Ο πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πατρέων Κωνσταντίνος Μπουρδούλης σε ανάρτησή του αναφέρει:
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή, στο χωριό μου το Άνω Καστρίτσι Πατρών, λέγαμε «Του Χριστού τα Πάθη».
Όλα τα αγόρια του χωριού ξεκινάγαμε νύχτα, πριν το γλυκοχάραμα.
Φυσικά δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και για να βλέπουμε είχαμε ένα φαναράκι που έκαιγε λάδι.
Επειδή δεν υπήρχαν ρολόγια ξεκινάγαμε όταν ένα αστέρι, που είχαμε για σημάδι, έφτανε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του ουρανού.
Είχαμε μαζί μας και ένα μακρύ ξύλο ή μια γκλίτσα, για να προστατευόμαστε από τα σκυλιά.
Λόγω της φτώχειας που επικρατούσε, και τα λίγα χρήματα που μπορεί να υπήρχαν σε κάθε οικογένεια δεν έφθαναν ούτε για τα άκρως απαραίτητα, μας έδιναν ένα ή δύο αυγά σε κάθε σπίτι που τα «λέγαμε».
* Τα κάλαντα μου τα έγραψε και μου τα έμαθε η ΜΑΝΑ μου η Ουρανία, που έχασα πριν από επτά χρόνια. Επειδή ο Πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν ενός έτους στο χωριό με έλεγαν «Ο Κωστάκης της Ουρανίας». Οι ποιο παλαιοί εξακολουθούν να με λένε έτσι.
«Του Χριστού τα πάθη»
Σήμερα μαύρος ουρανός.
Σήμερα μαύρη μέρα.
Σήμερα όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα έβαλαν βουλή
οι άνομοι Εβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά,
οι τρισκαταραμένοι,
για να σταυρώσουν τον Χριστό
των Πάντων Βασιλέα.
Ο Κύριος ηθέλησε
να μπει σε περιβόλι,
δείπνο να λάβει μυστικόν
να μην τον μάθουν όλοι.
Η Παναγιά η Δέσποινα
καθόταν μοναχή της,
τις προσευχές της έκανε
για τον μονογενή της.
Ξάφνου φωνή εξ ουρανού,
απ΄ Αρχαγγέλου στόμα,
«σώνουν κυρά μου οι προσευχές,
σώνουν και οι μετάνοιες.
Το γιό σου τον επιάσανε
και σαν ληστή τον πάνε
και στου Πιλάτου τις αυλές
εκεί τον τυρανάννε.
Και τον χαλκιά διατάξανε.
Χαλκιά χαλκιά φτιάξε καρφιά,
φτιάξε τρία περόνια.
Και κείνος ο παράνομος
βαρεί και φτιάχνει πέντε.
Συ Φαραέ που τάφτιαξες
πρέπει να μας διατάξεις.
Βάλτε τα δυό στα χέρια του
και τ’ άλλα δυό στα πόδια.
Το πέμπτο το φαρμακερό
βάλτε του στην καρδιά του,
να στάξει αίμα και νερό
να λιγωθεί η καρδιά του».
Η Παναγιά σαν τάκουσε
έπεσε και λιγώθη.
Σταμνιά νερό της ρίξανε,
τρία κανάτια μόσχο
και τρία νεροδόσταμο
για να της έρθει ο νούς της.
Και σαν της ήρθε ο λογισμός
και σαν της ήρθε ο νούς της,
ζητά μαχαίρι να σφαγεί,
φωτιά να πέσει μέσα,
ζητά γκρεμό να γκρεμισθεί
για τον μονογενή της.
Η Μάρθα η Μαγδαληνή
και του Λαζάρου η μάνα,
του Ιακώβου η αδελφή
και οι τέσσερις αντάμα,
πήρανε το στρατί στρατί,
πήραν το μονοπάτι.
Και το στρατί τις έβγαλε
μέσ΄ του ληστού τον πόρτα.
Άνοιξε πόρτα του ληστού
και πόρτα του Πιλάτου
και η πόρτα από τον φόβο της
ανοίγει μοναχή της.
Κοιτάει δεξά
κοιτάει ζερβά
κανέναν δεν γνωρίζει.
Κοιτάει και δεξιότερα
βλέπει τον Αηγιάννη.
Άγε μου Γιάννη Πρόδρομε
και βαπτιστή του γιού μου,
μην είδες τον ιγιούλη μου
και σε τον δάσκαλό σου.
Δεν έχω στόμα να σου πω,
γλώσσα να σου μιλήσω,
δεν έχω χειροπάλαμο
για να σου τόνε δείξω.
Βλέπεις εκείνον τον γυμνό,
τον παραπονεμένο,
όπου φορεί πουκάμισο
στο αίμα βουτηγμένο,
όπου φορεί στην κεφαλή
ακάνθινο στεφάνι,
αυτός είναι ο γιούλης σου
και με ο δάσκαλός μου.
Η Παναγιά σαν τ’ άκουσε
κοντά τον πλησιάζει.
Δεν μου μιλάς παιδάκι μου
δεν μου μιλάς παιδί μου.
Τι να σου πώ μανούλα μου
που διάφορο δεν έχεις.
Ταχιά το Μέγα Σάββατο,
το Μέγα μεσημέρι,
που θα λαλήσει ο πετεινός,
σημάνουν οι καμπάνες,
σημάνει και η Άγια Σοφιά
το Μέγα μοναστήρι.
Όποιος το ακούει σώζεται
και όποιος το λέει αγιάζει
και όποιος το καλοαφουγκραστεί
Παράδεισο θα λάβει.
Παράδεισο και λίβανο
από τον Άγιο Τάφο.
Και του χρόνου.
