπωθεί, τόσο από δημόσιους φορείς και αρμόδιες υπηρεσίες όσο και από περιβαλλοντικές οργανώσεις, παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης και πολιτικά πρόσωπα, ενστάσεις ως προς τον χαρακτήρα της έκτασης, την οποία θεωρούν όλοι τμήμα δημόσιας γης με σημαντική οικολογική αξία. Ποια είναι η δική σας θέση απέναντι σε αυτό το επιχείρημα;
Αρχικά, μου έχει κάνει εντύπωση που έχουν άποψη για την υπόθεση άνθρωποι που δεν έχουν καν πρόσβαση στον φάκελό της. Άραγε ο συνάδελφος μηχανικός πρόεδρος του ΤΕΕ Αχαΐας έχει διαβάσει έστω την πραγματογνωμοσύνη του ΤΕΕ για το θέμα; Επίσης, είναι λυπηρό για έναν πρώην Πρωθυπουργό να αμφισβητεί νόμους που ψηφίστηκαν από την Βουλή και να μιλάει για διαπλοκή κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτό είναι η υγιής αντιπολίτευση;
Η προστασία του περιβάλλοντος είναι καθήκον όλων μας, αλλά δεν πρέπει να γίνεται πρόσχημα για σφετερισμό ιδιωτικής περιουσίας. Η οικολογία δεν μπορεί να στηρίζεται σε ψευδείς ισχυρισμούς. Δημόσιος χαρακτήρας δεν υφίσταται όπου υπάρχουν σαφείς και ιστορικά κατοχυρωμένοι τίτλοι. Δεν είναι ευχάριστο να στοχοποιείσαι χωρίς λόγο και να γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης από όσους επιδιώκουν πολιτικά ή μικροσυμφεροντολογικά οφέλη.
(Ρεπορτάζ του Αντώνη Ντινιακού από “ΤΟ ΒΗΜΑ”)
