του Μιχάλη Ψύλου, δημοσιογράφου
Οι Γάλλοι αποφασίζουν σήμερα αυτή την Κυριακή στις βουλευτικές εκλογές πόση εξουσία θα δώσουν στην ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση (RN), που εμφανίζεται πιο δυνατή από ποτέ.
Στον δεύτερο γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι το ακροδεξιό κόμμα θα κερδίσει βουλευτικές εκλογές για πρώτη φορά στη γαλλική ιστορία.
Ωστόσο, το λεγόμενο «Δημοκρατικό μέτωπο» της Αριστεράς και των Μακρονιστών φαίνεται πως θα διασφαλίσει ότι το RN θα αποσπάσει πιθανώς μόνο τη σχετική πλειοψηφία και δεν θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, ακόμη και με δεξιούς συντηρητικούς συμμάχους.
Ως αποτέλεσμα, πιθανότατα θα εκλεγεί ένα κοινοβούλιο στο οποίο κανένα από τα τρία μπλοκ δεν θα έχει πλειοψηφία, ούτε το ακροδεξιό RN, ούτε οι Μακρονιστές, ούτε το αριστερό Νέο Λαϊκό Μέτωπο.
Το μεγαλύτερο ερώτημα θα είναι πώς θα βρεθεί η κυβερνητική πλειοψηφία στο νέο κοινοβούλιο. Ο φόβος της ακυβερνησίας είναι μεγάλος. Υπάρχουν πολλά σημάδια που δείχνουν πως θα υπάρξει μια νέα κυβέρνηση μειοψηφίας.
Πολλά θα κριθούν σήμερα από πόσο υψηλή θα είναι η προσέλευση των ψηφοφόρων και πόσοι θα τηρήσουν τις εκλογικές συστάσεις του Δημοκρατικού Μετώπου για τη στήριξη των κοινών του υποψηφίων. Γιατί πολλοί κεντρώοι ή αριστεροί ψηφοφόροι έχουν την άποψη πως έχουν μόνο την επιλογή μεταξύ πανούκλας και χολέρας!
Η αλλεργία από τους ανθρώπους του προεδρικού στρατοπέδου είναι μεγάλη για την αριστερά.
Το ίδιο ισχύει και για πολλούς αριστερούς ψηφοφόρους που απεχθάνονται τους Μακρονιστές.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το πλειοψηφικό αντανακλαστικό κατά του RN. θα είναι πάντως σημαντικό σήμερα.
Πώς έφτασε όμως σε αυτό το σημείο η Γαλλία; Και τι την περιμένει;
Υπήρξαν δεκαετίες ασταμάτητης ανόδου της ακροδεξιάς στη Γαλλία και τώρα έφτασε η στιγμή της αλήθειας.
Χρειάστηκαν 50 χρόνια για να μετατραπεί ένα κόμμα ακροδεξιών εξτρεμιστών και νοσταλγών των Ναζί σε μια «κοινωνικά αποδεκτή» κυβερνητική επιλογή. Και η Ακροδεξιά να βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας στη Γαλλία. Όπως λέει ο διάσημος Ιταλός μυθιστοριογράφος Αντόνιο Σκουράτι, γνωστός για τα βιβλία του για τον φασισμό, «η διαδικασία αποσύνθεσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας μοιάζει περισσότερο με πόλεμο φθοράς παρά με μετωπική επίθεση».
Ο Σκουράτι το εκφράζει πολύ εύγλωττα: οι δημοκρατίες δεν διαλύονται ξαφνικά. Η διάλυση είναι αργή, χρονοβόρα και μερικές φορές ανεπαίσθητη.
Σήμερα στη Γαλλία κανείς δεν ντρέπεται να πει με το όνομά του ότι ψηφίζει ακροδεξιά. Η προειδοποίηση για τον φασισμό δεν λειτουργεί.
Για τον μέσο πολίτη το πρόβλημα είναι η ριζική και ραγδαία αλλαγή στον κόσμο που ζούμε, οι αλλαγές στην αγορά εργασίας, η μετανάστευση, η κλιματική κρίση, ο πληθωρισμός, οι πολυάριθμες ένοπλες συγκρούσεις…
Και για το δημοκρατικό τόξο, το κλειδί είναι να προσεγγίζει τα θέματα με τρόπο που να προτείνει ουσιαστικές λύσεις και να μην περιορίζει την συζήτηση.
Δεν αρκούν οι επιθέσεις των δημοκρατικών στους ψηφοφόρους της άκρας δεξιάς. Δεν είναι όλοι τους ακροδεξιοί ή φασίστες.
Η ντροπή και ο φόβος των ψηφοφόρων για τον ακροδεξιό λαϊκισμό δεν έχει αποτέλεσμα. Στο παρελθόν μπορεί να ψήφισαν άλλα κόμματα, από την κεντροδεξιά ως την αριστερά. Και φαίνεται ότι απογοητεύτηκαν γιατί δεν βρήκαν λύσεις στα προβλήματά τους. Πρέπει να δούμε το πρόβλημα χωρίς παρωπίδες, στις πραγματικές του διαστάσεις.
