Αθήνα 16 Αυγούστου 1919 – Πύλος 8 Αυγούστου 2003.
Ο εικοστός αιώνας προς το τέλος του. Είχε αρχίσει να χαράζει, εκείνο το βράδυ είχα μείνει και πάλι στην οδό Αναγνωστοπούλου στο σπίτι του Αντώνη και της Ελένης Σαμαράκη. Από τη μεγάλη τζαμαρία στο καθιστικό άλλαζε χρώμα το σκοτάδι, στο βαθύ μπλε του αττικού ουρανού φώτιζε στο βάθος το κάλλος του Παρθενώνα.
Στην απόλυτη ησυχία φάνηκε η φιγούρα του Αντώνη. Κάθισε δίπλα στον καναπέ και μου έδωσε να διαβάσω μερικές δακτυλόγραφες σελίδες. Ήταν το πρωτόκολλο που είχε υπογράψει προ ημερών με την ιατρική σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών για τη δωρεά του σώματος του. Μετά το θάνατο του, οι οικείοι του (εν προκειμένω η σύντροφος του Ελένη) έπρεπε να παραδώσουν το σώμα του στην έδρα ανατομίας για ερευνητικούς λόγους. Έτσι και έγινε. Αρκετά χρόνια μετά η είδηση του θανάτου του με βρήκε στο καράβι από τη Βενετία προς την Πάτρα. Με ρώτησαν οι δημοσιογράφοι, καθώς γνώριζαν τη σχέση που είχα μαζί του, που και πότε θα γίνει η εξόδιος ακολουθία, καθώς δεν υπήρχε ανακοίνωση και η απάντηση ήταν ότι η επιθυμία του ήταν άλλη και μάλιστα τρανή υπέρ της επιστήμης.
Ο Αντώνης Σαμαράκης είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα των Ελληνικών Γραμμάτων για το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Οδοιπόρησε καθ’ όλο το βίο του στα μεγάλα γεγονότα του εικοστού αιώνα, Μικρασιατική Καταστροφή, Κίνημα του “35, Δικτατορία του Μεταξά, Αλβανικό Έπος, Εμφύλιος Πόλεμος, Δικτατορία των Συνταγματαρχών, Πολυτεχνείο, Μεταπολίτευση. Συνομίλησε με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της Ελλάδας όπως και με εξέχουσες μορφές των γραμμάτων σε διεθνές επίπεδο. Τιμήθηκε, βραβεύτηκε, αγαπήθηκε το έργο του από τους αναγνώστες στην Ελλάδα και διεθνώς. Σε ότι με αφορά είναι ο πνευματικός φάρος της βιωτής μου.
Στα χρόνια που συνοδοιπορήσαμε και ήταν αρκετά με έμαθε να κατανοώ – με ότι σημαίνει αυτό ως κώδικα ζωής – ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει. Δάσκαλος με Δ κεφάλαιο και Άνθρωπος με Α όπως αυτό που υπάρχει στο εν “Αρχή το Φως”
Αντώνης Δ. Σκιαθάς Ξημερώματα της 8ης Αυγούστου 2025
