Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, πρώην υπουργού
Η πολεμική σύγκρουση του Ισραήλ με το Ιράν (Περσία) έχει βαθειές ιστορικές ρίζες. Πρόκειται για δύο αρχαιότατους λαούς που κατοικούν στα εδάφη αυτά για πολλούς αιώνες και μοιράζονται πολλές πολιτιστικές και ιστορικές εμπειρίες. Να μην μας διαφεύγει πως η περσική αυτοκρατορία των προ- και μεσαιωνικών χρόνων κάλυπτε και μεγάλο μέρος του Ιράκ – και όχι μόνο, στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι εβραίοι πάλι, διότι κράτος του Ισραήλ δεν υπήρχε πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήσαν διασκορπισμένοι σε διάφορες περιοχές της λεγόμενης Εύφορης Ημισελίνου (από ακτές Μεσογείου και την Μεσοποταμία μέχρι απαρχές σημερινού Ιράν). Εκεί ακριβώς αναπτύχθηκαν και οι σύγχρονοι πολιτισμοί της ανθρωπότητας όπως και οι σπουδαιότερες θρησκείες (Ιουδαισμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ).
Πριν την εμφάνιση του Ισλάμ, αυτό που κυριαρχούσε στην εγγύτερη μέση ανατολή, στην περιοχή της Μεσοποταμίας και στην κυρίως Περσία ήταν ο Χριστιανισμός (Βυζαντινή Αυτοκρατορία), ο Ιουδαισμός και ο Ζωροαστρισμός (Περσία και Μεσοποταμία). Σαν συνέπεια και οι τρείς επέδρασαν αποφασιστικά στις διδασκαλίες και τις παραδόσεις του Ισλάμ. Ιδιαίτερα τα Χαντίτ (ιερές διδασκαλίες που αποδίδονται στον προφήτη Μωάμεθ) είναι έντονα επηρεασμένα από τον Ιουδαισμό και τον Ζπωροαστρισμό. Το γεγονός πως οι θεικές αποκαλύψεις, που ενσωματώθηκαν στο Κοράνι, συμπληρώθηκαν αργότερα απο προφορικές παραδόσεις που εντάχθηκαν απο έγγυρους μελετητές στα Χαντίτ, μοιάζουν πολύ με τον τρόπο δημιουργίας του ιουδαικού ιερού βιβλίου Ταλμούντ. Το Ταλμούντ προήλθε εξ’ αποκαλύψεως και οι συνακόλουθες προφορικές ιερές παραδόσεις ενσωματώθηκαν σ’ αυτό αργότερα στην Μεσοποταμία, στις σχολές της Σούρα και της Μπλουμπεντίτα. Το λεγόμενο “Ταλμούντ της Βαβυλώνας” αποτελεί ουσιαστικά το κυριότερο ιουδαικό ιερό κείμενο και δείχνει τις στενές διασυνδέσεις – και αντιθέσεις βέβαια – της εβραικής θρησκείας με το Ισλάμ και βέβαια με την ευρύτερη περιοχή της Περσίας.
Επίσης, σημαντικές ισλαμικές παραδόσεις έχουν ρίζες στις διδασκαλίες του περσικού Ζωροαστρισμού. Η αυστηρή επιταγή των Χαντίτ για θανάτωση των αποστατών (αυτών που εγκαταλείπουν την θρησκεία δηλαδή), που δεν υπάρχει στο Κοράνι, έχει σαφή προέλευση απο τις καταδικαστικές σχετικές εντολές των ιερέων του Ζωροαστρισμού. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την χρήση του πέπλου (τσαντόρ) για την κάλυψη του προσώπου των γυναικών οπως και για την μανιακή περίπου χρήση οδοντογλυφίδων για τον καθαρισμό των οδόντων των πιστών.
Υπάρχουν όμως και σημαντικές ιστορικές βάσεις για την αντιπαράθεση ιουδαίων και σημερινών περσών. Τον 6ο αιώνα πΧ, χιλιάδες ιουδαίοι μεταφέρθηκαν στη Βαβυλώνα (σημερινή πόλη Χιλλά, του κεντρικού Ιράκ) όπου και παρέμειναν άιχμάλωτοι για 48 χρόνια. Αυτό όμως που πλήγωσε βαθειά την ιουδαική ψυχή ήταν πως οι δυνάμεις του αυτοκράτορα των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσωρα, που έσυραν τις χιλιάδες αιχμαλώτους, ισοπέδωσαν τον περίφημο Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Αν και οι ιουδαίοι απελευθερώθηκαν τελικά από την Περσική Αυτοκρατορία του βασιληά Κύρου και πολλοί παρέμειναν σε περιοχές που είχαν αποκτήσει στην Μεσοποταμία, η αίσθηση απώλειας δεν εξαλείφθηκε ποτέ από την ιουδαική ψυχοσύνθεση. Τοτε ξεκίνησε και η έννοια της “εβραικής διασποράς”.
Ολα αυτά λοιπόν παίζουν τον ρόλο τους στην αντίθεση Ιράν και Ισραήλ. Βαθειά ριζωμένες δηλαδή θρησκευτικές επιρροές και αντιθέσεις.
